619. Lucht

DE GROOTSTE HITTE lijkt weer even voorbij. Toch duurt het opnieuw zeven volle dagen voor ik aan schrijven toekom. De drukte van de voorbije week ziet u. De opruim en het inleveren van de oude feesttent. Doe daar bovenop nog een hoeveelheid reguliere rommel. Die mag gelijk mee, want deze mens probeert natuurlijk steeds orde te scheppen in z'n huishouden. Met wat pas- en meetwerk krijg ik alles in de auto. De afspraak klopt, de containers zijn bijna vol, mijn auto leeg. Voor even toch. Korte stop thuis. Opnieuw meten, inschatten, checken op enkele websites, en... gaan die wel in de auto kunnen? Nieuwe planken en latten om de daklijsten van het tuinhuis te vervangen.  Verf om het geheel van een paar verse lagen te voorzien. Hoeveel vierkante meters? Dan heb ik drie bussen nodig. Schuurpapier, handschoenen en nieuwe borstels. Die vegen goed. Geldt dat ook voor het schilderen? We gaan ervoor. Het lukt net. De planken en latten vereisen wel een open zijraam, maar met dit zomerse weer is dat geen probleem. Het worden hectische dagen. Wederom. Samen met La Pola vlieg ik erin. Het werk verdeeld en goed gepland. Zij verft het nieuwe hout terwijl ik de oude daklijsten sloop. Tweede laag, en ik ontvet de wanden van ons tuinpaleis. 10% Ammoniak doet wonderen. Samen plaatsen we de nieuwe daklijsten. Meteen een heel ander zicht. De heleboel opschuren: niet teveel woorden aan verspillen. Bijna loopt onze samenwerking op de klippen. Maar we herpakken ons, en in mekaar gezwind opvolgende en proper getimede aflossingsbeurten ondergaat ons staycation paviljoen een ware revival. Hard gewerkt, resultaat mag gezien worden, wij content. Gelukkig was er tussentijds voldoende ruimte voor wat lucht. Letterlijk en nog veel letterlijker. Voor de derde keer - 2005 en 2006 staan reeds genoteerd achteraan in het boek - lees ik LUCHT van Bart Koubaa. Een losse opmerking van zoon Bram deed het bekende belletje rinkelen Goesting om te herlezen. Hij sprak over Kudo Yamamoto. Die was ik totaal vergeten. Net als veel andere aspecten van het lichtvoetige maar o zo doortastende verhaal. Of schrijf ik toch beter "verhalen"? Poëtische gedachten verpakt in Japanse bloemenpracht. Maar ook in taal die soms tekort schiet, of voor verwarring zorgt. Nagasaki 1945. Tokyo 1964. Liefde en verlies. En finaal de allesomvattende zeventien lettergrepen:

Zag hij een bloesem 

naar zijn tak terugkeren? 

Ach,'t was een vlinder. 

Merci Bart Koubaa voor de lichte luchtigheid van je geschrift. Bedankt Bram voor het vlammetje. Laat dit een aanrader zijn. Ik lees je vast nog een vierde keer. Tot dan, Yamamoto-san.