HET IS ER dan toch van gekomen. Schooljaar 2020 - 2021 ging, mits een heleboel extra inspanningen op het vlak van veiligheid en organisatie, zo goed als probleemloos van start. Hopen dat het nog lang zo mag blijven en dat de studiedraad wederom kan opgepikt worden. Wie mij af en toe leest op Facebook, het forum waar Polo's bloglinks geweerd werden om een nog steeds onbekende reden, weet dat ikzelf die schoolstart compleet gemist heb. Al twee keer overslapen. Het moet dringend beter!
Maar dat niet alleen. Zo kan het immers niet verder. Mij werd aangeraden naar een eventuele oorzaak van dit falen te zoeken. Dan gaat een mens op pad, duikt hij in de herinneringen, vraagt zich af waar het aan gelegen kan hebben. Twee keer te laat opgestaan. De vermoeidheid, de leeftijd, de aftakeling, de kaalslag? Zou allemaal zo maar eens kunnen. Mogelijks had de vinnige opknapbeurt van het tuinhuis dan toch meer sporen achtergelaten in mijn fysieke paraatheid dan verwacht. En toen schoot mij iets te binnen. Er moest in een oud plakboek nog ergens een foto zijn van deze schilder in een vorig leven. De jongere versie, inderdaad. Op zoek en snel gevonden. En zie wat dat vergelijkender wijze oplevert: de jaren hebben hun tol geëist, 52 liggen er tussen de twee opnames. En ruw geschat zo'n 25 kilogram. Maar telkens toont de toegewijde klusjesman zich van zijn beste zijde. De regels van de privacy respecterend. Zijn werkijver is beiderzijds herkenbaar, hoewel het links nog net iets soepeler lijkt te gaan. Rechts straalt dan weer een soliede gedrevenheid uit, dewelke - wij weten het ondertussen al - achteraf voor problemen zou zorgen. Daar had dat jonkie helemaal geen last van. De herkenbaarheid zit 'em ook in de oranje short. Zou er dan toch zoiets als predestinatie bestaan: eens gek gedaan, altijd een rare kronkel. Dat ik ooit een oranje sponsen shortje droeg, en daar ook mee naar buiten kwam en op de foto ging? En dat ik vele jaren later in mijn steeds kleurrijke kledijkeuze ben gevallen voor een oranje Chino van Esprit. Dat ik daar geen afscheid van kon nemen toen ze gevlekt en versleten rijp was voor het containerpark. De schaar in de pijpen heb gezet en er zomaar een oranje werkshort van maakte. En die na meerdere jaren effectieve dienst voor het laatst heb gedragen tijdens de renovatie van ons tuinpaviljoen. Dan loop je het risico dat er ooit een vergelijking als deze aan de oppervlakte komt. Zelden vertoond op dit niveau. Het is jong geleerd en oud gedaan, het is van toen en nu (Van nu en straks? Nog niet dus...) en met een boel voldoening dat ik erop terugkijk. Kan ermee leven, en verschil moet er zijn. Hoewel er blijkbaar altijd deuken in gezeten hebben. Net als in een pak boter. En nu de vraag: komt er nog een derde oranje short? Gaat dat de nieuwe zijn of hebben we het hiermee gehad? Met al dat oranje dacht ik aan A Clockwork Orange. De film, ja. Maar ook de anti-utopische roman van Anthony Burgess. Die wist ook niet wat het worden zou en schreef meerdere keren: "What's it going to be then, eh?" - Hoe zal het dan zijn? Moet ik eens over nadenken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten