627. Exit Aster

 ASTER BERKHOF

1920 -  2020

626. Neerlands Nieuwe Hoop

ODETTE WAS HERE. Storm aan de kust, felle windstoten in het binnenland. Een nacht lang bakken hemelwater over ons heen en de temperaturen in vrije val. Tot zover het weerbericht. Gelukkig van hieruit geen schade te melden. Ander opwekkend nieuws bereikte mij uit Amsterdam. Ondanks Corona en een massa andere politieke onvolkomenheden lijkt de toekomst voor de Zeventien Provinciën  toch niet zo somber. Zeker niet zo donker als we onszelf soms trachten wijs te maken. En al helemaal niet als het aan deze twee heren mag liggen. Zoon Bram maakt regelmatig een fietstocht in de buurt van zijn woonplaats. Moest ik bij gelegenheid ook maar eens doen, samen met hem. Zodra het weer en de Corona-maatregelen het opnieuw toelaten. Zeker als ik zijn laatste verslag hoor. Een eind voorbij Muiden ziet hij een man en een vrouw de Dijkweg opsjokken. Hij passeert, kijkt en kijkt opnieuw. Een flits van herkenning en hij denkt: "Verdekke, dat is'em...!!" Hij keert om, rijdt terug, stopt, groet hen en zegt: "Goedenavond, sorry dat ik jullie stoor. Maar ik moet toch even gedag zeggen. Mijn vader zou dat zeer op prijs stellen. U bent toch meneer de Jonge?" "Ja hoor, dat ben ik. Kent u mij?" En dan vertelt de zoon over zijn vader. Dat die zo gek was van twee Hollanders die Hoop brachten in de jaren zeventig. Dat er lp's in huis waren en heelder voorstellingen beluisterd werden. De vader kon er maar niet genoeg van krijgen. En zo ontspint zich een kort maar hartelijk gesprek. Ze nemen afscheid, mevrouw de Jonge maakt nog een foto, mijn zoon rijdt verder doorheen Muiderberg, richting Weesp. Hij denkt terug aan hoe hij aan z'n voornaam is gekomen? Dat was blijkbaar ooit een keuze geweest tussen Bram en Freek. Het werd Bram. Daar had het in hun gesprek (gelukkig?) niet over gegaan. Hoe had hij die voorkeur van zijn ouders aan de heer de Jonge moeten uitleggen. Niet dus, en het blijft een leuk gesprek. Van de Jonge Bram en de Ouwe Freek. Wat denken jullie hiervan? Neerlands Nieuwe Hoop? 

625. Van alles wat

DE EERSTE HERFSTDAGEN kregen we deze keer als zomer-uitsmijter gepresenteerd. Een meer dan stralende aanbieding. Zon en weinig wolken, zalige temperaturen en geen wind van betekenis. Ideaal weer om de conditie te onderhouden en een eindje richting Corona-uitgang te fietsen. Ooit wordt de samenleving opnieuw leefbaarder, en daar zouden we graag nog bij zijn. De gezamenlijke gezondheid, laten we daarvoor gaan. Ondertussen stopte ik als naar gewoonte heel wat tijd in lezen. In de luie zetel, met een 0.0-drankje, in de schaduw en soms ook in de zon. Suite Française van Irène Némirovsky. De volgende "Colibri" in de rij. Lezen uit het vuistje. Hoe de Franse bevolking, van hoog tot laag, omging met de Duitse bezetting tijdens WO II. Vooral hoe Némirovsky's eigen ervaringen in de aanloop naar de oorlog hier meespelen in haar beschrijving van de Franse oorlogsziel. Zoals het manuscript pas veel later werd teruggevonden, nog later uitgegeven en tenslotte werd verfilmd... zo is dit lezen ook voor mij een late ontdekking geworden. Prachtig, direct, aangrijpend geschreven. Zou het durven aanraden. Ook minder romantische zielen zullen dit werk kunnen waarderen. Het Corona-essay van Paolo Giordano blijft in deze tijden een certitude. Heeft voor mij zijn waarde al meermaals bewezen. Vindt nog steeds een plaats in mijn actuele boekenstapeltje. En dan was daar Hubert Lampo: De komst van Joachim Stiller. Stond al op de 'verplichte' boekenlijst in onze Rommezoef-periode. Eind jaren zestig. Magisch-realisme was iets wat we toen 'moesten' geproefd hebben. Deed ik dus, en het boek bleef heel bijzonder in mijn herinnering. Het werd alsmaar straffere kost, dacht ik ondertussen. Een bespreking/vermelding op de Facebookpagina "Iedereen leest..." was de aanleiding om dit boek nog eens vanonder het stof te halen. Direct een bijna magisch moment: achterin plakt een lezerskaart met schooljaren, namen en doorverkoopprijzen. '92-'93: De Mondt, 170 Bfr. En dan de herinnering: dit is niet mijn boek maar wel het exemplaar dat mijn kinderen tijdens hun middelbare schooljaren ook nog gelezen hebben. Het blijft een specialleke:  heel aparte verhaallijn, gedachten- en gevoelsbeschrijvingen in een raadselachtige sfeer. Het proza van de heer Lampo laat zich niet licht verteren. Niet in de sixties, allicht nog minder in de nineties en ook nu heb ik er de grootste moeite mee gehad. Maar doorbijter die ik ben heb ik het einde gehaald. Content, blij dat ik het verhaal nog eens heb doorgenomen. De Kloosterstraat, de brief, Simone, Wiebrand en Geert, het telefoongesprek, het concert, het circus, het verkeersongeval en de verrijzenis.  Details opgefrist. Maar of er een derde lezing komt? Zeer twijfelachtig. 't Is nu de beurt aan Onzichtbare Mensen, verhalen over armoede in Nederland, vroeger en vandaag. Gelinkt aan de Maatschappij van Weldadigheid. De Kolonies, in Nederland en in België. Gescoord bij onze laatste passage in Kolonie 7 - Merksplas. Benieuwd. Een mix van Van Dievel's Landlopersblues en de Landlopers van Toon Horsten? Van alles wat?

624. Drie jaar 'nuchter'

DRIE JAAR AL. Wat vliegt de tijd. Ook in bloednuchtere toestand. Het leek mij in 2017 een goede beslissing om verder alcoholvrij door het leven te gaan. Een uitdaging ook, dat zeker. Had geen idee of het me zou lukken. Legde daarom mezelf Under African Skies ook wel enige druk op, maar heb het mij nog geen moment beklaagd. Na een jaar dacht ik alleen nog aan "krnwtr" en veel appel- en -siensapjes. Na twee jaar meldde ik tussen de plooien van een blogbericht iets over water, sapjes, ginger en af en toe een "nulleke". Maar verder niks bijzonder, nog steeds geen probleem. En dat is er nog altijd niet. Ik leef gelukkig en denk gezond. En denk dat ik gezond leef. De smaakpapillen krijgen nu wel een breder gamma voorgeschoteld. Om op die manier de eentonigheid van het Corona-leven toch enigzins te counteren. Dit zijn de "nullekes" die het momenteel doen. En is het omdat er een behoorlijk lange periode van onthouding aan vooraf gegaan is, maar dit trio bevalt me prima. Heb geen last van wat men een gebrek aan smaak of aroma noemt. In tegendeel: het fruitige roseetje mag er best zijn. En alles met mate. Af en toe als dorstlesser tijdens de afgelopen hete periode, of nu als smaakmaker bij een lecturaal avonduurtje. Het vierde alcoholvrije jaar wordt met de glimlach ingezet. Schol!!

623. Een "Goede Week"

HET LEEK EROP dat mijn "Semana Santa" dit jaar in september zou vallen. Allemaal goeie dingen op een rij. Terug de fiets op en bij regelmaat een rondje pedalerend genieten van de nazomer. Ondertussen loopt ook het buikspierprogramma lekker vlot. Niks forceren, lesje geleerd bij het planken, geen overmoed. Rekening houden met eigen tekorten en gebreken. En dus heel stapsgewijs opbouwen. 10 - 12 - 14 - 16, enzovoort en zo verder. Van één tot meerdere reeksen per dag. Zorgen dat het ouwe lijf in goeie staat blijft. Het mag een streven zijn om nog enige tijd actief aanwezig te blijven in uw midden. Er is wat dat betreft goed nieuws: uit gepland bloedonderzoek bleek dat m'n PSA-waarde 'spectaculair' gedaald is - van 9.2 in februari naar 0.08 nu. Kankersporen zo goed als verdwenen, geen garantie naar de toekomst maar wel een schitterend resultaat voor de combi "bestraling-hormoontherapie". Pollen kussen, vingers kruisen. Pluim voor en dank aan de behandelende arts. Ook de rest van de bloedwaarden zijn in orde. Tijd om 's avonds een online college te volgen van Rutger Bregman, De meeste mensen deugen. Letterlijk en figuurlijk dan. Ben ik er één van? In sneltreinvaart doorheen zijn boek, goed dat ik het al gelezen had. Misschien een en ander maar eens heropvissen. Maar eerst wandelen op de Kalmthoutse heide, verjaardag van nonkel Guy. Happy 55!! Een familiedag met broers en zus en 's avonds ten huize Polo een AFS-presentatie van kleindochter Joke. Haar verblijf in de Dominicaanse Republiek van naaldje tot draadje. Wat een belevenis. En de week zit er nog niet op: er volgt nog een cardio check-up. Fietsproef picobello, andere resultaten meer dan ok. Goedgekeurd voor de dienst. We zijn niet te stoppen. Inpakken, fietsen op het rek, rijden maar. Merksplas is de bestemming: Kolonie 7 revisited. Fijne fietstochten, lekker eten, vriendelijke mensen, stemmige belevenissen. Heel bijzonder: nog eens naar de begraafplaats van de landlopers tussen de lange rechte dreven van het Kolonie-domein. Op een bank, voor de witte kruisen, het eerste hoofdstukje van de Landlopersblues herlezen. Luidop, misschien horen ze het wel? Een week om in te kaderen. Het zijn maar flarden en korte anekdotes, de details zitten in m'n hoofd. Zelfs de valse noot op het einde kan het goede week-gevoel niet teniet doen. Tijdens de laatste douche laat ik mijn zeep vallen, foute draai bij het oprapen. Rug geblokkeerd. Al twee dagen tanden knarsen. Versleten werk. Pijn. Komt wel goed. Opletten bij de buikspieroefeningen dan maar. 

622. The New Orange

HET IS ER dan toch van gekomen. Schooljaar 2020 - 2021 ging, mits een heleboel extra inspanningen op het vlak van veiligheid en organisatie, zo goed als probleemloos van start. Hopen dat het nog lang zo mag blijven en dat de studiedraad wederom kan opgepikt worden. Wie mij af en toe leest op Facebook, het forum waar Polo's bloglinks geweerd werden om een nog steeds onbekende reden, weet dat ikzelf die schoolstart compleet gemist heb. Al twee keer overslapen. Het moet dringend beter! 

Maar dat niet alleen. Zo kan het immers niet verder. Mij werd aangeraden naar een eventuele oorzaak van dit falen te zoeken.  Dan gaat een mens op pad, duikt hij in de herinneringen, vraagt zich af waar het aan gelegen kan hebben. Twee keer te laat opgestaan. De vermoeidheid, de leeftijd, de aftakeling, de kaalslag? Zou allemaal zo maar eens kunnen. Mogelijks had de vinnige opknapbeurt van het tuinhuis dan toch meer sporen achtergelaten in mijn fysieke paraatheid dan verwacht. En toen schoot mij iets te binnen. Er moest in een oud  plakboek nog ergens een foto zijn van deze schilder in een vorig leven. De jongere versie, inderdaad. Op zoek en snel gevonden. En zie wat dat vergelijkender wijze oplevert: de jaren hebben hun tol geëist, 52 liggen er tussen de twee opnames. En ruw geschat zo'n 25 kilogram.  Maar telkens toont de toegewijde klusjesman zich van zijn beste zijde. De regels van de privacy respecterend. Zijn werkijver is beiderzijds herkenbaar, hoewel het links nog net iets soepeler lijkt te gaan. Rechts straalt dan weer  een soliede gedrevenheid uit, dewelke - wij weten het ondertussen al -  achteraf voor problemen zou zorgen. Daar had dat jonkie helemaal geen last van. De herkenbaarheid zit 'em ook in de oranje short. Zou er dan toch zoiets als predestinatie bestaan: eens gek gedaan, altijd een rare kronkel. Dat ik ooit een oranje sponsen shortje droeg, en daar ook mee naar buiten kwam en op de foto ging? En dat ik vele jaren later in mijn steeds kleurrijke kledijkeuze ben gevallen voor een oranje Chino van Esprit. Dat ik daar geen afscheid van kon nemen toen ze gevlekt en versleten rijp was voor het containerpark. De schaar in de pijpen heb gezet en er zomaar een oranje werkshort van maakte. En die na meerdere jaren effectieve dienst voor het laatst heb gedragen tijdens de renovatie van ons tuinpaviljoen. Dan loop je het risico dat er ooit een vergelijking als deze aan de oppervlakte komt. Zelden vertoond op dit niveau. Het is jong geleerd en oud gedaan, het is van toen en nu (Van nu en straks? Nog niet dus...) en met een boel voldoening dat ik erop terugkijk. Kan ermee leven, en verschil moet er zijn. Hoewel er blijkbaar altijd deuken in gezeten hebben. Net als in een pak boter. En nu de vraag: komt er nog een derde oranje short? Gaat dat de nieuwe zijn of hebben we het hiermee gehad? Met al dat oranje dacht ik aan  A Clockwork Orange. De film, ja. Maar ook de anti-utopische roman van Anthony Burgess. Die wist ook niet wat het worden zou en schreef meerdere keren: "What's it going to be then, eh?" - Hoe zal het dan zijn?  Moet ik eens over nadenken.