597. Exit-cijfers?

ZES WEKEN LOCKDOWN. Dat stond er vrijdag op de teller. Onze politici meenden dat het nu wel lang genoeg geduurd had. Zij forceerden een doorbraak, zetten de experten met de rug tegen de muur en gingen de een al meer holder dan de ander bolder voor hun moment suprème: een 'overhaaste' aankondiging van de exit procedure. Een persconferentie. Live on tv. Met powerpoint presentatie. Dat zorgde voor vertraging, niet het overleg en het uiteindelijke resultaat daarvan. De powerpoint, die moest grondig zijn en degelijk afgewerkt. Dat kreeg de journalist ter plaatse te horen, en daarom gingen de zenders over op improvisatie modus.   Pancartes met "Even Geduld" uit de jaren stillekes en bijhorende muziekband, ik snakte ernaar.  Niet dus, blijven schakelen. Tot de leiders van land, regio's en/of gemeenschappen  - we weten allemaal dat het er teveel zijn, zijzelf ook, dat het onwerkzaam is, zij willen het niet geweten hebben, want byebye mijn 'postje' dan - tot zij dus met de mededeling kwamen. Heb wederom de zaal verlaten wegens opkomende ergernis. Kan het al weken niet meer opbrengen. Het onvermogen van zij die het momenteel (zouden) mogen/moeten (komen) uitleggen kent geen vergelijk. Nooit vertoonde kolder.  Kon door de gelijknamige Brigade opgevoerd zijn. Niet door politiekers waarvan verwacht wordt dat ze een meer dan ernstige crisis gaan managen. Ik miste zowaar Michel 'Papa' Daerden zaliger. Hij zou perfect in dit plaatje gepast hebben. Waarmee ik meteen wil stellen dat wat mij betreft over deze komedie alles gezegd is.

Tijd dus om even terug te blikken op wat ik laatst te lezen had. Mijn tweede van Johan Op de Beeck. Na Waterloo, nu Het Complot van Laken. Stroeve start. Overdaad aan details die er niet altijd toe doen. Mélange van feiten en fictie, vooral aangepaste feiten. Grotendeels gekend verhaal, maar toch boeiend en naar het einde toe steeds relevanter. Ondanks de geforceerde schrijfstijl. Geef mij maar Robert Harris. Meest frappante onthulling lees ik in de "Toelichting", helemaal achteraan in het boek: dat het hoofdpersonage na al zijn geheime opdrachten en zijn naoorlogse rol in de Staatsveiligheid... niet voorkomt op de payroll van de oorlogspensioenen. Kafkaiaanse reden: "Hij heeft er niet om gevraagd." België vroeger en nu?

En dan zijn hier de 'cijfers' die mijn leven nu beheersen. Niet die van de virologen tijdens de dagelijkse Corona update. Ziekenhuis opnames, overlijdens, geregistreerde besmettingen en na enig aarzelen ook het aantal genezen patiënten die het hospitaal hebben verlaten. Belangrijk en noodzakelijk voor de evaluatie én evolutie van de epidemie alhier, pandemie overall. Maar ik hoef dat niet elke dag meer te horen. Van mij wordt alleen verwacht dat ik mij ver van anderen buiten mijn kot houd, mijn handen was, mijn tanden... en U zeg tegen de situatie. Nu toch een mondkapje ga dragen. Mijn cijfers komen uit het gezondheidsappje in mijn broekzak. Wandelen en fietsen met de iPhone op zak. En die telt, rekent fietstrappen mee als stappen, want is een gewone basisversie, maar geeft wel een beeld van mijn activiteiten. Ochtendwandeling, soms eentje extra met la Pola, fietstocht(je). Daar gaat het om op mijn teller. Gisteren 10.889, meer dan mijn gemiddelde van de vorige week. Dat was 10.007, maar wel met een zotte piekdag van 17.665. Gemiddelde van de maand april: 8.656, bijna het dubbele van maart. Toen telde het fietsen minder mee, want reed ik nog deels op de hometrainer. En finaal doe ik voor 2020 al veel beter dan 2019 mij bracht: 6.789 tegenover slechts 2.345 . Maar toen was er ook nog geen sprake van Corona en telde dit alles nog niet zo mee. Wacht tot ik ooit de cijfers van 2021 bekendmaak. Hopelijk zijn dat dan de exit-cijfers.

596. Proberen gaat mee

EEN MAAND GELEDEN zou ten huize Polo de lente 'ingespeeld" worden door Katrien Verfaillie, aka Pigeon. Een huisconcert voor intimi, piano op z'n best. Wij en onze gasten keken ernaar uit. De lockdown besliste er anders over. We hopen dat het uitstel geen afstel wordt en dat we Pigeon op een veilig en goedgekozen moment alsnog onder ons dak kunnen ontvangen. Want... het zou zomaar eens kunnen dat haar Corona-lied voor een fameuze wending in de speelplannen gaat zorgen. Je zal maar een onvergelijkbaar mooie versie van Jean Ferrat's 'La Montagne' (1965) uit je geïsoleerde mouw schudden. Wim Sonneveld zorgde in  1974 met 'Het dorp' reeds voor een knappe vertaling/interpretatie. Katrien brengt in deze bizarre Corona-tijden met 'Kunnik nemi na joen komn' een zeer aangrijpende herwerking. Qua inhoud is 't er boenk op. Alles en iedereen komt aan bod. Overpeinzingen, emoties, kippenvel, traantje. Maar ook een hoopgevend einde. Veel tijd om te beluisteren, en we hopen mét haar.

Iets helemaal anders nu. Mijn coronasmatisch fietsommetje leidde vandaag langs de enig echte Boomsesteenweg. Niet meteen wat we noemen een pastoraal landschap, maar er zat een bedoeling achter. Wilde met eigen ogen aanschouwen of het heropenen van de drive-in bij Mc Donald's - Aartselaar even gekke beelden oplevert als wat mij via de (vermaledijde) media wordt voorgeschoteld. Afhaalschotel in kartonnen bakjes. Juist. Het viel mee. Geen chaos. Heel gedisciplineerd aanschuiven in de auto. Toch willen meer mensen dan ik zou verwachten 'coute que coute' terug aan de junkfood. Je moet er wat voor overhebben om als 46ste aan te schuiven in de file om je order door te geven. Ben er extra traag voorbij gefietst om te kunnen tellen. Als iedereen voor jou zo'n 3 minuten nodig heeft voor bestellen, afrekenen, omrijden naar de achterkant en daar de pakketjes in ontvangst te nemen dan gaat het vlot. Als het 45 keer even vlot gaat dan wil dat zeggen 45 x 3 minuten = 135 minuten aanschuiven. Twee uur en een kwartier. Ieder zijn goesting. Er is voor velen op dit moment nog niks wat moet. Maar toch: 'Does that makes any sense?' 

Tot slot een mededeling en tevens uitnodiging. Bijzondere tijden hebben ervoor gezorgd dat heer Polo het 'monteren' in de amateuristische vingers voelde kriebelen. Polderfoto's, gekke filmpjes en bricoleren met muziek en beelden allerhande. Hier en daar heb ik al een post gelost. Nu toch maar een YouTube-kanaal aangemaakt. Marrek O'Polo heet u onder die naam van harte welkom. Waag een poging. Abonneren mag. Proberen gaat mee!

595.Muziek-, Lees- & ander vaccin

IN HET BEGIN van onze - ondertussen tot en met 3 mei voorlopig verlengde - ophokplicht dreigde ik zwaar de nostalgische toer op te gaan. Axel Nort, Schipper naast Mathilde, Wij Heren van Zichem, Kapitein Zeppos. Geen ramp, niks ernstigs. De tering naar de actuele nering zetten, mijn hart laten spreken en het in alle deemoed volgen. Puur jeugdsentiment op vrt.nu. Ideaal om tijdens de weken 1, 2 en 3 te bingen op de indoor-velo. Heer Polo werd weer helemaal 'homeo'. Hometrainer  trappen en ondertussen video kijken. Werd wegens defect vroegtijdig stopgezet. Nu wandelen we en gaan af en toe buiten fietsen. Dat mag nog. We zagen ook 'Vlaanderens Mooiste op rollen'. Lijkt weeral lang geleden. Enig mooi zou ik niet zeggen, wel helemaal anders. En toch spannend. Moet niet elk jaar, maar we hebben nu wel iets unieks beleefd. Hopelijk wordt het geen (slechte) gewoonte.   

Polo zou geen Polo zijn als hij ook in deze Corona-tijden niet was blijven lezen. De vierde van Paolo Cognetti heeft mij weer sterk bekoord. Zonder de top te bereiken. Als er een perfect moment was om mij onder te dompelen in dit verhaal, dan nu wel. Aandacht voor  de eenvoudige zaken en leven in het heden. Zelf krijg ik daar tijdens deze quarantaine alle kansen voor, en ik probeer ze te grijpen ook. Tijd om elke dag die kleine dingen onder ogen te zien. Te kunnen zien, te durven zien. "Ki ki, so so." Een korte mantra die de roep van de adelaar en van de wind verbindt met  de diepe ademhaling van de aarde. Geesten van wind en aarde die elkaar treffen, voor mij een gevoel van evenwicht verwerven. De Nepalese bergbewoners die glimlachen, altijd. Omdat ze gastvrijer zijn dan wij westerlingen? Of gelukkiger! Begrippen als winnen en verliezen die vertaald worden in stijgen en dalen op het bergpad. Hoogtemeters winnen, om ze daarna opnieuw te verliezen. Eenvoudige dingen. Weten dat de top echt niet zo belangrijk is. De tocht naar of omheen de berg daarentegen. Deze quarantaine?

Muziek mag grote stukken van mijn dagen vullen. Bewust luisteren. Ook hierin de dingen aanvoelen die ertoe doen. Die er ook nu toe doen. Veel klassiek, alvast elke ochtend een half uurtje voor het ontbijt. Grasduinen in wat er aan cd's in de kasten ligt. M'n absolute favoriet zit dan weer in een Spotifylijst: Spiegel im Spiegel van Arvo Pärt. Klik en luister mee. Daar zit in een andere selectie Yevgueni met zijn 'te groot verzet': Nooit naar nergens. Fietsen als metafoor voor het leven. Zeker nu, waarom niet? Waitin' on a Sunny Day, Bruce"The Boss"Springsteen. Hij liet mij vorige week op de eerste echt warme dag als een gek bovenop de terrastafel dansen.  Is dit nu later, Stef Bos. Wat een vraag om net nu bij stil te staan. Te overpeinzen! En natuurlijk ook Kommil Foo, dat kon u wel dromen. Voor Project Te Gek!? zingen ze met Clouseau: We blijven binnen. Een motiverend strijdlied,  een boost in de Coronastrijd. 

Mijn dagen zijn welgevuld. Met flink wat bezigheden die ooit als onbelangrijk geklasseerd werden maar die de afgelopen maand voortdurend in waarde toenemen, aan importantie winnen. Een Corona Quiz, aangestuurd vanuit Amsterdam. Twee die de grens niet meer over mogen. FaceTime en Whatsapp kennen geen grenzen en die lieten een quasi perfecte verbinding toe tussen Holsbeek, Terhagen, IJburg en Hoboken. Merci, was tof met heel de familiale bende. En het was nog maar een try-out hoorde ik. Kijk al uit naar de échte Quiz. Verder wandel ik steeds vroeger door de Polder, en is er opnieuw tijd voor foto's. Met veel plezier. En dan die drang om aan kleine montages te werken. Try & error, prutsen en bricoleren, iMovie for dummies. Foto's, video's, bewerken, monteren, van rechtenvrije muziek voorzien. Dat laatste om de FB-censuur de pas af te snijden. Onbenulligheden die me blij maken en ervoor zorgen dat verveling geen negatieve uitwerking krijgt. Beetje vervelen mag, als je er maar iets mee doet. Logisch toch? Kan ook de schildersezel opnieuw meer aandacht schenken. Inspiratie? Vind ik misschien in de CronaKroniek. 

De afsluiter vandaag is een FB-post van Jo DL, ex-basketmaatje, wereldreiziger, dierenliefhebber en nog zo een en ander. Met zijn toestemming: We fell asleep in one world, and woke up in another. Suddenly Disney is out of magic, Paris is no longer romantic, New York doesn't stand up anymore, the Chinese wall is no longer a fortress, Mecca is empty. Hugs & kisses suddenly become weapons, and not visiting parents & friends becomes an act of love. Suddenly you realise that power, beauty & money are worthless, and can't get you the oxygen you're fighting for. The world continues its life and it is beautiful. It makes us realize how animals should feel lonely in their cages the way like we do . I think it's sending us a message: Stay safe , stay at home ! 

Zorg goed voor elkaar en voor jezelf. 
Was je handen (poets je tanden)
Houd afstand, blijf in je kot 
en blijf gezond. 

594. Corona & Co

EEN MAAND QUARANTAINE. Dat hebben we nu achter de kiezen. En het einde is nog niet in zicht. Als we niet allemaal ons best doen nog lang niet zelfs. Met de komst van het mooie weer dook de zelfdiscipline bij een aantal vrijbuiters naar een bedroevend laag niveau. Gevolg van nogal wat frustraties en ambetantigheid bij het 'moeten' opvolgen van de Corona-spelregels. Vooral met het afstand houden en het feestjes-embargo hebben sommigen het lastig. De regel is echter dat als we ons niet aan de maatregelen houden die simpelweg verlengd, zoniet verstrengd zullen worden en wij, punt één: nog veel langer in ons kot moeten blijven. Oproep dus om er samen met mekaar écht onze 'onwelriekende' best voor te doen. Dan mogen we misschien hopen dat een tweede maand mag volstaan. Courage!!

Over die eerste maand valt gelukkig ook nog ander nieuws te melden. Zij het dat alles dezer dagen in min of meerdere mate Corona-gerelateerd zal zijn. Dat onze hometrainer het begeven heeft was een gevolg van overbelasting. Materiaal moeheid. Niet de sporter, maar het apparaat heeft het loodje gelegd. Letterlijk dan: een van de mankementen was een gebarsten kogellager met tikkende bolletjes op de vloer en een afgebroken trapper als gevolg. In frennen vaneen. Naast een dagelijkse wandeling trapten hier twee sportieve senioren ook nog eens zeven keer per week een uurtje anti-Covid19 'indoor' bij mekaar. Alles voor de fysieke paraatheid. En dat was na jarenlang nuttig edoch matig gebruik ineens teveel van het goede. Onze stationaire kamerfiets begaf het vijf minuten voor ik de laatste van ontelbaar vele sessies kon afronden. Na dertien jaar trouwe dienst is zijn pijp uit. Tijd voor een nieuw model.

En toen was daar Het Leugenpaleis. De Cas, Matthyssens en Eugène Flagey zijn even terug op onze radio.  Niet te geloven, dames en heren, gewoonweg hilarisch en magistraal: de Itegemse Cronakroniek. In losse flodders terug te vinden op het web. Geen spinnenweb, dames en heren. Maar hier en hier en daar. Gewoon klikken en altijd prijs. Soms een beetje zoeken, maar dik de moeite waard. Live te beluisteren in de Nieuwe Feiten tussen 12.00 en 13.00 op radio1. Alleen op dinsdag en vrijdag. Een beetje zaligheid in voze tijden. Blijf gezond, houd afstand, was uw handen. Zorg goed voor mekaar en voor uzelve.

593. Waarde-loos-bon

IETS VAN WAARDE is nooit weg. Gaan we in deze traagzame dagen/weken die ons "dankzij" het Corona-virus geboden worden weer beseffen dat "tijd" van goudwaarde is? Niet de tijd die we moe(s)ten besparen door zo efficiënt mogelijk te handelen. Niet de tijd die we niet mogen verliezen door de dingen één voor één te doen. Niet de tijd die we sparen door te multitasken. Het toverwoord van vóór Covid-19. Toen was tijd de norm waarbinnen je in zo weinig mogelijk eenheden zoveel mogelijk al dan niet zinvolle taken diende te verrichten. En dan liefst nog tegelijk. Tijd stond voor druk. En nooit genoeg. Nu hebben wij -de thuisblijvers- plots alle tijd. Plenty! Voor zorgverleners is dat een heel ander verhaal. De frontsoldaten. Overuren, dubbele shiften, inspringen waar nodig en als het nog kan. Tussendoor uitgeput, gestresst, doodmoe thuis op de zetel. Laat ons, semi-downgelockten in Belgikistan maar niet gaan klagen. En toch zijn de 'muren' druk bezet. Teveel dit, te weinig dat, te lang hier en niet snel genoeg daar. We mogen niet zus en we moeten teveel zo. Kan wel begrijpen dat het voor de verplicht thuiswerkenden met kleine kinderen geen sinecure is om de dagplanning rond te krijgen. En zij die kunnen/mogen/moeten/blijven werken in dienstverlening/transport/vervoer zitten ook niet in de meest comfortabele situatie. Veel respect voor al die mensen die -in de meest brede zin van het woord- hun tijd besteden aan ons welbevinden. Merci. Bedankt. Maar de hamsteraars en zij die het nog steeds niet willen snappen dat 'anderhalve meter' gelijk aan 150 centimeter is, een absoluut minimum dat moet gerespecteerd worden. Physical distancing. Die wil ik niet horen. We gaan allicht moeten beseffen dat dit voor iedereen een ommekeer zal betekenen. Hopen maar dat we dat ook nog zullen weten als deze crisis achter de rug is. Dat 'iedereen' wil bijdragen om ook van het post-Covid-19-tijdperk het beste te maken. De wereld zal blijven bestaan, net zoals voorheen. Die bol gaat nu niet meteen stoppen met rondjes draaien. Wij mensen moeten de mallemolen niet te erg meer aanzwengelen. Gas terugnemen. Content met minder. Anders gaan leven. Het loont de moeite om er de column van Guillaume Van der Stighelen nog eens op na te lezen. Tijd genoeg nu. Geen excuus: de blauwe Guillaume aanklikken, en lezen. Mooi toch? Nagel op de kop. Op z'n Grungblavers: "der boenk oep!"

Had mij voorgenomen om, net als vele anderen, niet meer te reageren op de politieke spelletjes die hier te lande furore blijven maken. Laat me voor alle duidelijkheid stellen dat ik absoluut niet jaloers ben op wie nationale of regionale beslissingen moet nemen. En ze dan nog laten handhaven ook. Zeker niet nu we door een quasi-onwezenlijke periode moeten. Maar dit gezegd zijnde, Corona of niet, de verkozenen des volks maken er af en toe toch een zoo(i)tje van. Nogmaals: het is inderdaad niet eenvoudig tot onmogelijk om voor iedereen goed te doen, maar als ik De 'overijverige' Mier bezig zie en hoor, dan rijzen mij de stoppelharen ten berge. Hoe verzint ze het? Waar haalt ze het toch vandaan? Eigen geflipt voorstellingsvermogen of een surrealistische ingeving van een dwalende inspirator? Tegoed-bonnen voor tweede verblijvers. In de rand van de ware Corona-problematiek is dit echt wel dé uitschuiver van de afgelopen week. Het zal heel wat bochtenwerk vereisen om die gaffel alsnog recht te zetten. Doe mij dan maar een waarde-loos-bon. 

592. Zo kan het ook

DIRK VAN DUPPEN. Die moest vandaag absoluut bovenaan staan. En niet alleen vandaag. Zijn laatste boek(je) houd ik binnen handbereik. Zo verliep de tijd die mij toegemeten was. Zoveel wijze en waardevolle fragmenten. Een naslagwerk bij het overleven en beleven. Keuzes maken, waar kunnen we niet aan voorbij en wat mag dan wél weggerelativeerd worden? Wat een leven, wat een man. Merci, dokter Dirk en rust in vrede. Voor zover dat in deze dagen nog iets te betekenen mag hebben. Een ander prozaïsch niemendalletje zal ook altijd vlakbij en in mijn buurt zijn. Het flinterdunne T#526 - Wie we zijn, van Fien Leysen. De "tekst" van haar tweede theaterproductie. Een hele andere benadering en toch zo gelijkaardig. Op zoek naar het zelfbeeld. Met passages die aan enkele korte zinnetjes genoeg hebben om boekdelen te spreken. "Er zijn geen vogels die het vliegen verleren." Zeker in deze tijden voelt het iedere keer  heel speciaal om er een stukje in te lezen. En te laten bezinken. Merci, Fien! Tussen die twee vorige in ligt een mini-kanjer. Tender Bar in Colibri-versie, van J.R.Moehringer. Deze ben ik met veel 'goesting' aan het herlezen. Een vuist vol topliteratuur. Zit zo in de lijn van de twee vorige. Op zoek naar identiteit en  de zingeving van het leven. Maar dan soms op een totaal onzinnige manier. "Een kroeg is misschien niet de beste plek voor een kind om op te groeien, maar zeker niet de slechtste." Lezen, grasduinen, herlezen. Er zijn erger manieren om een quarantaine door te komen.