591. Dark Side

ZE HEEFT VEEL meegemaakt in haar leven. Ook plezante dingen, dat wel, maar die lijken stuk voor stuk  te lang geleden.  Haar herinneringen blijven vooral hangen bij ongeluk. Misverstand en verwijten. Haar overlevingsmodus was er een van op zichzelf terugvallen. "De anderen" hadden haar buitengesloten. In de zak en daarna te kakken gezet. Heel de planeet tegen haar. Zij kon of wilde niemand meer vertrouwen. Teveel blauwtjes gelopen. En dan komen ze nu af met Covid-19. Het gaat snel. China - Iran - Italië - Spanje. De rest volgt, ook België en Nederland. Om het maar meteen 'duidelijk' te maken: iedereen krijgt ervan langs. Te snel om waar te kunnen zijn. Ze vindt dat dit "verhaal" wereldwijd zoveel aandacht krijgt, terwijl zij met haar problemen in de kou bleef staan. Gelijk krijgen, daar ging het de anderen om. In tijden van Corana wegen zulke dingen zwaar door als het erom gaat een standpunt in te nemen. 'Zij' kan ook 'hij' zijn. Kan een ontgoochelde babyboomer zijn, een lid van het vluchtelingenlegioen, een dak- en/of werkloze. Zelden gespaard door het leven, soms aan de rand van onze maatschappij. Maar ook de hij/zij -jong of oud- die de realiteit niet onder ogen wil zien, niet kan toegeven dat er iets mis gaat. Dat de boel fout loopt, een virus aan de alarmbel trekt. Die donkere kant van het leven.

Voor een ander leek het makkelijker. Voelde bij aanvang reeds dat aanvaarden nu de enige optie is. Aanvaarden wat de wetenschappers te vertellen hadden over de uitbraak en de mogelijke gevolgen ervan. Aanvaarden dat zij op dit moment nog niet alles weten, geen glazen bol hebben. De eigen situatie eerlijk evalueren, en vaststellen dat "we nog bij de goei zijn". Dát zeker nooit meer vergeten. De maatregelen accepteren die de beleidsmakers ons opleggen én er zich naar schikken. Niet teveel 'rouspeteren. Het "Blijf in uw kot" dat ons eerst zo choqueerde is een alom aanvaarde slogan geworden en maakt meer duidelijk dan we bij aanvang vermoedden. Niet stoer doen, geen arrogantie, niks te ego-trippen. Afstand respecteren, individueel (of toch bijna) fietsen en wandelen en verder zoveel mogelijk thuis blijven. Het zijn geen tovermiddelen, het gaat niet voor morgen zijn, maar ze helpen ons hopen dat we deze crisis kunnen overwinnen. Het zal daarna niet meer hetzelfde zijn. Een kantelpunt. "Anders gaan leven" op een manier om zelf en anderen te laten overleven. Wie na WO II in de West-Europese lage landen bij de zee geboren is heeft dit nooit eerder meegemaakt. Wereldwijde strijd tegen een virus. Al dan niet dodelijk op zich, wel zeer besmettelijk. En dus net daarom doen  wat er van ons gevraagd wordt.

Muziek verzacht niet alleen de zeden, ook de pijn. Brengt verpozing en verluchting. Zeker nu. Vanochtend een uurtje OMD op Spotify, zonet twee cd's van R.E.M.  Om af te sluiten dit meer dan toepasselijk Kommil Foo-nummer: Kom hier dat ik u draag. Krachtig en zacht. Komt goed van pas tijdens onze 'veertigdagentijd'. De hand door het haar en het dragen zullen voor later zijn, dat houden we tegoed. Verder probeer ik 'radio' zoveel mogelijk te vermijden. De overload aan corona-berichtgeving helpt mij niet echt vooruit. De media focussen op wat er fout gaat of anders zou moeten (volgens hen). Daar komt ergernis van en verdamping van mijn welbevinden. No dark side.

590. Uranus dus

IN TIJDEN VAN Corona moet iedereen zich aanpassen. Op de een of andere manier. Thuis blijven en  al dan niet van daaruit werken. Hygiënische regels naleven. Afstand houden. Leren leven met een vorm van isolement: lokaal, nationaal, internationaal. De grenzen werden gesloten, de knip gaat op de deur. En dan gebeurt dit: Heer Polo begon aan een vierde reeks bestralingen om de PSA-opstoot in zijn piepende wagen-lijf aan te pakken. Net als de Corona-bestrijders in een poging om de curve af te vlakken. Op naar GZA St.Augustinus  en welkom op de afdeling radiotherapie. Eerder was ik al te gast op Saturnus, een enkele keer op Mercurius en nu mocht ik mijn opwachting maken bij Uranus. Leuk gevonden, dacht ik vroeger al, die planeten om de verschillende machines te benoemen. Daar komt nu bij dat ik me met Saturnus, Mercurius én Uranus op de teller al een hele pief begin te vinden. Zeg het maar aan Meester Frank: "Ik voel dat ik een Ruimtevaarder ben..." 

Het begint ondertussen tot de gewoontes te behoren in mijn post-prostatair bestaan. Bestralingen. 2010: 33x 'klein bekken' - 2014: 5x 'borstbeen' - 2016: 25x 'buikholte' - 2020 3x gerichte 'hotspots klein bekken'. Mocht u er meer over willen weten, we hebben nu toch de tijd, dan heb ik hier een aantal links opgelijst. Gespreid over MMP én MMMP. Losse woorden op een rij, zonder enige verplichting natuurlijk:  eerste keer  -  vertrouwen  -  resultaat  -  deel twee  -  neveneffecten  -  reeks drie  -  meer van dat  -  onderweg  -  overzicht  .  En tegen de tijd dat u dit leest heb ik het drieluik alweer achter de rug. Op de fiets. Frisse neus. Muts, windbril, mondmasker. Alleen, en afstand houden. Handschoenen. Niet socializen. temperatuur nemen bij aankomst in het ziekenhuis. Alles conform de corona-richtlijnen. Ben misschien zelfs nog iets voorzichtiger dan strikt noodzakelijk. Daar schaam ik mij niet voor. Denk dat ik mijn plicht doe, naar mezelf en naar de mensheid. Niet melig, wel nuchter. Hopen dat dít aanslaat en dat covid-19 ons geen parten speelt.

Middelerwijl was er ook tijd voor een volgend boek. München 1938, van Robert Harris. Had eerder Imperium en Dictator al gelezen, ook van hem. Jaren geleden. Het blijft een topper in zijn genre. Literaire thriller staat er op het kaft. Voeg daar gerust 'historisch' aan toe. Om het kader te schetsen waarin hij zijn fictieve portie van de verhaallijn situeert. Het verdrag van München en het hele politieke schaakspel eromheen. Sterke karaktertekening van de hoofdrolspelers, de echte en de toegevoegde. Het lezen en verwerken vraagt aandacht, en laat dat net nú helpen om af en toe uit de wereld van vandaag te treden. Focus op de donkere jaren vóór Wereldoorlog II. Een verhaal van vier dagen. Een intens verslag van de feiten. Heb er enkele etmalen meer over gedaan om het te lezen. Past perfect in mijn huidige dagschemata. Merci, Charlotte voor dit cadeau. Denk dat ik kandidaat ben om nog enkele van zijn werken te (her)lezen. 

Vaste afsluiter vanaf nu: blijf gezond, zorg goed voor elkaar, zorg voor uzelf. 

589. Angst vs Spijt

DE ENE MENS is de andere niet. Dat zien we maar al te duidelijk in deze tijden van Corona. Hu Lang duurt dit nu al? En nog zijn er die meer tijd nodig hebben. Tijd om te beseffen wat er gaande is. De een al meer/langer dan de andere. Sommige willen het gewoon niet zien en kunnen of willen niet aanvaarden dat er ons nu iets overkomt wat sterker is dan onze eigen wil. We zijn gaan leven in een waan dat we zelf alles onder controle zouden hebben. Altijd en overal. En als dat al niet was, dan konden we het met een druk op de knop - een scroll over een scherm - een hyperlink in een appje wel voor mekaar krijgen. Binnen de kortste keren. Alles was maakbaar en perfect te regelen. En nu blijkt dat niet waar te zijn. Een minuscuul virus heeft de hele wereld in de ban, en lacherig wegwuiven gaat niet lukken. Wat ik nu van me afschrijf moet verluchting brengen in het dagelijks leven binnen mijn vier muren. We zitten in lockdown. Menigeen, ook in de mediawereld, blijft nog doordrammen over de juiste terminologie. Het zou maar een light versie zijn, een soft-lockdown. Maakt niet uit, doe wat er gezegd is en laat ons niet nog eens beginnen argumenteren. Daar zijn we toch zo goed in: "Ja, maar..." Neen, niet doen. Luister, kijk en lees. Er verschijnt, naast een berg bullshit en pulp, genoeg goede raad en neerslag van wijze overpeinzingen op onze schermen. Daardoor kunnen we nu gelukkig contact houden. Die vermaledijde smartphones, tablets, laptops en computers. Voor een keer speelt het geen rol of Apple er al dan niet iets mee te maken heeft. Ze zorgen er allemaal voor dat we niet alleen zitten. Het afkicken van die hele handel is nu niet aan de orde, dat komt later wel. Meneer Tim schrijft een open brief aan zijn leerlingen. Veel beter dan ik het ooit zou kunnen bedenken. Dus klik op "blauw" en lees wat hij te vertellen heeft. En ook Wim Derave  waarschuwt en attendeert in niet mis te verstane bewoordingen voor oud en jong. In die volgorde ja, en dat was goed bekeken. Ook aanklikken, en lezen. Tot het einde toe, we hebben nu al de tijd. Merci professor Wim, merci meneer Tim, merci iedereen die het mij voorgekauwd heeft. Er zijn sterke argumenten nodig om mensen te doen inzien dat het nu wél nodig is en dat we de maatregelen aanvaarden, respecteren en de regels toepassen. Binnen de lijntjes kleuren graag.

Om de hele boel leefbaar te houden kom ik dezer dagen regelmatig bij de muziek terecht. Muziek om mezelf een boost te geven en er dan weer even tegen te kunnen. Dynamisch, opwekkend en motiverend. Waiting on a sunny day met The Boss. Op een zonnige dinsdagmiddag mezelf uitleven met wat danspasjes op de terrastafel. Te gek. La Pola filmde en deelde in WhatsApp. Er mag gelachen worden, ja. Tijdens het lezen en schrijven gaat de voorkeur naar een of andere non-stop classic playlist. Ter bezinning en ontspanning. No stress, just Zen. En in een poging om te vatten waar het nú eigenlijk om draait. Om de angst niet weg te relativeren, want een beetje bang zijn mag. Af en toe, daar is niks mis mee.  Dan vind ik Angst is maar voor even, spijt is voor altijd van Kommil Foo heel toepasselijk.  Ook omdat we niet echt weten wat er komen gaat.  Het helpt misschien om te beseffen dat als we de discipline niet hebben om nu in de rij te lopen, we daar later spijt van (zouden) kunnen krijgen. Hopelijk niet, maar toch niet te arrogant worden denk ik dan. Merci Mich, merci Raf. Wie wil horen waar zij deze mosterd haalden: Daniël Lohues Angst is mar veur eben, spiet is veur altied. Ook eens proberen? Aanklikken. Stuk voor stuk aanraders. 

En verder alleen nog dit: blijf gezond, zorg goed voor elkaar, zorg voor uzelf. 

588. Andere wereld

NU BLIJKT DAT het uitstapje naar 't Peerdsbos voorlopig ons laatste sociaal wapenfeit wordt. En dat voor een hele periode. Net als zovelen hebben we hier de evolutie van de Corona-crisis trachten te volgen. Info-programma's kwamen eerst aan bod. Binnenkort is er tijd genoeg om films te bekijken of series te binchen. Denk ik... neen, hoop ik dan maar. Enkele weken geleden zorgde de Chinese ver-van-mijn-bed corona-historie nog voor de nodige scepsis. Het zou allemaal zo'n vaart wel niet lopen. Waar maken ze zich toch druk om? Vandaag zitten we er midden in. Europa, het centrum van het mondiale covid-19 gebeuren. Natuurlijk kijkt niet iedereen op dezelfde manier naar wat ons nu overkomt. En da's niet abnormaal zeker? Een deel vindt de hele zaak nog altijd zwaar overroepen(??!) Anderen vinden beslissingen te laat genomen. Moeilijk in te schatten hé? Nog meer hebben bedenkingen bij de getroffen maatregelen: te soft volgens de ene, buiten proportie volgens de andere. Feit blijft (voor mij dan toch) dat we met een uitzonderlijke wereldwijde situatie te maken hebben. Ik ben dan in de ogen van sommige misschien "nen broekschijter" geworden, voor mezelf en "de mijnen" heb ik de afweging gemaakt en gekozen om mij te schikken naar de realiteit van de dag en de richtlijnen op te volgen. Geen stoerdoenerij van mijn kant. Ook geen paniek, wel beredeneerd afwegen. Geen kop in het zand: ben 65-plus, hartpatiënt onder medicatie en post-prostatair ben ik ondertussen aan de hormoontherapie toe en staat mij normaal gesproken vanaf volgende week weer een korte reeks bestralingen te wachten. Zit dus gebeiteld in de groep met verhoogd risico op mogelijks zwaardere gevolgen bij infectie door het Corona-beestje.

Dit alles onder voorbehoud en dus in de optativus genoteerd. Laat bij het lezen en het tot u nemen van deze overweging toch maar de potentialis-schakering primeren boven het wenselijkheidsaspect. "Dit zou zo maar eens kunnen gebeuren..." Met deze zit ik even op een ander spoor wat mogelijks voor enige opluchting kan zorgen in deze niet zo vrolijke tijden. De Geniale Taal door Andrea Marcolongo. Met dit niet zo voor de hand liggend boek heb ik recentelijk mijn laatste leesstrijd gestreden. Geschenk van "onze Gietes" met nieuwjaar. Hij trof uiteraard raak: Latijn-Grieks op 't College. Voor heer Polo de jaren '60 van de vorige eeuw: in tempore non suspecto. Moest af en toe heel diep gaan, ver in het geheugen tasten, en dan kwam er af en toe toch iets aan de oppervlakte. En van 't een kwam het ander en begon het zelfs boeiend te worden. Ook dit mag dan niet voor iedereen even leutig of ontspannend zijn, mij heeft het deugd gedaan. Goed om op geconcentreerde wijze de zinnen te verzetten. Merci Guillaume !!

Ondertussen leek het wel dat we daags na de persconferentie van  de nationale veiligheidsraad in een andere wereld waren beland. Regels gelden voorlopig tot en met 3 april. Afgelastingen van evenementen allerhande. Geen weekend Mons voor "ons", en ook een gepland huiskamerconcert alhier wordt uitgesteld. Sluiting van de scholen. Winkels en horeca gaan dicht. Niet iedereen kan dat blijkbaar accepteren, en dus worden er bij aanvang alvast wat kantjes afgelopen. Lockdown parties, maar ook hamsteren tegen de sterren op. Moeilijke situaties, maar we gaan het ermee moeten doen. Dat lukt zeker als we willen beseffen wat er eigenlijk aan de hand is. En zoniet dat we dan toch maar voor een keer willen aannemen wat de experten erover te vertellen hebben. Of zoals ik ergens las: "Laat ons nu zorgzaam zijn. Eventjes niet de slimmerik uithangen. Richtlijnen volgen zonder mopperen. Afstand houden met een glimlach. Hygiëne au sérieux nemen. Enkele plannen uitstellen zonder zeuren. De solidariteit zal ons goed doen. #coronavirus" Laat dan die andere tijden maar komen, en die andere wereld: die kunnen we dan ook wel aan. 

587. Kunst in het bos

IN HET PEERDSBOS. Ik ging met een groep op-rust-gestelde ex-collega's van La Pola op stap. Afspraak bij de Bremdonckhoeve.  Een knap gerestaureerd historisch landgoed uit het begin van de 14de eeuw. De uitbaters van De Melkerij, de bekende horecazaak er recht tegenover, hadden de realisatie van deze opknapbeurt in handen. Het resultaat mag gezien worden. Denk dat het de bedoeling is om dit pand als een soort dépendance van de Keteleer Gallery te gebruiken. Momenteel loopt er een beperkte expo met werk van Panamarenko. De ontwerptekeningen van o.a. de Donnariet en enkele maquettes doen het belletje direct rinkelen: de moderne Leonardo Da Vinci is neergestreken tussen de dreven van het Peerdsbos. Hij die het kort voor zijn 80ste voor bekeken hield en iedereen te vlug af was, de bevriende familie Keteleer incluis. Heer Polo heeft ervan genoten: het galerijbezoek, de wegens 'nattigheid' ingekorte wandeling, het terras en de maaltijd in de Melkerij zelve. Ook op dat domein wordt 'Kunst in het park' aangeboden. Een mini-Middelheim zou ik bijna zeggen. Met De man die de wolken meet van Jan Fabre, Batopillo van Pana' en Ein neuer erfolgreicher Tag van Guillaume Bijl in je blikveld smaakt de café latte nog veel beter op hun buitenterras. Het was een meer dan geslaagde uitstap. Met dank aan kompaan Piet voor het heerlijke gefilosofeer tijdens de wandeling. Hij verdiende absoluut die "gemarineerde ribben met honing, zalig!". Topdag, waar ik daags nadien met de muziekkeuze van Annie Vereecken nog een verlenging aan brei. De Liefhebber op radio Klara, een ontdekking mét Spotify-lijst. Of de tracklist op klara. Ook luisteren? Genieten is de boodschap. Nu, maintenant, Heute gotverdomme... Raymond heeft groot gelijk!

586. Toegemeten Tijd

MULTIMEDIALE AANDACHT WERKT. Gelukkig ook wel eens op het juiste moment en in de goede richting. Belangstelling, attentie, en medeleven. Op televisie, op de radio en in de geschreven pers zette men Dirk Van Duppen, dokter bij Geneeskunde voor het Volk, in de schijnwerpers. Het komt dan wel in een meer dan geladen context: dokter Van Duppen kreeg eind vorige zomer de diagnose van terminale pancreaskanker. Keihard. Toch wilde hij nog één keer getuigen en dus schreef hij zijn afscheidswerk. Hij liet zijn levensverhaal optekenen en leverde een aangrijpende getuigenis. Zo verliep de tijd die me toegemeten was. Een titel die linkt naar een even schitterende als uitgebreide recensie. Maar hier wil heer Polo de laatste tijd vooral beknopt en bondig verslag doen, en dus plukte ik uit de commentaren op de achterkant enkele losse quotes: "Lees hoe een mens zo gewoon bijzonder kan zijn. Lees het, en je ontdekt een mooie mens, samen met het recept voor een goed leven. Dirk Van Duppen is een icoon, een scherp denker, een sociale strijder. Je begint het boek en je stopt niet. Passagier op de trein door de tijd van dokter Dirk. Dat is zo ontroerend mooi  en je wil dat het niet stopt." (De Wachter-Verhaeghe-Bregman-Mertens)
Net als zoveel anderen heb ik dit boek in één forse ruk uitgelezen. Het grijpt je bij de strot, drukt je met de neus op niet zo frisse feiten, gaat soms stormachtig te keer. Soms straffer dan die vorige Zomervacht, want geen plaats voor fictie. Maar naar het einde toe zo diep beschouwend dat ook mijn wereld aan het kantelen ging. Van een erfenis gesproken: Dirk Van Duppen laat een magistraal getuigenis achter, een die niet mag ontbreken in je boekenkast. Een naslagwerk om met het boek in de hand bij regelmaat in de spiegel te blikken en je eigen leven af te wegen. Ik leende het bij "ons Bie", waarvoor dank, en ga het morgen voor mezelf kopen. Die spiegel, weet u. Nu nog één keer, en met luide stem: een boek dat je moet lezen, gelezen hebben en opnieuw moet lezen.

585. 365 + 1

EEN DAG LANGER wachten. Dat was wat kleine Kiki moest doen om vier maanden te worden. Deze extra-dag had natuurlijk alles te maken met het vierjaarlijks schrikkelgebeuren en de daaraan gekoppelde inlassing van een 29ste februari. Was ooit de bedoeling om de tijdstelling en het verloop van de seizoenen enigszins in toom te houden. Met de actuele klimaatswijzigingen moest men het nut van deze regeling maar eens onder de loep nemen. In één keer meepakken in de discussies over het al dan niet behouden van de zomer-winter-uur carroussel. Maar Kiki is nu zover en de toegang tot de kinderkribbe is een feit. Small step for mankind, giant leap for "Ons Klein en haar Klein"! Knap parcours van die twee. Het mag duidelijk zijn dat met bovenstaande kreet heer Polo de bal bewust met effect heeft willen lanceren. Zij die op 29/02 geboren worden blijven eeuwig jong, of worden nooit volwassen. Hoewel ik geen schrikkelkind ben mag ik mij ook in zekere mate beroepen op vorige twee eigenschappen. Met wat ruimdenkend aansluiten en op zoek naar het dichtst bij mijn geboorte zijnde schrikkelmoment zou ik nu 18 geworden zijn. Wel, wel, wel: ook niet fout. Al bij al een dag als een ander, maar niet voor de jarigen. Bij deze de hartelijke gelukwensen aan Anna, dochter van een collega-Mojita van Anke, die gisteren het levenslicht zag. Proficiat aan de ouders. Hààr 18de ga ik niet meemaken, maar het wordt er vast eentje om in te kaderen: 29 februari 2092.

Hier in de Polder werd de schrikkelperiode vooral gewijd aan "lezen". Extra tijd om extra snel een extra boek soldaat te maken. Oeps, boek is niet echt wat het was: een e-book! Uitzondering voor mij, een assist van La Pola. In een razend snel leesbare stijl geschreven. Maar helemaal niet oppervlakkig, verre van zelfs. Zomervacht van Jaap Robben. Een heel bijzonder verhaal. Of toch weer niet, want er gaat meer om in onze samenleving dan ik mij in m'n dagelijkse comfort-situatie kan voorstellen. Het wat en hoe staat in een schitterende recensie van Erik-Jan Hummel. Klikken op de "zomervacht"-link hierboven en u kan er zijn beschouwingen op nalezen. De waarom-invulling zal bij elke lezer anders zijn, maar wat een boek. Was tevens perfect om af te kicken van het zware labeur dat Stem mij gekost heeft om het alsnog net niet te halen. Zorgde voor ontdekking van scherven in de eigen ziel. Hij schrijft, naar mijn allerpersoonlijkste en dus uiteraard bescheiden mening, zoals Dieter-Down the Road-Coppens zijn televisie maakt. Ook die/dat is een magistrale aanrader.