ZE HEEFT VEEL meegemaakt in haar leven. Ook plezante dingen, dat wel, maar die lijken stuk voor stuk te lang geleden. Haar herinneringen blijven vooral hangen bij ongeluk. Misverstand en verwijten. Haar overlevingsmodus was er een van op zichzelf terugvallen. "De anderen" hadden haar buitengesloten. In de zak en daarna te kakken gezet. Heel de planeet tegen haar. Zij kon of wilde niemand meer vertrouwen. Teveel blauwtjes gelopen. En dan komen ze nu af met Covid-19. Het gaat snel. China - Iran - Italië - Spanje. De rest volgt, ook België en Nederland. Om het maar meteen 'duidelijk' te maken: iedereen krijgt ervan langs. Te snel om waar te kunnen zijn. Ze vindt dat dit "verhaal" wereldwijd zoveel aandacht krijgt, terwijl zij met haar problemen in de kou bleef staan. Gelijk krijgen, daar ging het de anderen om. In tijden van Corana wegen zulke dingen zwaar door als het erom gaat een standpunt in te nemen. 'Zij' kan ook 'hij' zijn. Kan een ontgoochelde babyboomer zijn, een lid van het vluchtelingenlegioen, een dak- en/of werkloze. Zelden gespaard door het leven, soms aan de rand van onze maatschappij. Maar ook de hij/zij -jong of oud- die de realiteit niet onder ogen wil zien, niet kan toegeven dat er iets mis gaat. Dat de boel fout loopt, een virus aan de alarmbel trekt. Die donkere kant van het leven.
Voor een ander leek het makkelijker. Voelde bij aanvang reeds dat aanvaarden nu de enige optie is. Aanvaarden wat de wetenschappers te vertellen hadden over de uitbraak en de mogelijke gevolgen ervan. Aanvaarden dat zij op dit moment nog niet alles weten, geen glazen bol hebben. De eigen situatie eerlijk evalueren, en vaststellen dat "we nog bij de goei zijn". Dát zeker nooit meer vergeten. De maatregelen accepteren die de beleidsmakers ons opleggen én er zich naar schikken. Niet teveel 'rouspeteren. Het "Blijf in uw kot" dat ons eerst zo choqueerde is een alom aanvaarde slogan geworden en maakt meer duidelijk dan we bij aanvang vermoedden. Niet stoer doen, geen arrogantie, niks te ego-trippen. Afstand respecteren, individueel (of toch bijna) fietsen en wandelen en verder zoveel mogelijk thuis blijven. Het zijn geen tovermiddelen, het gaat niet voor morgen zijn, maar ze helpen ons hopen dat we deze crisis kunnen overwinnen. Het zal daarna niet meer hetzelfde zijn. Een kantelpunt. "Anders gaan leven" op een manier om zelf en anderen te laten overleven. Wie na WO II in de West-Europese lage landen bij de zee geboren is heeft dit nooit eerder meegemaakt. Wereldwijde strijd tegen een virus. Al dan niet dodelijk op zich, wel zeer besmettelijk. En dus net daarom doen wat er van ons gevraagd wordt.
Muziek verzacht niet alleen de zeden, ook de pijn. Brengt verpozing en verluchting. Zeker nu. Vanochtend een uurtje OMD op Spotify, zonet twee cd's van R.E.M. Om af te sluiten dit meer dan toepasselijk Kommil Foo-nummer: Kom hier dat ik u draag. Krachtig en zacht. Komt goed van pas tijdens onze 'veertigdagentijd'. De hand door het haar en het dragen zullen voor later zijn, dat houden we tegoed. Verder probeer ik 'radio' zoveel mogelijk te vermijden. De overload aan corona-berichtgeving helpt mij niet echt vooruit. De media focussen op wat er fout gaat of anders zou moeten (volgens hen). Daar komt ergernis van en verdamping van mijn welbevinden. No dark side.
Voor een ander leek het makkelijker. Voelde bij aanvang reeds dat aanvaarden nu de enige optie is. Aanvaarden wat de wetenschappers te vertellen hadden over de uitbraak en de mogelijke gevolgen ervan. Aanvaarden dat zij op dit moment nog niet alles weten, geen glazen bol hebben. De eigen situatie eerlijk evalueren, en vaststellen dat "we nog bij de goei zijn". Dát zeker nooit meer vergeten. De maatregelen accepteren die de beleidsmakers ons opleggen én er zich naar schikken. Niet teveel 'rouspeteren. Het "Blijf in uw kot" dat ons eerst zo choqueerde is een alom aanvaarde slogan geworden en maakt meer duidelijk dan we bij aanvang vermoedden. Niet stoer doen, geen arrogantie, niks te ego-trippen. Afstand respecteren, individueel (of toch bijna) fietsen en wandelen en verder zoveel mogelijk thuis blijven. Het zijn geen tovermiddelen, het gaat niet voor morgen zijn, maar ze helpen ons hopen dat we deze crisis kunnen overwinnen. Het zal daarna niet meer hetzelfde zijn. Een kantelpunt. "Anders gaan leven" op een manier om zelf en anderen te laten overleven. Wie na WO II in de West-Europese lage landen bij de zee geboren is heeft dit nooit eerder meegemaakt. Wereldwijde strijd tegen een virus. Al dan niet dodelijk op zich, wel zeer besmettelijk. En dus net daarom doen wat er van ons gevraagd wordt.
Muziek verzacht niet alleen de zeden, ook de pijn. Brengt verpozing en verluchting. Zeker nu. Vanochtend een uurtje OMD op Spotify, zonet twee cd's van R.E.M. Om af te sluiten dit meer dan toepasselijk Kommil Foo-nummer: Kom hier dat ik u draag. Krachtig en zacht. Komt goed van pas tijdens onze 'veertigdagentijd'. De hand door het haar en het dragen zullen voor later zijn, dat houden we tegoed. Verder probeer ik 'radio' zoveel mogelijk te vermijden. De overload aan corona-berichtgeving helpt mij niet echt vooruit. De media focussen op wat er fout gaat of anders zou moeten (volgens hen). Daar komt ergernis van en verdamping van mijn welbevinden. No dark side.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten