IETS VAN WAARDE is nooit weg. Gaan we in deze traagzame dagen/weken die ons "dankzij" het Corona-virus geboden worden weer beseffen dat "tijd" van goudwaarde is? Niet de tijd die we moe(s)ten besparen door zo efficiënt mogelijk te handelen. Niet de tijd die we niet mogen verliezen door de dingen één voor één te doen. Niet de tijd die we sparen door te multitasken. Het toverwoord van vóór Covid-19. Toen was tijd de norm waarbinnen je in zo weinig mogelijk eenheden zoveel mogelijk al dan niet zinvolle taken diende te verrichten. En dan liefst nog tegelijk. Tijd stond voor druk. En nooit genoeg. Nu hebben wij -de thuisblijvers- plots alle tijd. Plenty! Voor zorgverleners is dat een heel ander verhaal. De frontsoldaten. Overuren, dubbele shiften, inspringen waar nodig en als het nog kan. Tussendoor uitgeput, gestresst, doodmoe thuis op de zetel. Laat ons, semi-downgelockten in Belgikistan maar niet gaan klagen. En toch zijn de 'muren' druk bezet. Teveel dit, te weinig dat, te lang hier en niet snel genoeg daar. We mogen niet zus en we moeten teveel zo. Kan wel begrijpen dat het voor de verplicht thuiswerkenden met kleine kinderen geen sinecure is om de dagplanning rond te krijgen. En zij die kunnen/mogen/moeten/blijven werken in dienstverlening/transport/vervoer zitten ook niet in de meest comfortabele situatie. Veel respect voor al die mensen die -in de meest brede zin van het woord- hun tijd besteden aan ons welbevinden. Merci. Bedankt. Maar de hamsteraars en zij die het nog steeds niet willen snappen dat 'anderhalve meter' gelijk aan 150 centimeter is, een absoluut minimum dat moet gerespecteerd worden. Physical distancing. Die wil ik niet horen. We gaan allicht moeten beseffen dat dit voor iedereen een ommekeer zal betekenen. Hopen maar dat we dat ook nog zullen weten als deze crisis achter de rug is. Dat 'iedereen' wil bijdragen om ook van het post-Covid-19-tijdperk het beste te maken. De wereld zal blijven bestaan, net zoals voorheen. Die bol gaat nu niet meteen stoppen met rondjes draaien. Wij mensen moeten de mallemolen niet te erg meer aanzwengelen. Gas terugnemen. Content met minder. Anders gaan leven. Het loont de moeite om er de column van Guillaume Van der Stighelen nog eens op na te lezen. Tijd genoeg nu. Geen excuus: de blauwe Guillaume aanklikken, en lezen. Mooi toch? Nagel op de kop. Op z'n Grungblavers: "der boenk oep!"
Had mij voorgenomen om, net als vele anderen, niet meer te reageren op de politieke spelletjes die hier te lande furore blijven maken. Laat me voor alle duidelijkheid stellen dat ik absoluut niet jaloers ben op wie nationale of regionale beslissingen moet nemen. En ze dan nog laten handhaven ook. Zeker niet nu we door een quasi-onwezenlijke periode moeten. Maar dit gezegd zijnde, Corona of niet, de verkozenen des volks maken er af en toe toch een zoo(i)tje van. Nogmaals: het is inderdaad niet eenvoudig tot onmogelijk om voor iedereen goed te doen, maar als ik De 'overijverige' Mier bezig zie en hoor, dan rijzen mij de stoppelharen ten berge. Hoe verzint ze het? Waar haalt ze het toch vandaan? Eigen geflipt voorstellingsvermogen of een surrealistische ingeving van een dwalende inspirator? Tegoed-bonnen voor tweede verblijvers. In de rand van de ware Corona-problematiek is dit echt wel dé uitschuiver van de afgelopen week. Het zal heel wat bochtenwerk vereisen om die gaffel alsnog recht te zetten. Doe mij dan maar een waarde-loos-bon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten