DE EERSTE HERFSTDAGEN kregen we deze keer als zomer-uitsmijter gepresenteerd. Een meer dan stralende aanbieding. Zon en weinig wolken, zalige temperaturen en geen wind van betekenis. Ideaal weer om de conditie te onderhouden en een eindje richting Corona-uitgang te fietsen. Ooit wordt de samenleving opnieuw leefbaarder, en daar zouden we graag nog bij zijn. De gezamenlijke gezondheid, laten we daarvoor gaan. Ondertussen stopte ik als naar gewoonte heel wat tijd in lezen. In de luie zetel, met een 0.0-drankje, in de schaduw en soms ook in de zon. Suite Française van Irène Némirovsky. De volgende "Colibri" in de rij. Lezen uit het vuistje. Hoe de Franse bevolking, van hoog tot laag, omging met de Duitse bezetting tijdens WO II. Vooral hoe Némirovsky's eigen ervaringen in de aanloop naar de oorlog hier meespelen in haar beschrijving van de Franse oorlogsziel. Zoals het manuscript pas veel later werd teruggevonden, nog later uitgegeven en tenslotte werd verfilmd... zo is dit lezen ook voor mij een late ontdekking geworden. Prachtig, direct, aangrijpend geschreven. Zou het durven aanraden. Ook minder romantische zielen zullen dit werk kunnen waarderen. Het Corona-essay van Paolo Giordano blijft in deze tijden een certitude. Heeft voor mij zijn waarde al meermaals bewezen. Vindt nog steeds een plaats in mijn actuele boekenstapeltje. En dan was daar Hubert Lampo: De komst van Joachim Stiller. Stond al op de 'verplichte' boekenlijst in onze Rommezoef-periode. Eind jaren zestig. Magisch-realisme was iets wat we toen 'moesten' geproefd hebben. Deed ik dus, en het boek bleef heel bijzonder in mijn herinnering. Het werd alsmaar straffere kost, dacht ik ondertussen. Een bespreking/vermelding op de Facebookpagina "Iedereen leest..." was de aanleiding om dit boek nog eens vanonder het stof te halen. Direct een bijna magisch moment: achterin plakt een lezerskaart met schooljaren, namen en doorverkoopprijzen. '92-'93: De Mondt, 170 Bfr. En dan de herinnering: dit is niet mijn boek maar wel het exemplaar dat mijn kinderen tijdens hun middelbare schooljaren ook nog gelezen hebben. Het blijft een specialleke: heel aparte verhaallijn, gedachten- en gevoelsbeschrijvingen in een raadselachtige sfeer. Het proza van de heer Lampo laat zich niet licht verteren. Niet in de sixties, allicht nog minder in de nineties en ook nu heb ik er de grootste moeite mee gehad. Maar doorbijter die ik ben heb ik het einde gehaald. Content, blij dat ik het verhaal nog eens heb doorgenomen. De Kloosterstraat, de brief, Simone, Wiebrand en Geert, het telefoongesprek, het concert, het circus, het verkeersongeval en de verrijzenis. Details opgefrist. Maar of er een derde lezing komt? Zeer twijfelachtig. 't Is nu de beurt aan Onzichtbare Mensen, verhalen over armoede in Nederland, vroeger en vandaag. Gelinkt aan de Maatschappij van Weldadigheid. De Kolonies, in Nederland en in België. Gescoord bij onze laatste passage in Kolonie 7 - Merksplas. Benieuwd. Een mix van Van Dievel's Landlopersblues en de Landlopers van Toon Horsten? Van alles wat?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten