DIRK VAN DUPPEN. Die moest vandaag absoluut bovenaan staan. En niet alleen vandaag. Zijn laatste boek(je) houd ik binnen handbereik. Zo verliep de tijd die mij toegemeten was. Zoveel wijze en waardevolle fragmenten. Een naslagwerk bij het overleven en beleven. Keuzes maken, waar kunnen we niet aan voorbij en wat mag dan wél weggerelativeerd worden? Wat een leven, wat een man. Merci, dokter Dirk en rust in vrede. Voor zover dat in deze dagen nog iets te betekenen mag hebben. Een ander prozaïsch niemendalletje zal ook altijd vlakbij en in mijn buurt zijn. Het flinterdunne T#526 - Wie we zijn, van Fien Leysen. De "tekst" van haar tweede theaterproductie. Een hele andere benadering en toch zo gelijkaardig. Op zoek naar het zelfbeeld. Met passages die aan enkele korte zinnetjes genoeg hebben om boekdelen te spreken. "Er zijn geen vogels die het vliegen verleren." Zeker in deze tijden voelt het iedere keer heel speciaal om er een stukje in te lezen. En te laten bezinken. Merci, Fien! Tussen die twee vorige in ligt een mini-kanjer. Tender Bar in Colibri-versie, van J.R.Moehringer. Deze ben ik met veel 'goesting' aan het herlezen. Een vuist vol topliteratuur. Zit zo in de lijn van de twee vorige. Op zoek naar identiteit en de zingeving van het leven. Maar dan soms op een totaal onzinnige manier. "Een kroeg is misschien niet de beste plek voor een kind om op te groeien, maar zeker niet de slechtste." Lezen, grasduinen, herlezen. Er zijn erger manieren om een quarantaine door te komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten