MULTIMEDIALE AANDACHT WERKT. Gelukkig ook wel eens op het juiste moment en in de goede richting. Belangstelling, attentie, en medeleven. Op televisie, op de radio en in de geschreven pers zette men Dirk Van Duppen, dokter bij Geneeskunde voor het Volk, in de schijnwerpers. Het komt dan wel in een meer dan geladen context: dokter Van Duppen kreeg eind vorige zomer de diagnose van terminale pancreaskanker. Keihard. Toch wilde hij nog één keer getuigen en dus schreef hij zijn afscheidswerk. Hij liet zijn levensverhaal optekenen en leverde een aangrijpende getuigenis. Zo verliep de tijd die me toegemeten was. Een titel die linkt naar een even schitterende als uitgebreide recensie. Maar hier wil heer Polo de laatste tijd vooral beknopt en bondig verslag doen, en dus plukte ik uit de commentaren op de achterkant enkele losse quotes: "Lees hoe een mens zo gewoon bijzonder kan zijn. Lees het, en je ontdekt een mooie mens, samen met het recept voor een goed leven. Dirk Van Duppen is een icoon, een scherp denker, een sociale strijder. Je begint het boek en je stopt niet. Passagier op de trein door de tijd van dokter Dirk. Dat is zo ontroerend mooi en je wil dat het niet stopt." (De Wachter-Verhaeghe-Bregman-Mertens)
Net als zoveel anderen heb ik dit boek in één forse ruk uitgelezen. Het grijpt je bij de strot, drukt je met de neus op niet zo frisse feiten, gaat soms stormachtig te keer. Soms straffer dan die vorige Zomervacht, want geen plaats voor fictie. Maar naar het einde toe zo diep beschouwend dat ook mijn wereld aan het kantelen ging. Van een erfenis gesproken: Dirk Van Duppen laat een magistraal getuigenis achter, een die niet mag ontbreken in je boekenkast. Een naslagwerk om met het boek in de hand bij regelmaat in de spiegel te blikken en je eigen leven af te wegen. Ik leende het bij "ons Bie", waarvoor dank, en ga het morgen voor mezelf kopen. Die spiegel, weet u. Nu nog één keer, en met luide stem: een boek dat je moet lezen, gelezen hebben en opnieuw moet lezen.
Net als zoveel anderen heb ik dit boek in één forse ruk uitgelezen. Het grijpt je bij de strot, drukt je met de neus op niet zo frisse feiten, gaat soms stormachtig te keer. Soms straffer dan die vorige Zomervacht, want geen plaats voor fictie. Maar naar het einde toe zo diep beschouwend dat ook mijn wereld aan het kantelen ging. Van een erfenis gesproken: Dirk Van Duppen laat een magistraal getuigenis achter, een die niet mag ontbreken in je boekenkast. Een naslagwerk om met het boek in de hand bij regelmaat in de spiegel te blikken en je eigen leven af te wegen. Ik leende het bij "ons Bie", waarvoor dank, en ga het morgen voor mezelf kopen. Die spiegel, weet u. Nu nog één keer, en met luide stem: een boek dat je moet lezen, gelezen hebben en opnieuw moet lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten