659. Poppel II

OP DE EENENTWINTIGSTE dag van het eenentwintigste jaar in de eenentwintigste eeuw van onze jaartelling heb ik gewacht tot de eenentwintigste minuut van het eenentwintigste uur om een volgende bijdrage op deze blog te posten. Kwestie van een even onvergetelijk als triviaal moment te kiezen zeker? Gisteren kon ik de concurrentie niet aan, en bovendien was m'n faalangst te groot. Eerst kreeg Trump nog wat onverdiende media-aandacht, maar vanaf de lokale middagklok in Washington was Jo Biden aan de beurt. En ook en vooral Amanda Gorman, niet te vergeten! Wat een tekst, wat een voordracht, wat een performance. Heb haar speech hier gelinkt om veelvuldig te herhalen en opnieuw te beluisteren. En toch wil ik het daar nu niet over hebben. Op dit meest onbenullige moment ga ik nog even terugblikken op dat hemels verblijf in Poppel. De gewone dingen des levens die tegen de achtergrond van het huidige Corona-gebeuren (daar is het weer!!) een heel andere uitstraling krijgen. Wandelen doorheen de Poppelse bossen en langs aanpalende velden, geluk hebben met het weer. Soms koud, ijs op de vijvers, bevroren flora onder een strakblauwe hemel. Dan weer warmer, met wolken en maar een klein streepje zon. Maar nooit regen. Elke dag kunnen wandelen. Geluk hebben en genieten. In de muziekkast van nonkel Jos een paar cd's van Louis Neefs: Laat ons een bloem, Mijn dorpje in de Kempen, Annelies, Martine... Kop koffie, zetel draaien, vogeltjes kijken, zalige middagrust. In het begin van de week, op Verloren Maandag, eten we de magistrale appelbollen van bakkerij Aernouts. Een warme bakker aan de Belgische kant van de grens met Nederland. Topper!! Nostalgie: Essen, kleine 60 jaar geleden, aanschuiven tussen de Hollanders op zondagochtend, bakkerij Arnold en nog meer bij Peeters. Nu op 1,5 meter fysical distance en met masker. En die bollen zijn nog net als vroeger. Lekker man!!! En dan is er het vuur, buiten, de vooravond, mijmeren, wegdromen. Met of zonder een Kingfisher's Hot Chocolat. De zonsondergang voorbij de vijvers, elke dag anders. Vier foto's, vier dagen, vier keer de zon op het goeie moment. Ook de andere dagen - zonder zon - zat ik bij het vuur. Dat was niet meer weg te denken uit m'n dagelijkse routine. Tot de kerkklok 'zes' uur slaat. 

" O Heer, d' avond is neergekomen" zongen we bij de scouts, op kamp.  Dichtbij de natuur. Zalig!

658. Poppel I

WAT EEN WEEK. We zijn er (weer) even tussenuit geweest. Naar het oosten. Het noordoosten, de derde oftewel meest rechtsgelegen bult van de provincie Antwerpen. Poppel, deelgemeente van Ravels. Voor een  passage in een 'natuurhuisje', da's een goede gewoonte aan het worden. Weg van de alledaagse honkvastigheid. Deze keer in "Het IJsvogeltje" van Ann en Leo. Nu eens niet de klassieke Pola & Polo-tandem, maar in een "vier mét stuurvrouw"-bubbel. "Ons klein en haar klein" waren - na een spontane 14 daagse quarantaine - sinds drie weken bij ons ingetrokken en  konden dus ook mee naar een Corona-veilige locatie. Uiteraard is die kleine meid de stuurvrouw geweest. Tijdens een zalige week aan het eind van de wereld. Zou er wel zevenentwintig blogs over kunnen schrijven. Of even makkelijk kunnen stellen dat er eigenlijk niks speciaal te melden is. Allebei juist, allebei de waarheid toch net iets tekort gedaan. Om duidelijk te maken dat het niet gewoon was: de gedreven lezer die ik normaal ben heeft het de laatste tijd laten afweten. Ik genoot nog wel met volle teugen van Shizo Kanakuri's verdwijning. Wat een schitterend boek! Wat een levensverhaal, wat een kader. Japan in de vroege 20ste eeuw,  een ongelofelijk maar waar marathon-verhaal, wilde kersenbloesems en wijsheden van het shintoïsme met daar tussendoor tot de verbeelding sprekende reisverslagen. Een unieke mix, een prachtig geschreven, ontroerend boek. Mijn eerste aanrader van het nieuwe jaar. Dank Bram! voor de uitleenbeurt. Wat volgde was voor mij een afknapper, van bij het begin, en dus een van de weinige boeken die me absoluut niet konden boeien. Maar goed: iedereen zijn goesting. Jan Vertonghen Tussen de lijnen is al beloofd aan en wordt geleverd ten huize bij een "copain" met diepgewortelde voetbalinteresses. Geen amateurvoetbal meer dit seizoen, dus tijd zat om te lezen Jokke. Geniet jij er dan maar van. Wat me bij de volgende keuze bracht weet ik niet, maar tussen de vele boeken in het "huis van nonkel Jos en tante Emma" viel mijn oog op Jongens & Wetenschap. Heb zelf thuis de delen I en II, gelezen en nu in de kast, je weet maar nooit. En dan ga ik er om welke reden dan ook nog eens in grasduinen. Korte momenten vullen met al even korte hoofdstukjes. Triviaal heimwee naar Speybroeck & Fillet? Hét boekje van de week ontdekte ik op mijn slaapkamer: mama kriebelt JULES van Annemie Berebrouckx. Een juweeltje. Een "en nu naar bed"-verhaaltje dat nog van pas gaat komen. En dus sluit dat mijn wel heel apart lees-compartiment van deze week af. Er komt vast nog meer.

657. Driekoningen

DE DRIE WIJZEN hadden gisteren deze blogpagina moeten sieren. Mijn prioriteit lag toen echter heel terecht bij het In Memoriam voor Tyrone. Dus moesten de drie koning(inn)en even in de wacht. Vandaag komen ze dan wel aan bod. De voorlopig laatste festiviteit in het rijtje: Sint Maarten, Sinterklaas, Kerstmis, Nieuwjaar dus nu de Driekoningen. Met rugaanzicht voor hun privacy  en gerecycleerde Corona-kronen die het nu ook wel zullen doen. 't Gedacht is alles. Bij de opname leek me een kijk op deze Ikeaanse New York-poster nog een leuk idee. Ook "de sterre" die voor een keer boven Times Square bleef "stille staan". Vanochtend is dat met een heel zurige smaak in De Mondt. Maar goed, gemaakt is gemaakt en dan krijgen ze hier gewoon hun plaats. Ik zag de knipoog van Mr. Peanut nog als een frivole kanttekening. Kon hem daar ooit wel in volgen. Nu besef ik echter dat zoiets doorheen het algoritmenbos van de sociale media een heel andere dimensie krijgt. Terug naar de "wijzen" of houden we het toch maar bij "koningen"? De koningen van toen gingen op 6 januari zingen voor een bijkomende zakcent of een snoepje. Ons repertoire bestond na enige tijd uit twee liedekens. Het gewone, gemakkelijkste en meest bekende "Driekoningen, Driekoningen..." van de nieuwe en den ouwen hoed. Daarnaast, voor speciale gelegenheden en/of gulle schenkers, draaiden we onze ster en zongen daarbij de korte versie van "A La Berline Postiljon". In de rol van Caspar, Balthazar en Melchior.  Dat doe ik nu ook voor u, samen met deze koninginnen:

Wij komen van Oosten, wij komen van ver

A la berline postiljon

Wij zijn de drie koningen met een ster

A la berline postiljon

Van cher ami tot in de knie

wij zijn drie koningenskinderen

Sa pater trok naar Vendelo, van cher ami

Gij sterre gij moet er zo stille niet staan

A la berline postiljon

Gij moet er met ons naar Bethlehem toe gaan

A la berline postiljon

Van cher ami tot in de knie

wij zijn drie koningenskinderen

Sa pater trok naar Vendelo, van cher ami

656. R.I.P. Tyrone Travis

HET SEIZOEN '96-'97. Tyrone Travis, zo word je aangekondigd wanneer je arriveert bij basketbalclub Bell's Café Sint-Niklaas. Sterke speler, gouden ploegmaat, warm hart. Jij en Henk waren erbij toen tijdens een individuele training het bericht doorkwam dat mijn vriend en mentor Jef De Koster die nacht was verongelukt. Van toen af was er iets speciaals tussen ons. Voel het nog steeds als een eer dat ik jou en je ploegmaats heb mogen coachen. Een fidele bende. Maar de wetten en geplogenheden in de sport zorgen vaak voor snelle omwentelingen. De samenwerking hield niet zo heel lang stand en zowel coach als meerdere spelers werden aan de kant geschoven. Zo gaat dat nu eenmaal in het milieu van de 'team'-sporten. Over de jaren heen verlies je mekaar meestal uit het oog, zeker als je 'het wereldje' verlaat. Met ons verliep het anders. Want dit moet ik M. Zuckerberg wel meegeven: zijn vermaledijde FB zorgde ervoor dat we elkaar, ieder aan de andere kant van de oceaan, toch teruggevonden hebben. Messenger-chats deden de rest. Bij regelmaat hadden we contact, in goede en slechte tijden. Ieder op z'n beurt wel eens "putteke nacht" aan zijn kant van de grote plas. We beurden elkaar op als dat nodig was. Met tussenpozen, maar wel jaren aan een stuk. We gingen plannen maken. Op een dag na ben je 20 jaar jonger dan ik, en in 2021 ging het (misschien?!) gebeuren. Jij  zou overkomen van de States en we gingen samen onze 50ste en 70ste verjaardag vieren. Strak plan, niet dus. Een beroerte met complicaties. En daags nadien een hartaanval. Teveel, zelfs voor de "super-salto kid". Het is bij 49 gebleven. Hoe behoedzaam ik ook was met mijn wensen voor het nieuwe jaar, deze had ik niet zien aankomen.    R.I.P. "Big T."

655. Een begin

EEN ZALIG NIEUWEJAAR. Dat wil ik u allen wensen, niet meer of niet minder. Zoals we dat als kind de buren en kennissen op oudejaarsdag gingen toezingen. Van deur tot deur. Het "Nieuwejaarke Zoete!" een beetje later dan gewoonlijk. Maar waar staat dàt nog voor tegenwoordig? 'Gewoonlijk' maken boeken een belangrijk deel uit van mijn leven, en dat lijkt ondanks Covid-19 niet veranderd. Zo'n twaalf maanden geleden presenteerde ik hier mijn 'nieuwe oogst'. De verzameling geschenkboeken waarmee ik het jaar ging inzetten. Vandaag is dat niet anders. Of toch? Andere boeken natuurlijk. Oh ja, en niet op een rij maar gestapeld deze keer. De zekerheid van het lezen, de traditie van de boekencadeau's bij kerst en nieuwjaar. Ik gun mezelf nog een bijkomend ritueel, een vaste plek om de literaire verzameling te showen:  bij de rode schouwpijp van de openhaard en in het gezelschap van De Puzzelmadam. Wat al dit proza in 2021 bij mij gaat teweeg brengen laat ik u weten als de desbetreffende werken uitgelezen zijn. Aanrader of niet? Of toch wat overroepen? De titels zijn alleszins veelbelovend. En zoals elk jaar is dit slechts een begin. 

654. MMXXI

2020 IS GEWEEST. Het werd niet wat we gehoopt, gewenst noch verwacht hadden. Toch is het ook voor u, mag ik hopen, het beste geworden wat we er in de gegeven omstandigheden van konden maken. U en ik, wij samen. We hadden er zo naar uitgekeken. Zo hoopvol. 20-20: a tied game? 20/20: a perfect game? Het werd heel lang en in verschillende sporttakken: no game at all. En toch. Toch... Hierna stond eerst een vloedgolf van bespiegelingen en overdenkingen bij hoe het jaar in Corona-matig opzicht verlopen is. Die heb ik gewist. Er is al genoeg over verteld en geschreven. Heer Polo beperkt zich tot het plaatsen van een link naar hét Vlaamse Corona-lied van afgelopen jaar: Kunnik nemi na joen komn van en door Katrien Verfaillie. Het was er al redelijk vroeg, eind april, en Katrien wist toen nog niet wat er nog komen zou. Niemand wist toen beter. Nu wel? Misschien komt er nog een vervolg? Bij de tweede golf en hoe we de '20-'21 winter zijn ingegaan. Misschien ook niet, want haar sfeerbeschrijving is zo allesomvattend dat deze versie van 'La montagne' voldoet om een algeheel beeld te schetsen van hoe we een pandemie in eigen midden beleven. Merci voor de hoopvolle toon die je aanslaat. Merci Katrien. 

Daarnaast heb ik 'ten vierde male' het boekje van Paolo Giordano gelezen. Iedere keer opnieuw, hoewel de eenvoud zelve, word ik verrast door de verbinding van de thema's en het totaalbeeld dat hij opbouwt. Om dat vast te houden moet ik 'In Tijden van Besmetting' blijven lezen en herlezen. Ook om de voorzichtigheid niet uit het oog te verliezen. Grazie Paolo. 

Tijd voor 2021. "Behoedzamer dan ooit zal ik mijn wensen formuleren. Die kunnen enkel over het essentiële gaan. Over tijd om van het kleine te genieten, over rust en stille momenten, over sterkte om onvermijdelijke tegenslagen te overwinnen, over vriendschap en humor, een glimlach om de dag te beginnen. Ook over een bewaarengel op elke schouder en een heldere GPS die ons veilig langs onbegane paden leidt." Hiervoor deed ik inspiratie op bij Julia, ex-collega - mede Pito-plusser - soulmate en FB-vriendin. Had de '2021 wensen' niet beter kunnen verpakken. Dank om dit pakket te mogen delen. Merci Julia.  

Wat we ook mogen hopen of geloven, we gaan een twijfelachtig 2021 tegemoet. Niks mooi op een rijtje deze keer. Het kan alle kanten uit, net als elk cijfer op deze foto een andere richting uitwijst. Ook dat heeft zijn voordelen, er zullen kansen zijn en die moeten we grijpen om de boel opnieuw in evenwicht te krijgen. We gaan daarom onze stinkende best doen, daar mag u zeker van zijn. 

Ik sluit af met wat ondertussen een klassieker is geworden: mocht het al eens nodig blijken - u weet maar nooit - dan geldt ook in 2021 en nu ten vierde male het oersterke "Kom hier dat ik u draag..."

Merci Raf. Merci Mich. Merci Kommil Foo. 

653. FOTO TOP12 - #01 2020