WE BLIJVEN GAAN. De post-LXX-blues zorgt ervoor dat we in de stemming blijven. Ook dankzij een Spotify-playlist "Mama" waarop we sinds zondag ll. terecht kunnen. 250 nummers - 70ies & Co - ruim 17 uur keigoeie muziek. Rest ons 7 uur per nacht om te slapen. Merci Bram. Sinds mensenheugenis verjaren moeder en zoon hier op één week van mekaar. Vandaag is het zijn beurt. In double-digits begint hij voor de vierde keer aan een jaar dat - hoe je het ook draait of keert - steeds dezelfde confrontatie zal opleveren. Geen tegenvaller zus, maar ook geen wild enthousiasme zó als je de cijfervolgorde omkeert. 44 zal het zijn, een heel jaar lang. En dat zette mij aan het tellen: met een zus van 45, zijn 44 en 'ons klein' die 41 werd halen ze samen het ronde getal van 130. Hadden we zonder tante Corona in het land heel uitgebreid kunnen vieren. Even niet dus. Ik reken verder: La Pola LXX en ikzelf 68+1 = 139. Een ruime voorsprong nog op het jonge volkje. Maar dan begint het boeiend te worden: per jaar halen zij er met 3 tegen 2 telkens eentje in op ons. Nog negen te gaan, dus zal 22 november 2029 de dag van het grote gelijkspel zijn in onze gezinskern. 54 + 53 + 50 (!!) = 157 jaren voor de jonkies. De oudjes zullen dan 79 en 78 op hún teller hebben, samen ook 157. Het grote "break-even", oftewel "one tied game". Tijd voor een gigantisch feest. Smeer uw benen en andere onderdelen die aan slijtage onderhevig kunnen zijn maar goed in. Het zal nodig zijn. Als de party over is en de verlenging gespeeld wordt, lopen B B & A telkens één jaar uit op ons. Daar kan zelfs Fibonacci geen stokje voor steken. Tenzij we afspreken om vanaf 2029 niet meer te tellen. Kwestie van conventie en/of gewoon goed overeenkomen.
Het magisch-realistisch denken op z'n kop? Dat misschien wel, maar nu eerst gewoon een happy XLIV !!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten