donderdag 31 december 2020
woensdag 30 december 2020
dinsdag 29 december 2020
maandag 28 december 2020
zondag 27 december 2020
zaterdag 26 december 2020
vrijdag 25 december 2020
donderdag 24 december 2020
woensdag 23 december 2020
dinsdag 22 december 2020
maandag 21 december 2020
zondag 20 december 2020
zaterdag 19 december 2020
641. Laatste wapenfeiten
MIJN LAATSTE WAPENFEIT in open lucht werd een 'gaffel' van formaat. De foto hierbij moet de zaak wat camoufleren. Het geeft mij de kans om een en ander recht te trekken. En dat was nodig. Op de terugweg uit Houtave maakten we een stevig ommetje: naar Stuivekenskerke, afspraak met Katie & Eli om al wandelend eindelijk eens bij te babbelen. Studievrienden voor het leven die we een Corona-eeuwigheid niet gezien hadden. En of het de moeite was?! Toch begint het fout bij mij want kan met de beste wil van de wereld de naam van het parcours niet onthouden: Sidonia-wandeling..., iets met Cavia...? Coronia...??? We gaan wandelen tussen de Viconia Kleiputten. Dat was het dus. We babbelen, we kijken, we zien aalscholvers op een mooie rij. 15 op 16 paaltjes bezet. Ik laat me afleiden, holle wandelpaadjes, echte West-Vlaamse klei, vettig, twee voeten los... en pats, daar lag ik dan. Plat op mijne smikkel, gelukkig in de graskant. Bloedneus en later nog wat stijve schouders, valt goed mee. Maar wat een flater, kan me niet voorstellen dat ik ooit zo ten onder ben gegaan. De leeftijd? Oké, voor alles is een eerste keer. Ook voor een falend laatste wapenfeit. Voor de rest alles in orde, we zijn goed thuis geraakt.
QUA LEZEN SLUIT ik het jaar af met een roman van Anne Delbée, mij totaal onbekend. Camille Claudel, een vrouw. Weet eigenlijk niet goed meer hoe deze in het stapeltje Colibri's is verzeild geraakt. Online impulsaankoop? Wellicht wel, maar ik heb er geen spijt van. Wat een verhaal. Leerling, muze en minnares van Auguste Rodin, de beeldhouwer. Zus van Paul Claudel, de schrijver dichter. Wat een leven. 'Stormachtig' is het minste wat ervan kan gezegd worden. Ben er nog niet helemaal klaar mee, maar vervelen doet het geen moment. Krachtig geschreven, boeiend en meelevend verteld. Mijn laatste aanrader van dit jaar. Hoe dan ook: "fijne feestdagen!"
vrijdag 18 december 2020
640. Patchworkatelier 2.0
DIT BIZARRE JAAR loopt stilaan op zijn laatste benen. In slow motion richting de uitgang. We proberen er met z'n allen het beste van te maken en een meerderheid houdt zich daarbij aan de opgelegde regels. Hopelijk een grote meerderheid, want het virus profiteert van elke lacune in onze sanitaire solidariteit. Samen "ons best" doen gaat nog redelijk. Allemaal samen zou het meest effect hebben. Massa's feestverlichting om voor wat gezelligheid te zorgen, thuis en in onze omgeving, dat lukt wel. Nu de rest nog, en dan volhouden en hopen dat de vaccins hun werk kunnen doen.
Met nog een paar weken voor de boeg gingen Pola & Polo voor een laatste 2020-mini-uitstap. Houtave 2.0, omdat het er zo verrekte goed is. De locatie, de uitbaters, de sauna, de hottub, de omgeving. De vrienden uit de buurt nemen het ons vast niet kwalijk dat wij hen deze keer niet opnieuw een bezoek brachten. Het was trouwens nog niet zo heel lang geleden zeker? We gingen nu eerder voor een serie wandelverkenningen in en omheen Houtave City. Eerste rondje rondom de dorpskern, late namiddag, ondergaande zon, strakke skyline.
De volgende ochtend rijden we naar Lissewege voor de Ter Doest-wandeling. Een pittoresk wit dorpje, met een monumentaal gotische kerk en een charmant dorpskanaaltje, in de buurt een unieke tiendenschuur van de voormalige abdij Ter Doest. Toch kies ik voor deze foto van "la Pola-in-actie" langsheen het Boudewijnkanaal. Vooral omdat de zalige zonnewarmte van dat moment nog deugddoend voelbaar is terwijl ik dit verslagje zit te schrijven. Vier kramen op het marktplein, verder alles "dicht". Aandacht kan naar de eenvoud gaan. Wat een charme.
Een dag later neemt mijn gids me mee naar Varsenare. Daar is het wandelpad doorheen Domein Beisbroek met z'n sterrenwacht, het aanpalend domein Tudor en daarnaast het Chartreuzinnenbos onze volgende bestemming. Twee van de drie kastelen gezien: Beisbroek en Tudor (Tillegem lieten we nu maar links liggen vanwege te ver). Toch waren het de heideschapen die mij meest wisten te boeien en dus een foto verdienen in deze bijdrage. Zij zorgen voor de begrazing van de stukjes heide in dit groengebied van de stad Brugge.
Finaal moesten we nog eens terug naar het strand. Na Bredene was nu De Haan aan de beurt. Tijdens de kastelenwandeling zagen we meerdere wegwijzers met "Zeeweg". Zou dat kunnen? Eergisteren was ze er nog. Het zal toch niet zijn zeker? Wij snel de auto in om de zee te zoeken, met de achterliggende hoop op nog eens een straffe zonsondergang. Van allebei een beetje: wel mooi licht maar geen ondergaande "bol". En de zee? Wat doet dat rood kruis daar op het strand? En van de zee is niet echt veel meer te zien. Gezichtsbedrog?
Het maakte niet veel meer uit. Het was een fijne vierdaagse. Met dank aan Sofie & Frederic én aan La Pola, mon guide. Neen, niet Nathalie: dat is die van Gilbert. In 2021 komen we zeker terug in het Patchworkatelier. Dat staat vast, we vinden wel een of meerdere geschikte momenten.
En dan wordt het de hoogste tijd voor de FOTO TOP12. De veertiende keer al. Nu die van 2020. Het voorbereidende werk was gedaan voor we naar Houtave trokken, dus deze foto's komen er niet meer in. Net als vorig jaar ga ik voor het bijgeknipt vierkant formaat, wat ruimte laat om een - al dan niet geslaagd - karamellen vers toe te voegen. Twee bewuste keuzes, zeker nu het om een heel apart jaar gaat. Het volgende zal anders zijn, beloofd. Het foto-overzicht en hopelijk ook het jaar.
woensdag 9 december 2020
639. "0.03"
WEER EEN COLIBRI ter hand genomen. Zo'n klein vuistdik boekje uit de gelijknamige reeks. Eerder las ik al Tender Bar en Suite Française in "klein formaat". Nu was het de beurt aan de Driestuiversroman van Bertolt Brecht.
Een satirische roman moest ik mijzelf regelmatig voorhouden. Want het liep ook deze keer niet vanzelf. Lezen gaat me blijkbaar iets minder goed af na 8 maanden Corona. Steek het daar maar op, Polo. 't Is allemaal de schuld van dat vies beestje. Toch moet ik het bij mezelf zoeken en de iets minder voor de hand liggende keuzes die ik de laatste maanden op leesvlak maak. Niet wenen, niet klagen: lezen.
"Een soldaat met de naam George Fewkoombey werd in de Boerenoorlog in zijn been geraakt, zodat het in een ziekenhuis in Kaapstad geamputeerd moest worden..."
558 'kleine' pagina's verder sluit het hele verhaal met: "Een paar dagen later werd soldaat Fewkoombey gearresteerd. Hij kreeg een proces, tot zijn stomme verbazing, voor moord op Mary Swayer. Hij werd ter dood veroordeeld en opgehangen." En dat is het dan. Heb er heel veel moeite mee gehad. Dikwijls getwijfeld, toch karakter getoond. Echt doorgebeten bij momenten. En de laatste 20 bladzijden maakten voorwaar dat het allemaal toch nog de moeite waard is geweest. Moeilijk om rationeel te verklaren, maar zo is het mij vergaan. Of ik het boek nu ook een aanrader wil noemen blijft een open vraag. Voor wie er graag een koffie bij wil, daar kan voor gezorgd worden. Een fris groen blaadje kan ook: kersvers zelfgekweekte pannenkoekplantjes, brengers van geluk en vriendschap. De gustibus et coloribus non disputandum est.
EERSTE WEEK DECEMBER, de dagen worden altijd maar korter. Da's vaste prik natuurlijk: tijd van het jaar. De donkere dagen eisen hun rechten op en dus komen er kerstverlichtingen tevoorschijn. Nu nog meer dan andere jaren, want een van de manieren om de verdrongen gezelligheid wat aan te zwengelen. Met de verse aankopen erbij heb ik ruim anderhalve hectometer ledverlichting op en om het huis gedrapeerd. Het mag wat "shinen" dit jaar. Indoor gaan we eerst nog wat moeten afkicken van de 70-decoraties en garnering, daarna vliegen we er ook binnenshuis in. Wat ook jaarlijks aan bod komt, sinds 2007 al, zijn de selecties en voorbereidingen van de FOTO TOP 12. Goede gewoonte, traditie die ik graag in ere wil houden en dus mag het wat moeite kosten. En het zal u niet verwonderen: 2020 levert een heel aparte selectie op. Dagelijks te ontdekken op deze blog, vanaf 20 december, aan de vooravond van de astronomische winter. Ondertussen werk ik mij ook doorheen enkele adventskransen. Lang geleden was hun bestaan mij wel bekend, maar hun aanwezigheid in de pre-kersttijd is mij al vele jaren ontgaan. Hier zijn enkele van mijn actuele favorieten: een matcha-thee collectie van 24 - eentje voor iedere dag tot aan kerstmis. En De Kleine Komedie - Amsterdam heeft 24 doosjes met verrassingsacts op haar website gezet. Niet allemaal even top, maar de suggesties die tijdens het YouTube-kijken van de dagelijkse bijdrage in de rechterkolom verschijnen leveren vaak mooie ontdekkingen op. Al was het maar de bijna onuitputtelijke reeks van Herman Finkers 'items'. Een van Polo's 'all time favourites' en dus een warme aanrader. Ze staan daar zomaar voor het aanklikken, in die rechter kolom. Het Liers Cultuurcentrum doet het veel bescheidener met een korte reeks van 8, om de drie dagen geeft dat ook een spreiding van 24. Onder het motto "Een lichtje voor Jou" brengen zij kwalitatief hoogstaande podiumkunst. In één van de 'doosjes' zit Voice-Senior Swa VdB, onze maat, en die willen we voor geen geld missen. Kijken dus!
DAN NU "0.03" uit de aanhef. Een mooie afsluiter, goed nieuws voor het laatst bewaard. 2020 krijgt een mooi einde voor Polo: bij de driemaandelijkse PSA-controle vorige week bleek dat díe na de fenomenale 0.08 van september ll. nog een ietsie pietsie meer gezakt was: 0.03, meteen een voorlopig(?) persoonlijk record sedert de ingreep in 2008. Zou het nu echt de goeie kant uitgaan? Zelden zo blij geweest bij een telefoontje met de huisarts. 0.03...
zaterdag 28 november 2020
638. Roest niet
NOVEMBER IS POMPOENMAAND. Ben nooit echt fan geweest van Halloween, nog steeds niet. Totaal geen affiniteit mee. Heb heel af en toe wel eens een pompoen uitgehold en er een masker in of uit gesneden. Hoe moet ik dat juist omschrijven? Maar de pompoenen op zich die zijn er wel steeds geweest in november, al heel lang. In de tijd dat de dieren nog... neen, toen nog niet, wel in de tijd dat heer Polo nog aan de slag was als sportleraar. En da's ook weeral gauw een decennium geleden. Daarvoor dus. Op "hét" PITO, dat zijn Stabroekse roepnaam van "landbouwschool" in deze alle eer aandeed. Ik had toen de gewoonte om in het najaar minstens één keer een voorraad pompeuse kalebassen in te slaan. Van de schoolvelden, heel trots aangedragen door leerlingen die met groot enthousiasme keer op keer mijn autokoffer overlaadden met deze prachtige veldvruchten. En dan maakte ik week na week, op zaterdagochtend, vast protocol, alleen in de keuken: pompoensoep. Alle soorten, eigen creaties, nieuwe recepten van het internet. Alles kwam aan bod.
En zie me nu bezig, tijdens diezelfde elfde maand van het door Corona gedomineerde jaar 2020 heeft "der alte Polo" zijn oude gewoonte opnieuw opgepikt. De pompoenen komen nu van de bioboerderij, annex Biomarkt Milagro in Aartselaar. Ferm adres, waar ik bij momenten een fiets-tussenstop maak om wat gezond-lekkere dingen te kopen. Verder biedt het pensioendom ruimte en tijd om ook op andere momenten mijn soepdriften bot te vieren. De laatste passage bij Milagro levert zes frisse pompoenen op. Dinsdagmiddag komt de groene kabocha als eerste aan bod, van de rustbank naar de snijplank. Een uitdaging, want - tenzij mijn geheugen me in de steek laat - had ik nog nooit eerder zo'n "groene" onder handen. Op zoek naar informatie dus: googel "groene pompoen recept soep". Resultaat: een gedetailleerde uiteenzetting, weetjes, speciallekes en instructies over deze pompoensoep en nog vele andere. In dit geval worden het drie soepen: één groene van de schil met eigen pompoenpittenmelk, en twee keer oranje van het vruchtvlees mét en zonder knolselder. Een topmomentje in de keuken! Paar dagen later is het de beurt aan een butternut en een kleine "kastanje". Varianten op diverse thema's, en weer een serie potten gevuld. Kastanje met knolselder, butternut met raapjes, butternut puur en de laatste met de potrestanten van de drie voorgaande. Al geproefd en blijkt een supermix!! Plaats ruimen in de diepvries. Nog drie stuks te gaan. En daarna opnieuw aanvullen, want het is elke dag weer een prachtig herfstzicht daar voor het tuinhuis. Genieten van het kleur-en lichtspel. Me happy !!!
zondag 22 november 2020
637. XLIV
woensdag 18 november 2020
636. LXX
HEEL GROOT NIEUWS. La Pola werd zondag zeventig jaar. Hiep Hiep Hiep Hoera!! Hoe doe je zoiets? Zomaar ineens? Neen, in 25.568 keer. Telkens een klein stapje. Een voor een, en met veel geduld: iedere avond je bed in en hopen dat je de volgende ochtend al dan niet gezond weer wakker wordt. Zo is het haar gelukt en zette zij ons voor een voldongen feit: "tram 7" werd gevorderd en wij hebben haar geholpen bij het opstappen. Daar zaten al heel wat bekenden op! Die haar met open armen hebben ontvangen. Die "ouwe mensen" toch. Daar is "den deze" nog lang niet aan toe: werd afgelopen zomer "68 + 1". Remember?
Aan het vieren van de verjaardag zelf ging heel wat planning vooraf. Velen van u hebben hun steentje bijgedragen. Nogmaals dank voor de berichten, foto's en herinneringen in de meest diverse formaten, waarmee uw en haar dienaar dan aan de slag kon om het veelbesproken Attentie-boek vorm te geven. Het is gelukt en dag na dag blijkt nog steeds hoe goed het schot de roos getroffen heeft. 1000 maal dank aan allen die hun inspiratie de vrije loop hebben gelaten. Het leverde tranen van vreugde, emotie en verdriet op bij de feesteling. Daarnaast gun ik u met trots en nauwelijks verholen fierheid middels bijgaande collage een zicht op onze huidige leefomgeving. Tijdens de voorbije KROMVEN-escapade sloegen de drie "Mondtjes" de handen in elkaar en kwamen samen verrrassingsgewijs het ouderlijk huis versieren. Bij terugkeer stonden wij paf en was de eerste emotionele verwondering een feit. Daar deden het eerder vernoemde Attentie-boek en het "family-lifetime-verzamel-fotoalbum" van de kids nog twee reuzescheppen bovenop. En wat dan te zeggen van het privé voordeur-concertje door Jonas van Esch, voor de gelegenheid achteraan op het terras. "Lang zal ze leven", "De lichtjes van de Schelde", "Tulpen uit Amsterdam" maar ook "Words" van de BeeGees. Speciaal voor de superfan van de broertjes Gibb. Ook dat laatste met accordeon-begeleiding, moet zowat een unicum zijn in de muziekgeschiedenis. En dan de pakjes en verrassingen, samen in Corona-proof setting voor een select gezinsgezelschap. En bloemen, bloemen, tot en met een bijna-nachtelijhke levering door post.nl Al deze kleine en grote dingen samen kunnen de vergelijking doorstaan met een gigantisch feest. Wat zij uiteraard nog tegoed heeft. De versiering blijft nog "even" hangen. Hier wordt zelfs gesuggereerd om de brug te maken naar de viering van een volgende zeventigjarige in dit huis. Euhh?!! Dan zullen ze een andere code moeten verzinnen om email- en finder-mappen op de Mac te camoufleren.
De galanterie van de oude Romeinen, om 70 weer te geven als "50+10+10" is dan weer mooi meegenomen. Balsem op de wonde, pleister op het oude houten been? Nog straffer dan het Franse "soixante-dix" dat op zich al een eufemistische vorm van het ongenuanceerde "zeventig-siebzig-seventy" is. Leve La Pola!! Lang leve de Romeinen!! Vivat LXX !!!
vrijdag 13 november 2020
635. Waarom ook niet
DE VERLENGDE HERFSTVAKANTIE is bijna achter de rug. Was het gevolg van een hertekende Corona-strategie in Belgenland. Federaal beslist, maar de bevoegdheid voor onderwijs ligt bij de regio's. En hopla, die kans kon ene Ben W. niet aan zich voorbij laten gaan. Snel nog eens in de picture: in een hinkstapsprong op en over 11 november en dan maar meteen twee weken herfstvakantie afkondigen. Misschien geen slecht idee, als tijdens dat extra verlof de algemene regels ook 'algemeen' gerespecteerd en nageleefd worden. En ondertussen hopen dat we stand houden. Wegens op rust gesteld zijn Pola & Polo niet meer gebonden aan verlof of werkperiodes. Maar wel door Corona geknecht en gegijzeld, net als ieder ander op deze planeet. We proberen er een acceptabele mouw aan te passen en niet in een impasse te verzeilen. Ook niet te vér meer zeilen. Laatste vliegreis en bijhorende uitstap dateert van januari dit jaar: Tenerife. Zalig. Daarna werden alle buitenlandse plannen gecanceld, uitgesteld, voorlopig "on hold" geplaatst. Maar niet bij de pakken gaan neerzitten, de mouwen opgestroopt en kijken wat er wel haalbaar en toegelaten is. Korte logementen in eigen land. September: paar nachten in de Kolonie van Merksplas. Zeer geslaagd. Oktober: midweek in Houtave. Patchworkatelier.be. Zalig! Besprekingen dienaangaande zijn op deze 564ev. terug te vinden in vroegere bijdragen. November dan: een natuurhuisje in Balen. Back to basic. Oeps... er loopt iets fout, even balen in Balen. Snel gereageerd en de dag nadien zitten we al op Kromven in Merksplas. Deze laatste verdient vandaag een meer dan gunstig rapport. En een woordje uitleg. Een schitterende locatie. Helemaal niet 'basic', met een behoorlijk luxueus verblijf zelfs, maar tevens een geheel dat een ongelofelijke rust uitstraalt. Absolute aanrader! Met een vis- en zwemvijver in de wijdse tuin. Voor ons wat fris op dit moment van het jaar, maar Sylvia (!!) zou er wel een plons in wagen vermoed ik. Met een mistige eerste ochtend was dit al direct hét Zen-moment van de vierdaagse. In de nabije omgeving heel knappe bos- en open natuurwandelingen. Om maar één trofee te tonen: een grofplaatrussula - linksonder in de collage. Verder een militair restant, niet echt verdoken in het herfstlover. Gaf een heel apart 11 november aspect aan onze passage hier. We trokken ook naar de beide Baarle's: Nassau en Hertog, op de fiets dan. En daags nadien een rondje Ravels met een prachtig fietspad langs het Kanaal Dessel-Schoten. Waarom nog naar Finland om de 'Ruska' te gaan ontdekken? Kan op het juiste moment ook in eigen land. Niet te vergeten dat de uitbaters, Patricia en Herman, voor een perfecte ontvangst en opmerkelijk onzichtbare maar wel aanwezige begeleiding zorgen. Rust, comfort, spontane hulpvaardigheid, het lijkt hier allemaal zo normaal. Als we vertrekken nog een laatste blik over de schouder, het Kempens hoen houdt de wacht. We komen hier zeker terug. Eén midweek per maand. Waarom ook niet!
P.S. 'December' is al geboekt. Morgen allicht werk maken van 2021: januari - februari - ...
maandag 9 november 2020
634. Q-ZOO One
vrijdag 6 november 2020
633. Grof Geschud
HIER MOET IK het nog even over hebben. Bijna twee weken geleden, nog net voor de nieuwe sluiting van de cultuurhuizen. In "CC MxM", oftewel Cultuurcentrum Merksem, stond Grof Geschud op de affiche. Mij tot dan toe totaal onbekend, maar als Raf "KF" Walschaerts een tip geeft dan volg ik die graag. Dus zaten we samen maar wel apart met andere liefhebbers, gebubbeld volgens voorinschrijving, en op ruim 3 stoelen afstand van elkaar. Minder dan de halve zaalcapaciteit. Bekijk het positief: een heel comfortabele situatie. Myrthe en Lander hadden er toneelmatig ook weinig last van. Wat een topduo, en nog zo jong. Ze brengen hun afstudeerproject: Lijmen. Brokken maken, moeten loslaten, niet kunnen vasthouden, stukken lijmen. Wanneer is twee een paar? Wat doet "1+1" met een mens? Het heeft ons een zeer aangename avond opgeleverd. Een heel sterke voorstelling, waarmee ik makkelijk nog een paar keer zoet ga zijn. Zeker als het Corona-hek nog lang op de culturele dam blijft staan zal ik later mijn geheugen moeten opfrissen. Tot dan, Myrthe en Lander. En merci, Raf!
Verder heb ik, na eerdere fragmentarische herlees-momenten, een tweede volledige lezing van Paolo Giordano's "In tijden van besmetting" achter de rug. Het helpt wel: de verschillende invalshoeken, de kijk op crisis, de wetenschap, de cijfers, de psyche van de mens, opnieuw en opnieuw en opnieuw lezen. Stilstaan bij ons alledaags gedrag. En de gevolgen ervan. Tijd zat nu. De mondiale samenleving wordt flink door elkaar geschud. Grof, zeg maar.
In de US of A heeft er een het grof geschut uitgehaald. Het zijn vier gekke jaren geweest, maar nu maakt hij het nog erger. De grote leider van het vrije westen gedraagt zich als een tiran. Maar ook als een kind dat zijn zin niet krijgt. En als een gepatenteerde leugenaar die alles verdraait om er voordeel uit te halen. Gevaarlijke kerel. De Nero van het Witte Huis. Hij gaat verliezen en jut z'n achterban op tot verzet en weerwraak. Gaat hij het Amerikaanse Rome in brand laten steken? Het wordt bang afwachten.
vrijdag 30 oktober 2020
632. Herinneringen
EEN NIEUWE LOCKDOWN lijkt op komst. De aangekondigde onvermijdelijkheid? Vroegtijdige versoepelingen in juni om het volk te paaien, het ter wille zijn van zoveel mogelijk partijen om de dreigende verkiezingen in het najaar voor te bereiden en teveel medemensen die al te losjes omgingen met de alsnog geldende maatregelen. Het mens"dom" op z'n best. En dan liggen daar onze gratis treintickets vanwege de NMBS. De Hello Belgium Railpass, 12 ritten, 2 per maand, tot en met maart 2021. Bedoeld om ons op een veilige manier terug uit ons kot te halen. #MoveSafe. We maken gebruik van de stilste uren én mikken op een rustige bestemming. Zien opeenvolgend en los van elkaar 7, neen: 8 mensen, de conducteur incluis. Op een trein met 333 zitplaatsen. Naar Essen, mijn geboortegrond. Allerheiligen te snel af, bezoek aan het kerkhof en een koffie "thuis" met broer en zus. Te voet van het station naar de OLV-kerk van Essen-centrum. De hele Stationsstraat lang wandel ik door mijn jonge jeugdjaren. 50 tot 60 jaar geleden. De rijweg lijkt smaller en korter dan toen. Alles verandert, alles veranderd. Daar zat Joske de schoenmaker. Hier was een juwelierswinkel. Nu kapperszaak, wel de etalageruimte voor uurwerken en juwelen behouden. Daar was een cinémazaal, die voor de katholieken. Ooit de "Tien Geboden" gezien. Het huis van de tandarts die zo goed was in trekken. "Hou jij z'n hoofd goed vast, Pierre. Dan is 't zo gedaan." Het Molenheike, met het ouderlijk huis op nummer 107. Bracht er de grootste tijd van mijn jeugd door. Vloog vandaar ook uit naar het Antwerpse. Nu een crèmerie/eethuis. Meer over 't Molenheike, mijn jeugdbiotoop: kruidenierszaak Verbiest, weg - electro Schrauwen, weg - krantenwinkel Dam, weg - beenhouwer Geers, weg - kapper Van Hooydonck, weg - snoepwinkel Meukens, weg - kruidenier Heymans, weg. De ouderen uit "mijnen tijd" overleden, de opvolgers op pensioen, en daarna... Alles verandert, alles veranderd. Het Gildenhuis gesloten, Don Bosco - ooit mijn parttime werkplek - grotendeels gesloopt en opgeslorpt door Mariaberg. Meubelhuis De Molenhoek: weg. De muziekwinkel van Eddy Suyckerbuik waar ik m'n eerste 45 toeren singeltje kocht: "Satisfaction - Rolling Stones" - zuur verdiende zakcentjes gingen er meteen aan, volgens mijn vader weggesmeten geld- weg. Na meer dan 50 jaar schiet er bijna niks meer over van de Stationsstraat. Alles verandert, bijna alles veranderd: het Volkshuis, begrafenissen Hensen, café De Meeuw en Electro Vorsselmans zijn de enige die er na al die jaren nog quasi onveranderd bijstaan. Wel opgefleurd, onderhouden, bijgewerkt... maar niet veranderd.
Het is ook de dag dat elk jaar mijn beste basketbalvriend Jef De Koster weer op de voorgrond komt. Geboortedatum, sterfdatum, herdenkingsdatum: 29 oktober. Terug thuis probeer ik nog eens wijs te raken uit zijn nota's en doe een poging om de hele M72-offence te reconstrueren. Wat een tijd, wat een herinneringen. Het is inderdaad die tijd van het jaar. Allerheiligen - Allerzielen. Ik zie ook de foto op blok van Shanthi, Bram en Niké. Onze kleindochter die maar heel even bij haar mama en papa mocht zijn. Een korte herinnering, maar een die ik niet wil verliezen. Blijven koesteren. Nooit vergeten. Herinneringen.
zaterdag 24 oktober 2020
631. Uitzweten
GAAT DE WERELD om zeep? De heer Urbanus zong vele jaren geleden al dat het zover was. 46 jaar om precies te zijn, in 1974. Onze samenleving, en bij uitbreiding die van het gehele noordelijk halfrond, gaat alleszins die richting uit. Er staan ons nog spannende maanden(sic) te wachten. De veelheid aan standpunten en al dan niet te volgen strategieën maken dat voor veel stropers en boswachters de bomen het grote woud aan het oog onttrekken. Wij van onze kant proberen in de mate van het mogelijk' en toelaatbare voor afwisseling in ons gefortuneerd bejaardenleven te zorgen. Bovendien willen we het zo veilig mogelijk houden. Om de zinnen te verzetten en de geest te voeden zijn we de voorbije week naar Houtave getrokken. 411 inwoners, waarvan de overgrote meerderheid verstoppertje speelde. In de overigens 'beschermde' dorpskom meestal geen kat te zien. Of toch: alleen af en toe een kat. Net als bij onze passage in Merksplas-Kolonie een 'ver van de wereld'-locatie. La Pola had met een natuurhuisje aldaar opnieuw een hoofdvogel afgeschoten. Rust, peis en vree. PatchworkAtelier.be beschikt over een logeerplek die schittert door haar eenvoud en ligging. Naaste buren zijn de Wallisser Schwarznase schapen van de uitbaters. Prachtdieren, brengen de natuur tot in de zitkamer. Vier zalige nachten, en daar tussenin telkens een deugddoend saunaritueel. Het was lang geleden, maar de draad werd direct weer opgepikt. Heerlijk uitzweten. Houtgestookte kachel in een barrelsauna. Overwegen om ook zoiets in onze tuin te (laten) installeren. Wie weet? We brachten ook een bezoek aan "De Vier Winden", ooit het woonhuis met atelier van Constant Permeke. Momenteel het Permekemuseum met een beperkte selectie uit zijn oeuvre. Ik merk dat dit bezoek zeer inspirerend op mij inwerkt. Mocht ik de schildermicrobe toch goed te pakken krijgen dan denk ik dat na een paar uren tuinhuisatelier zo'n zweetsessie in de barrel geen kwaad kan. Wordt vervolgd.
Tijdens ons verblijf kwam de melding dat West-Vlaanderen op gebied van Corona dieprood ging kleuren. Daar was ter plekke weinig van te merken. Strand en polders waren zo goed als verlaten. Een veilig gevoel alleszins. Ook het telkens aparte treffen met vrienden verliep behoorlijk Corona-proof. Super content om Rita & Roger, Danielle & Luc en Heidi & Erwin eindelijk nog eens te ontmoeten. Samen met de fietstocht, de wandelingen, het onverwachte bijwonen van een lezing door Manu Keirse in de parochiekerk allemaal positieve ervaringen. Geeft een mens weer energie en moed om de rest van dit Covid-19 verhaal uit te zweten. Want dat wordt het vast en zeker in de meest uitgebreide betekenis van het woord: uitzweten.
zondag 18 oktober 2020
630. Drie keer op rij
"ZE" STAAN ER toch maar weer. Op één in de Lage Landenlijst, de jaarlijkse top 100 met de beste Nederlandstalige nummers aller tijden. 2018 - 2019 - 2020. Drie keer "den beker". Of liever: twee bekers en in 2020 een kroon, een Corona/Kroon, de kroon op het werk. Nog steeds met Ruimtevaarder. 'Een piepklein liedje op een klein plaatje' zoals Raf het subtiel verwoordt. Zo klein is het lied ondertussen niet meer. Begint al meer op een monument te lijken. Vaste prik als bis-nummer bij hun optredens. Ze hebben echter pareltjes die het grote publiek nog niet kent. Een Kommil Foo-verslaafde zoals 'heer Polo' daarentegen... Stilte na de storm doet het wel prima bij de verkiezingen, maar ik zit eigenlijk te wachten op Kom hier dat ik u draag. Voor mij tot hiertoe hun absolute topnummer. Nooit op de lijst gestaan? Te lang? Te empatisch? Te...? Het ideale lied om mensen in tijden van besmetting te troosten, te ondersteunen, te dragen en aan te sporen dat ook met en voor elkaar te doen. Dat mis ik vandaag, mis ik in de rangschikking, mis ik drie keer op rij.
dinsdag 13 oktober 2020
629. Surfers Paradise
woensdag 7 oktober 2020
628. MegaMix Overload
HET IS WEER gebeurd, weer of geen weer. Noch de eerste, noch de tweede Corona-golf hebben er iets aan kunnen doen. Enige vertraging is er in de uitvoering geslopen, dat wel. Maar ook niet meer dan dat. Net als andere jaren heb ik de "bladjeshaag" rondom mijn grondgebied eigenhandig gekortwiekt. In schijfjes en werkmomenten die bepaald worden door de beschikbaarheid aan groencontainers van het moment. Ook nu mag het resultaat gezien worden en op basis daarvan durf ik mij alvast opnieuw engageren voor een volgende jaargang. Komt dat zien, komt dat zien: ook op zijn zeventigste zal heer Polo de haag nog scheren. Geen hoge toppen meer, dat is verleden tijd. Maar de ligusterhaag, dat moet nog kunnen. In al mijn enthousiasme ging ik bij tussenpozen over tot het verwijderen van breedbladig onkruid dat mijn aandacht trok. Ik ging er fors tegenaan en stak stevig in het wortelwerk teneinde de vermaledijde heel grondig te verwijderen. Dat leverde nog extra werk op. Tijdens het weekend bleek de robotmaaier -"onze Manolo"-problemen te ondervinden om zijn job te doen. Uit het laadstation rijden lukte nog, maar dan knipperde het licht: "Geen lussignaal". Dan scheelt er iets met de begrenzingsdraad, slecht contact of een breuk. Dus gaat een mens op zoek... en vindt na enige tijd geduldig "boordgras liften" twee losse eindjes onder het maaiveld. Kunnen niet meer bij elkaar. Geen kwestie van té diep water, wel van keurig-afgestoken-met-de-plantenschop. Extra werk. Eens de plek des onheils gevonden is het moeilijkste achter de rug. Heb gelukkig nog enkele gel-connectors/kabelverbinders liggen. Niks makkelijker dan dat, fluitje van een cent. Onze Manolo rijdt opnieuw, en wij content.
Maar er is meer. Heb gebruik gemaakt van de hoopvolle heropstart van het cultuurgebeuren. Covid-19 speelt artiesten, theatermakers, zangers, muzikanten en hun organisaties serieus parten. Inrichters en zaaluitbaters hebben ook een donker halfjaar achter de rug, en het is nog niet gedaan. Toch is er ondertussen licht, en waar kan ik dat beter vinden dan bij Raf & Mich. Kommil Foo hebben een goede formule gevonden: twee ingekorte optredens per avond. Publiek maakt er dankbaar gebruik van. OOGST leent zich daar perfect toe: een selectie uit de selectie van hun dertig jaar podiumkunsten. Deze keer nog eens in CC Schoten. Corona-proof, 2 stoelen tussen de bubbels, met Tinne en Peter. Genieten. Meer van dat binnenkort in CC MxM met Grof Geschud. LIJMEN is hun afstudeervoorstelling. Heb mooie ervaring met Fien Leysen wat dat betreft. Benieuwd wat het deze keer wordt.
"Wat is er van de sport?" Was Jan Wauters nu maar hier geweest. Die zou van deze alinea een meesterstukje hebben gemaakt. Niet dus. Gewone Polo-prietpraat dan maar. Het hoofdstuk "sport" heeft lang op apegapen gelegen. Veel afgelastingen en/of opschortingen van wedstrijden tot heelder competities aan toe. En dan is daar plots de ommekeer. Een inhaalbeweging waar ik vragen bij heb. Met of zonder of voor een beperkt publiek. In zalen en stadions kan een quotum gehandhaafd worden, maar daarom nog niet het gedrag van de harde supporterskernen. Bij wielerwedstrijden en grote Ronde's is publiek beperken of verbieden langsheen het parcours niet mogelijk. Maskerplicht, maar duidelijk waarneembaar op de live-beelden niet 100% nageleefd. Over beelden gesproken? Een overload aan sportuitzendingen, live-verslag van alles wat nu dag na dag wordt verreden in binnen- en buitenland. Een Tour met een onwaarschijnlijke ontknoping. Een WK waar Roglic niet bereid bleek tot een wederdienst aan Wout Van Aert, en wat was het -ik ben de draad even kwijt- een té gekke eindsprint in L-B-L met crazy Alaphilippe in een beschamende hoofdrol. Beetje hyper hier, een kwak daar en dan hoogmoedig maar te snel de armen spreiden en denken dat de buit binnen is. Neen, dan toch die Roglic. Er wordt wat afgekoerst deze herfst. En voetbal blijft voetbal: werd voorheen al teveel uitgezonden, dus dat valt nu minder op. Er wordt trouwens nog meer over de transfers geleuterd. Het lijkt elke dag meer op de berichtgeving eertijds van de marktprijzen van het varkensvlees en daarna de waterstanden. De tennistornooien volgen mekaar ook op in sneltreinvaart. We zitten nu in een herfstig Roland Garros. Op de duur lijkt het allemaal zo erg op elkaar. Tot... ik vandaag meer dan 5 uur lang voor tv bleef hangen. Diego Schwartzman vs Dominic Thiem. Nummer 14 tegen nummer 3 op de ATP-lijst. Fantastische match. Geen seconde verveeld. Namiddag en vooravond zijn voorbijgevlogen. Topsport op het scherp van de snee, tussen twee tennisbuddies die er een keiharde wedstrijd van maakten. Merci Diego, merci Dominic. Heb weer eens echt genoten van een portie kijksport. Was lang geleden.
En dan pakjesdag. Het leek vandaag of Sinterklaas twee maanden vroeger kwam dan aangekondigd. Ook een gevolg van de Corona-crisis? Maakt niet uit. Het begon met een medewerker van bpost die mijn NONA bestelling bezorgde. Verder zat er ook een bel-eend in de brievenbus. Dat wordt fun met Kiki op de fiets. Een GLS-bezorger bracht op dat moment twee nieuwe partytenten en postnl leverde iets later een serie gel-connectoren. Voorzien op een volgende kabelbreuk. En geloof het of niet, maar morgen komt ook dpd nog langs. Pakjestijd... voor een "megamix overload"!
dinsdag 29 september 2020
zaterdag 26 september 2020
626. Neerlands Nieuwe Hoop
woensdag 23 september 2020
625. Van alles wat
DE EERSTE HERFSTDAGEN kregen we deze keer als zomer-uitsmijter gepresenteerd. Een meer dan stralende aanbieding. Zon en weinig wolken, zalige temperaturen en geen wind van betekenis. Ideaal weer om de conditie te onderhouden en een eindje richting Corona-uitgang te fietsen. Ooit wordt de samenleving opnieuw leefbaarder, en daar zouden we graag nog bij zijn. De gezamenlijke gezondheid, laten we daarvoor gaan. Ondertussen stopte ik als naar gewoonte heel wat tijd in lezen. In de luie zetel, met een 0.0-drankje, in de schaduw en soms ook in de zon. Suite Française van Irène Némirovsky. De volgende "Colibri" in de rij. Lezen uit het vuistje. Hoe de Franse bevolking, van hoog tot laag, omging met de Duitse bezetting tijdens WO II. Vooral hoe Némirovsky's eigen ervaringen in de aanloop naar de oorlog hier meespelen in haar beschrijving van de Franse oorlogsziel. Zoals het manuscript pas veel later werd teruggevonden, nog later uitgegeven en tenslotte werd verfilmd... zo is dit lezen ook voor mij een late ontdekking geworden. Prachtig, direct, aangrijpend geschreven. Zou het durven aanraden. Ook minder romantische zielen zullen dit werk kunnen waarderen. Het Corona-essay van Paolo Giordano blijft in deze tijden een certitude. Heeft voor mij zijn waarde al meermaals bewezen. Vindt nog steeds een plaats in mijn actuele boekenstapeltje. En dan was daar Hubert Lampo: De komst van Joachim Stiller. Stond al op de 'verplichte' boekenlijst in onze Rommezoef-periode. Eind jaren zestig. Magisch-realisme was iets wat we toen 'moesten' geproefd hebben. Deed ik dus, en het boek bleef heel bijzonder in mijn herinnering. Het werd alsmaar straffere kost, dacht ik ondertussen. Een bespreking/vermelding op de Facebookpagina "Iedereen leest..." was de aanleiding om dit boek nog eens vanonder het stof te halen. Direct een bijna magisch moment: achterin plakt een lezerskaart met schooljaren, namen en doorverkoopprijzen. '92-'93: De Mondt, 170 Bfr. En dan de herinnering: dit is niet mijn boek maar wel het exemplaar dat mijn kinderen tijdens hun middelbare schooljaren ook nog gelezen hebben. Het blijft een specialleke: heel aparte verhaallijn, gedachten- en gevoelsbeschrijvingen in een raadselachtige sfeer. Het proza van de heer Lampo laat zich niet licht verteren. Niet in de sixties, allicht nog minder in de nineties en ook nu heb ik er de grootste moeite mee gehad. Maar doorbijter die ik ben heb ik het einde gehaald. Content, blij dat ik het verhaal nog eens heb doorgenomen. De Kloosterstraat, de brief, Simone, Wiebrand en Geert, het telefoongesprek, het concert, het circus, het verkeersongeval en de verrijzenis. Details opgefrist. Maar of er een derde lezing komt? Zeer twijfelachtig. 't Is nu de beurt aan Onzichtbare Mensen, verhalen over armoede in Nederland, vroeger en vandaag. Gelinkt aan de Maatschappij van Weldadigheid. De Kolonies, in Nederland en in België. Gescoord bij onze laatste passage in Kolonie 7 - Merksplas. Benieuwd. Een mix van Van Dievel's Landlopersblues en de Landlopers van Toon Horsten? Van alles wat?
zaterdag 19 september 2020
624. Drie jaar 'nuchter'
DRIE JAAR AL. Wat vliegt de tijd. Ook in bloednuchtere toestand. Het leek mij in 2017 een goede beslissing om verder alcoholvrij door het leven te gaan. Een uitdaging ook, dat zeker. Had geen idee of het me zou lukken. Legde daarom mezelf Under African Skies ook wel enige druk op, maar heb het mij nog geen moment beklaagd. Na een jaar dacht ik alleen nog aan "krnwtr" en veel appel- en -siensapjes. Na twee jaar meldde ik tussen de plooien van een blogbericht iets over water, sapjes, ginger en af en toe een "nulleke". Maar verder niks bijzonder, nog steeds geen probleem. En dat is er nog altijd niet. Ik leef gelukkig en denk gezond. En denk dat ik gezond leef. De smaakpapillen krijgen nu wel een breder gamma voorgeschoteld. Om op die manier de eentonigheid van het Corona-leven toch enigzins te counteren. Dit zijn de "nullekes" die het momenteel doen. En is het omdat er een behoorlijk lange periode van onthouding aan vooraf gegaan is, maar dit trio bevalt me prima. Heb geen last van wat men een gebrek aan smaak of aroma noemt. In tegendeel: het fruitige roseetje mag er best zijn. En alles met mate. Af en toe als dorstlesser tijdens de afgelopen hete periode, of nu als smaakmaker bij een lecturaal avonduurtje. Het vierde alcoholvrije jaar wordt met de glimlach ingezet. Schol!!
vrijdag 11 september 2020
623. Een "Goede Week"
HET LEEK EROP dat mijn "Semana Santa" dit jaar in september zou vallen. Allemaal goeie dingen op een rij. Terug de fiets op en bij regelmaat een rondje pedalerend genieten van de nazomer. Ondertussen loopt ook het buikspierprogramma lekker vlot. Niks forceren, lesje geleerd bij het planken, geen overmoed. Rekening houden met eigen tekorten en gebreken. En dus heel stapsgewijs opbouwen. 10 - 12 - 14 - 16, enzovoort en zo verder. Van één tot meerdere reeksen per dag. Zorgen dat het ouwe lijf in goeie staat blijft. Het mag een streven zijn om nog enige tijd actief aanwezig te blijven in uw midden. Er is wat dat betreft goed nieuws: uit gepland bloedonderzoek bleek dat m'n PSA-waarde 'spectaculair' gedaald is - van 9.2 in februari naar 0.08 nu. Kankersporen zo goed als verdwenen, geen garantie naar de toekomst maar wel een schitterend resultaat voor de combi "bestraling-hormoontherapie". Pollen kussen, vingers kruisen. Pluim voor en dank aan de behandelende arts. Ook de rest van de bloedwaarden zijn in orde. Tijd om 's avonds een online college te volgen van Rutger Bregman, De meeste mensen deugen. Letterlijk en figuurlijk dan. Ben ik er één van? In sneltreinvaart doorheen zijn boek, goed dat ik het al gelezen had. Misschien een en ander maar eens heropvissen. Maar eerst wandelen op de Kalmthoutse heide, verjaardag van nonkel Guy. Happy 55!! Een familiedag met broers en zus en 's avonds ten huize Polo een AFS-presentatie van kleindochter Joke. Haar verblijf in de Dominicaanse Republiek van naaldje tot draadje. Wat een belevenis. En de week zit er nog niet op: er volgt nog een cardio check-up. Fietsproef picobello, andere resultaten meer dan ok. Goedgekeurd voor de dienst. We zijn niet te stoppen. Inpakken, fietsen op het rek, rijden maar. Merksplas is de bestemming: Kolonie 7 revisited. Fijne fietstochten, lekker eten, vriendelijke mensen, stemmige belevenissen. Heel bijzonder: nog eens naar de begraafplaats van de landlopers tussen de lange rechte dreven van het Kolonie-domein. Op een bank, voor de witte kruisen, het eerste hoofdstukje van de Landlopersblues herlezen. Luidop, misschien horen ze het wel? Een week om in te kaderen. Het zijn maar flarden en korte anekdotes, de details zitten in m'n hoofd. Zelfs de valse noot op het einde kan het goede week-gevoel niet teniet doen. Tijdens de laatste douche laat ik mijn zeep vallen, foute draai bij het oprapen. Rug geblokkeerd. Al twee dagen tanden knarsen. Versleten werk. Pijn. Komt wel goed. Opletten bij de buikspieroefeningen dan maar.
woensdag 2 september 2020
622. The New Orange
HET IS ER dan toch van gekomen. Schooljaar 2020 - 2021 ging, mits een heleboel extra inspanningen op het vlak van veiligheid en organisatie, zo goed als probleemloos van start. Hopen dat het nog lang zo mag blijven en dat de studiedraad wederom kan opgepikt worden. Wie mij af en toe leest op Facebook, het forum waar Polo's bloglinks geweerd werden om een nog steeds onbekende reden, weet dat ikzelf die schoolstart compleet gemist heb. Al twee keer overslapen. Het moet dringend beter!
Maar dat niet alleen. Zo kan het immers niet verder. Mij werd aangeraden naar een eventuele oorzaak van dit falen te zoeken. Dan gaat een mens op pad, duikt hij in de herinneringen, vraagt zich af waar het aan gelegen kan hebben. Twee keer te laat opgestaan. De vermoeidheid, de leeftijd, de aftakeling, de kaalslag? Zou allemaal zo maar eens kunnen. Mogelijks had de vinnige opknapbeurt van het tuinhuis dan toch meer sporen achtergelaten in mijn fysieke paraatheid dan verwacht. En toen schoot mij iets te binnen. Er moest in een oud plakboek nog ergens een foto zijn van deze schilder in een vorig leven. De jongere versie, inderdaad. Op zoek en snel gevonden. En zie wat dat vergelijkender wijze oplevert: de jaren hebben hun tol geëist, 52 liggen er tussen de twee opnames. En ruw geschat zo'n 25 kilogram. Maar telkens toont de toegewijde klusjesman zich van zijn beste zijde. De regels van de privacy respecterend. Zijn werkijver is beiderzijds herkenbaar, hoewel het links nog net iets soepeler lijkt te gaan. Rechts straalt dan weer een soliede gedrevenheid uit, dewelke - wij weten het ondertussen al - achteraf voor problemen zou zorgen. Daar had dat jonkie helemaal geen last van. De herkenbaarheid zit 'em ook in de oranje short. Zou er dan toch zoiets als predestinatie bestaan: eens gek gedaan, altijd een rare kronkel. Dat ik ooit een oranje sponsen shortje droeg, en daar ook mee naar buiten kwam en op de foto ging? En dat ik vele jaren later in mijn steeds kleurrijke kledijkeuze ben gevallen voor een oranje Chino van Esprit. Dat ik daar geen afscheid van kon nemen toen ze gevlekt en versleten rijp was voor het containerpark. De schaar in de pijpen heb gezet en er zomaar een oranje werkshort van maakte. En die na meerdere jaren effectieve dienst voor het laatst heb gedragen tijdens de renovatie van ons tuinpaviljoen. Dan loop je het risico dat er ooit een vergelijking als deze aan de oppervlakte komt. Zelden vertoond op dit niveau. Het is jong geleerd en oud gedaan, het is van toen en nu (Van nu en straks? Nog niet dus...) en met een boel voldoening dat ik erop terugkijk. Kan ermee leven, en verschil moet er zijn. Hoewel er blijkbaar altijd deuken in gezeten hebben. Net als in een pak boter. En nu de vraag: komt er nog een derde oranje short? Gaat dat de nieuwe zijn of hebben we het hiermee gehad? Met al dat oranje dacht ik aan A Clockwork Orange. De film, ja. Maar ook de anti-utopische roman van Anthony Burgess. Die wist ook niet wat het worden zou en schreef meerdere keren: "What's it going to be then, eh?" - Hoe zal het dan zijn? Moet ik eens over nadenken.
zondag 30 augustus 2020
621. Respect
ES GEHT LOS !! Had mij bij de heropstart van deze 564-blog nog voorgenomen om me alhier niet meer met politiek en/of aanverwante spielereien in te laten. Dat lukt grotendeels, hoewel. Sinds een half jaar leven we in de schaduw van Covid-19. Een nieuwkomer in virus-land die het vele experten noch beleidsvoerders gemakkelijk heeft gemaakt. Onze maatschappij is er tegenwoordig op ingesteld dat alles onmiddellijk kan geleverd en opgelost worden. Maakt niet uit waar het over gaat: hier en nu moet het voor mij in orde zijn. Bleek nu dat deze C19-variant in de Corona-familie daar niet van gediend was. Een sterke opponent voor viro- en epidemiologen. Dat maakte dat eerdere onderzoeksresultaten meermaals dienden bijgesteld en dus ook de daaraan gekoppelde maatregelen werden aangepast. Versoepelen, verstrengen, aanpassen. En ondertussen zoeken naar een vaccin of zelfs geneesmiddel. Het is een lang verhaal geworden en ik vrees dat het einde nog niet in zicht is. Dat alles zorgt voor wrevel en commotie in de samenleving. En daar hoor je het meest over. Een groot deel van de bevolking levert dan weer wél inspanningen om naar de opgelegde maatregelen te leven, maar da's minder interessant nieuws. De klassieke tweespalt en het gekende verhaal. Van mening verschillen moet blijkbaar tot verhitte discussies leiden. Een visie accepteren wordt door andersdenkenden al snel vertaald in partij kiezen tegen hun overtuiging. Het moet blijkbaar héél zwart-wit gespeeld worden. Heb er net zo eentje achter de rug. Waar "sociale" media toch goed voor zijn. Voor alle duidelijkheid: het ging om mijn respect voor Marc Van Ranst. Viroloog en een hele tijd spreekbuis in de Corona-debatten. Heeft daar wellicht zijn hand overspeeld want in de medische wereld is de concurrentie keihard. Ook uit andere hoeken werd weerwerk geboden. Terecht of onterecht? Ik geloof niet dat de mens ons met opzet het donkere bos wil inloodsen. Die complottheorieën laat ik over aan anderen. Het heeft misschien wat lang geduurd, maar ik wil aan hem en zijn wijze van handelen hier expliciet respect betuigen. En voor alle duidelijkheid: hij is niet mijn "vriend".dinsdag 25 augustus 2020
619. Lucht
DE GROOTSTE HITTE lijkt weer even voorbij. Toch duurt het opnieuw zeven volle dagen voor ik aan schrijven toekom. De drukte van de voorbije week ziet u. De opruim en het inleveren van de oude feesttent. Doe daar bovenop nog een hoeveelheid reguliere rommel. Die mag gelijk mee, want deze mens probeert natuurlijk steeds orde te scheppen in z'n huishouden. Met wat pas- en meetwerk krijg ik alles in de auto. De afspraak klopt, de containers zijn bijna vol, mijn auto leeg. Voor even toch. Korte stop thuis. Opnieuw meten, inschatten, checken op enkele websites, en... gaan die wel in de auto kunnen? Nieuwe planken en latten om de daklijsten van het tuinhuis te vervangen. Verf om het geheel van een paar verse lagen te voorzien. Hoeveel vierkante meters? Dan heb ik drie bussen nodig. Schuurpapier, handschoenen en nieuwe borstels. Die vegen goed. Geldt dat ook voor het schilderen? We gaan ervoor. Het lukt net. De planken en latten vereisen wel een open zijraam, maar met dit zomerse weer is dat geen probleem. Het worden hectische dagen. Wederom. Samen met La Pola vlieg ik erin. Het werk verdeeld en goed gepland. Zij verft het nieuwe hout terwijl ik de oude daklijsten sloop. Tweede laag, en ik ontvet de wanden van ons tuinpaleis. 10% Ammoniak doet wonderen. Samen plaatsen we de nieuwe daklijsten. Meteen een heel ander zicht. De heleboel opschuren: niet teveel woorden aan verspillen. Bijna loopt onze samenwerking op de klippen. Maar we herpakken ons, en in mekaar gezwind opvolgende en proper getimede aflossingsbeurten ondergaat ons staycation paviljoen een ware revival. Hard gewerkt, resultaat mag gezien worden, wij content. Gelukkig was er tussentijds voldoende ruimte voor wat lucht. Letterlijk en nog veel letterlijker. Voor de derde keer - 2005 en 2006 staan reeds genoteerd achteraan in het boek - lees ik LUCHT van Bart Koubaa. Een losse opmerking van zoon Bram deed het bekende belletje rinkelen Goesting om te herlezen. Hij sprak over Kudo Yamamoto. Die was ik totaal vergeten. Net als veel andere aspecten van het lichtvoetige maar o zo doortastende verhaal. Of schrijf ik toch beter "verhalen"? Poëtische gedachten verpakt in Japanse bloemenpracht. Maar ook in taal die soms tekort schiet, of voor verwarring zorgt. Nagasaki 1945. Tokyo 1964. Liefde en verlies. En finaal de allesomvattende zeventien lettergrepen:
Zag hij een bloesem
naar zijn tak terugkeren?
Ach,'t was een vlinder.
Merci Bart Koubaa voor de lichte luchtigheid van je geschrift. Bedankt Bram voor het vlammetje. Laat dit een aanrader zijn. Ik lees je vast nog een vierde keer. Tot dan, Yamamoto-san.
maandag 17 augustus 2020
618. Verkoeling
HET WAS GEWOON veel te warm om te schrijven de afgelopen week. En toen er verkoeling kwam moest ik van hot naar her hollen. De wind steekt op. Ramen en deuren open om groene ventilatie te vangen. Moet niet naar stand twee of drie switchen, dat doen die koudefronten zelf wel. Paar windstoten om de boel op gang te trekken. Daarna een vlaag die er een ferme ruk aan geeft. Opnieuw hollen: dakramen aan de windkant sluiten of 'op kip' blokkeren? Dat tweede, dan blijft de verkoeling werken. Terug onderweg naar het gelijkvloers moet ik snel een fototoestel meepikken. Die wolkenberg achteraan blijft maar groeien. Moet ik zeker genoeg pixels aan spenderen. Ondertussen vallen de eerste druppels. Lekker fris. En de wind doet er nog een schepje bovenop. Terug de ronde van het huis. Nu deuren dicht aan de windkant, en snel een beetje als het kan. En ook die dakvensters. Spurtje naar de slaapkamers. Partytent in de tuin gaat het houden, maar niet zonder de nodige deuken en kraken in het buiswerk. Staat al drie maanden op post: laatste diensttermijn. Nog rap een paar lijnen bijspannen. Dat spul wil ik nu niet in de lucht zien gaan. Wind beukt en zwiept het regenwater over de dorstige poldernatuur. Dat houdt zo'n kwartiertje aan. Heb toch die indruk. En dan is het gedaan, zo snel als het gekomen is. Opnieuw de trappen op en de kamers langs om alles open te zetten. Het moet nog steeds vooruit gaan. De tent hangt behoorlijk scheef, einde verhaal. Maar de verkoeling is een feit. Een uur na deze passage lees ik de laatste bladzijden van Jo Claes' Race tegen de klok. Na de Europa's van Geert Mak en de Holocaust-docu van Pieter van Os was ik aan lichtere kost toe. Dan zit je goed bij Claes. 'Leuke' misdaadroman zonder meer. Niet speciaal, klassieke opbouw, redelijk belerend bij momenten, wel spannend. Niet vermoeiend, ondanks het vermoeden dat de titel zou kunnen wekken. Die titel:wel toepasselijk op wat er met zo'n stormmoment van de burger verwacht wordt. Overal op tijd bij zijn om niet verrast te worden. Alles goed verlopen, en bovenop een deugddoende verfrissing. Wat wil een mens nog meer? Maar nu is het tijd voor de opruim. Afspraak boeken - zo gaat dat in Corona-tijden - bij het recyclagepark. En uitkijken naar een nieuwe tuintent. Om het ook in de toekomst koel te houden.maandag 10 augustus 2020
617. Lezen in de schaduw
BEN DAN TOCH niet de enige die schrijfmoeite ondervindt bij dit hoogzomerse weer. Dat lees ik zonet in Het klokje van Thuys en stel vast dat het daar van hetzelfde laken een heel korte broek is. De warmte, weet je wel. Dat "klokje" doet hier sinds enkele corona-maanden bij regelmaat een belletje rinkelen. Prachtig geschreven, dagelijkse kost zonder drukdoenerij. Het kan mij iedere keer weer bekoren, Mieke. Graag blijven schrijven. En dan toch maar een parasol bestellen zeker? Kan nu ook online. Er wordt momenteel net als in jouw laatste bijdrage veelvuldig verwezen naar de zomer van 1976. Toen was ik er ook al bij. En had, de leeftijd indachtig, heel wat minder problemen met subtropische temperaturen in eigen land. Denk zelfs dat we anno '76 nog behoorlijk actief waren met een bende kersverse vrienden in een nieuwe woonwijk. De wijk is nog grotendeels dezelfde, het adres van toen bestaat nog. Veel vrienden zijn vertrokken. Wij wonen nu enkele straten verder, paar jaartjes ouder en iets meer bezadigd. Hoewel sommigen daar allicht anders over denken.
Corona dus, en de hittegolf. De maatregelen om het ene in te dijken en de aanwijzingen om het andere goed door te komen. De bubbel van vijf, de avondklok, het aangezichtsmasker. Voor de een al wat makkelijker/moeilijker te verteren dan voor de ander. Bescherming tegen de zon, koele ruimtes opzoeken, voldoende hydrateren, geen zware inspanningen leveren. Deze laatste zouden ons als muziek in de oren kunnen klinken. De combinatie van dit alles zorgt er echter voor dat hier en daar de stoppen doorslaan. Heethoofden hebben sowieso al niet veel extra warmte nodig voor zij vonken geven. Anderen hebben dan weer moeite om de boel de baas te blijven en niet mentaal weg te smelten. Het is niet altijd even makkelijk om onder deze omstandigheden overeind te blijven.
Ondertussen las ik Liever dier dan mens van Pieter van Os. Een keiharde documentaire rond het thema van de Holocaust. Was voor mij een stevige aansluiter op Europa I & II. Geert Mak zelf noemt het "een verpletterend boek". De levensloop van de hoofdpersoon: het getto van Warschau via de donkerste uithoeken van zuidoost Polen, de grensgevallen met Oekraïne. Vluchten, onderduiken, identiteitswissels van Joods tot Pools, over Volksduits naar joods-Pools en weer Joods: alles om te overleven. Bij momenten vond ik het iets té journalistiek ondersteund, het mocht voor mij af en toe wat minder. Maar het deed me wel de warmte vergeten en hielp zeker om onze huidige "omstandigheden" te relativeren. Niet een om voor je plezier te lezen, wel om nooit meer te vergeten. Beklijvend is té zacht uitgedrukt. Nazi-Duitsland, Sovjet-Unie, Polen. Beurtelings en opeenvolgend er overheen. Uitroeiing, transporten, vernietiging, kampen. Afrekening, wraak en opnieuw onderling afrekenen. Antisemitisme, nazisme, communisme, zionisme. Alles passeert de revue. Tot en met "het beloofde land" en de Palestijnen die daar dan weer de dupe van worden. Een boek dat me nog lang gaat bijblijven, doen nadenken over "identiteit" en wat dat voor een mens kan betekenen. Of voor een dier?
Abonneren op:
Posts (Atom)