WE BLIJVEN DOORGAAN. En we proberen dat op alle mogelijke manieren vol te houden. We respecteren onze silo, leven in een bubbel. We maken gebruik van wat het internet ons aan virtuele contactmogelijkheden te bieden heeft. We bellen, chatten en Whatsappen dat het een lieve lust is, en dan zijn Poloiaanse onnozelheden niet uit de lucht. Een gek filmpje van eigen makelij kan al eens deugd doen. Merci voor de uitdaging, kleinzoon. Je hebt 'Bompa Beer' op vakkundige wijze geprikkeld en aangezet tot dwaasdoenerij. Een mens kan niet wegkijken als z'n (klein)kind iets vraagt. En dus bij deze een flinter 'acceptabel verantwoorde' kolder. Niets te maken met wat 'sociaal incapabele Michiel' gewoonlijk brengt. Of net wel?
Traagzaamheid viert hoogtij in onze bubbel. Weet maar al te goed dat dit in de gegeven omstandigheden een luxe is. Dat ik het ook als dusdanig aanvoel. En wat Rommezoef-Peet benoemde als:"We beseffen dat we bij de goei zijn..." Waar we op dit moment voor alles meer tijd willen nemen, dat mogen en er aandacht aan kunnen besteden blijkt de klok zelve niet stil te staan. De 'tijd' raast voorbij, vliegen is er niks bij. Dagen flitsen voorbij, worden zomaar weken. Werden ineens al zeven weken. Sociale eenzaamheid druk je niet weg met videoconferenties en wandelingen alleen. Maatregelen worden versoepeld, uitvoeringen aangepast, gedragsregels bijgestuurd. Commentaren alom, maar een ding is zeker: het 'oude normaal' komt niet meer terug. Wel blijven we hopen op een herstel van het sociale vrienden-familie- en geliefdenweb. Dat het 'nieuwe normaal' daar weer mogelijkheden toe mag bieden. En laat het gereglementeerd zijn, laat ons veiligheidsprocedures uitwerken en die vooral ook volgen, maar geef ons de kans om de menselijke sociale vaardigheden opnieuw in praktijk om te zetten. Daarom wil ik doorgaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten