659. Poppel II

OP DE EENENTWINTIGSTE dag van het eenentwintigste jaar in de eenentwintigste eeuw van onze jaartelling heb ik gewacht tot de eenentwintigste minuut van het eenentwintigste uur om een volgende bijdrage op deze blog te posten. Kwestie van een even onvergetelijk als triviaal moment te kiezen zeker? Gisteren kon ik de concurrentie niet aan, en bovendien was m'n faalangst te groot. Eerst kreeg Trump nog wat onverdiende media-aandacht, maar vanaf de lokale middagklok in Washington was Jo Biden aan de beurt. En ook en vooral Amanda Gorman, niet te vergeten! Wat een tekst, wat een voordracht, wat een performance. Heb haar speech hier gelinkt om veelvuldig te herhalen en opnieuw te beluisteren. En toch wil ik het daar nu niet over hebben. Op dit meest onbenullige moment ga ik nog even terugblikken op dat hemels verblijf in Poppel. De gewone dingen des levens die tegen de achtergrond van het huidige Corona-gebeuren (daar is het weer!!) een heel andere uitstraling krijgen. Wandelen doorheen de Poppelse bossen en langs aanpalende velden, geluk hebben met het weer. Soms koud, ijs op de vijvers, bevroren flora onder een strakblauwe hemel. Dan weer warmer, met wolken en maar een klein streepje zon. Maar nooit regen. Elke dag kunnen wandelen. Geluk hebben en genieten. In de muziekkast van nonkel Jos een paar cd's van Louis Neefs: Laat ons een bloem, Mijn dorpje in de Kempen, Annelies, Martine... Kop koffie, zetel draaien, vogeltjes kijken, zalige middagrust. In het begin van de week, op Verloren Maandag, eten we de magistrale appelbollen van bakkerij Aernouts. Een warme bakker aan de Belgische kant van de grens met Nederland. Topper!! Nostalgie: Essen, kleine 60 jaar geleden, aanschuiven tussen de Hollanders op zondagochtend, bakkerij Arnold en nog meer bij Peeters. Nu op 1,5 meter fysical distance en met masker. En die bollen zijn nog net als vroeger. Lekker man!!! En dan is er het vuur, buiten, de vooravond, mijmeren, wegdromen. Met of zonder een Kingfisher's Hot Chocolat. De zonsondergang voorbij de vijvers, elke dag anders. Vier foto's, vier dagen, vier keer de zon op het goeie moment. Ook de andere dagen - zonder zon - zat ik bij het vuur. Dat was niet meer weg te denken uit m'n dagelijkse routine. Tot de kerkklok 'zes' uur slaat. 

" O Heer, d' avond is neergekomen" zongen we bij de scouts, op kamp.  Dichtbij de natuur. Zalig!