ZES WEKEN LOCKDOWN. Dat stond er vrijdag op de teller. Onze politici meenden dat het nu wel lang genoeg geduurd had. Zij forceerden een doorbraak, zetten de experten met de rug tegen de muur en gingen de een al meer holder dan de ander bolder voor hun moment suprème: een 'overhaaste' aankondiging van de exit procedure. Een persconferentie. Live on tv. Met powerpoint presentatie. Dat zorgde voor vertraging, niet het overleg en het uiteindelijke resultaat daarvan. De powerpoint, die moest grondig zijn en degelijk afgewerkt. Dat kreeg de journalist ter plaatse te horen, en daarom gingen de zenders over op improvisatie modus. Pancartes met "Even Geduld" uit de jaren stillekes en bijhorende muziekband, ik snakte ernaar. Niet dus, blijven schakelen. Tot de leiders van land, regio's en/of gemeenschappen - we weten allemaal dat het er teveel zijn, zijzelf ook, dat het onwerkzaam is, zij willen het niet geweten hebben, want byebye mijn 'postje' dan - tot zij dus met de mededeling kwamen. Heb wederom de zaal verlaten wegens opkomende ergernis. Kan het al weken niet meer opbrengen. Het onvermogen van zij die het momenteel (zouden) mogen/moeten (komen) uitleggen kent geen vergelijk. Nooit vertoonde kolder. Kon door de gelijknamige Brigade opgevoerd zijn. Niet door politiekers waarvan verwacht wordt dat ze een meer dan ernstige crisis gaan managen. Ik miste zowaar Michel 'Papa' Daerden zaliger. Hij zou perfect in dit plaatje gepast hebben. Waarmee ik meteen wil stellen dat wat mij betreft over deze komedie alles gezegd is.
Tijd dus om even terug te blikken op wat ik laatst te lezen had. Mijn tweede van Johan Op de Beeck. Na Waterloo, nu Het Complot van Laken. Stroeve start. Overdaad aan details die er niet altijd toe doen. Mélange van feiten en fictie, vooral aangepaste feiten. Grotendeels gekend verhaal, maar toch boeiend en naar het einde toe steeds relevanter. Ondanks de geforceerde schrijfstijl. Geef mij maar Robert Harris. Meest frappante onthulling lees ik in de "Toelichting", helemaal achteraan in het boek: dat het hoofdpersonage na al zijn geheime opdrachten en zijn naoorlogse rol in de Staatsveiligheid... niet voorkomt op de payroll van de oorlogspensioenen. Kafkaiaanse reden: "Hij heeft er niet om gevraagd." België vroeger en nu?
En dan zijn hier de 'cijfers' die mijn leven nu beheersen. Niet die van de virologen tijdens de dagelijkse Corona update. Ziekenhuis opnames, overlijdens, geregistreerde besmettingen en na enig aarzelen ook het aantal genezen patiënten die het hospitaal hebben verlaten. Belangrijk en noodzakelijk voor de evaluatie én evolutie van de epidemie alhier, pandemie overall. Maar ik hoef dat niet elke dag meer te horen. Van mij wordt alleen verwacht dat ik mij ver van anderen buiten mijn kot houd, mijn handen was, mijn tanden... en U zeg tegen de situatie. Nu toch een mondkapje ga dragen. Mijn cijfers komen uit het gezondheidsappje in mijn broekzak. Wandelen en fietsen met de iPhone op zak. En die telt, rekent fietstrappen mee als stappen, want is een gewone basisversie, maar geeft wel een beeld van mijn activiteiten. Ochtendwandeling, soms eentje extra met la Pola, fietstocht(je). Daar gaat het om op mijn teller. Gisteren 10.889, meer dan mijn gemiddelde van de vorige week. Dat was 10.007, maar wel met een zotte piekdag van 17.665. Gemiddelde van de maand april: 8.656, bijna het dubbele van maart. Toen telde het fietsen minder mee, want reed ik nog deels op de hometrainer. En finaal doe ik voor 2020 al veel beter dan 2019 mij bracht: 6.789 tegenover slechts 2.345 . Maar toen was er ook nog geen sprake van Corona en telde dit alles nog niet zo mee. Wacht tot ik ooit de cijfers van 2021 bekendmaak. Hopelijk zijn dat dan de exit-cijfers.
Tijd dus om even terug te blikken op wat ik laatst te lezen had. Mijn tweede van Johan Op de Beeck. Na Waterloo, nu Het Complot van Laken. Stroeve start. Overdaad aan details die er niet altijd toe doen. Mélange van feiten en fictie, vooral aangepaste feiten. Grotendeels gekend verhaal, maar toch boeiend en naar het einde toe steeds relevanter. Ondanks de geforceerde schrijfstijl. Geef mij maar Robert Harris. Meest frappante onthulling lees ik in de "Toelichting", helemaal achteraan in het boek: dat het hoofdpersonage na al zijn geheime opdrachten en zijn naoorlogse rol in de Staatsveiligheid... niet voorkomt op de payroll van de oorlogspensioenen. Kafkaiaanse reden: "Hij heeft er niet om gevraagd." België vroeger en nu?En dan zijn hier de 'cijfers' die mijn leven nu beheersen. Niet die van de virologen tijdens de dagelijkse Corona update. Ziekenhuis opnames, overlijdens, geregistreerde besmettingen en na enig aarzelen ook het aantal genezen patiënten die het hospitaal hebben verlaten. Belangrijk en noodzakelijk voor de evaluatie én evolutie van de epidemie alhier, pandemie overall. Maar ik hoef dat niet elke dag meer te horen. Van mij wordt alleen verwacht dat ik mij ver van anderen buiten mijn kot houd, mijn handen was, mijn tanden... en U zeg tegen de situatie. Nu toch een mondkapje ga dragen. Mijn cijfers komen uit het gezondheidsappje in mijn broekzak. Wandelen en fietsen met de iPhone op zak. En die telt, rekent fietstrappen mee als stappen, want is een gewone basisversie, maar geeft wel een beeld van mijn activiteiten. Ochtendwandeling, soms eentje extra met la Pola, fietstocht(je). Daar gaat het om op mijn teller. Gisteren 10.889, meer dan mijn gemiddelde van de vorige week. Dat was 10.007, maar wel met een zotte piekdag van 17.665. Gemiddelde van de maand april: 8.656, bijna het dubbele van maart. Toen telde het fietsen minder mee, want reed ik nog deels op de hometrainer. En finaal doe ik voor 2020 al veel beter dan 2019 mij bracht: 6.789 tegenover slechts 2.345 . Maar toen was er ook nog geen sprake van Corona en telde dit alles nog niet zo mee. Wacht tot ik ooit de cijfers van 2021 bekendmaak. Hopelijk zijn dat dan de exit-cijfers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten