MIJN LAATSTE WAPENFEIT in open lucht werd een 'gaffel' van formaat. De foto hierbij moet de zaak wat camoufleren. Het geeft mij de kans om een en ander recht te trekken. En dat was nodig. Op de terugweg uit Houtave maakten we een stevig ommetje: naar Stuivekenskerke, afspraak met Katie & Eli om al wandelend eindelijk eens bij te babbelen. Studievrienden voor het leven die we een Corona-eeuwigheid niet gezien hadden. En of het de moeite was?! Toch begint het fout bij mij want kan met de beste wil van de wereld de naam van het parcours niet onthouden: Sidonia-wandeling..., iets met Cavia...? Coronia...??? We gaan wandelen tussen de Viconia Kleiputten. Dat was het dus. We babbelen, we kijken, we zien aalscholvers op een mooie rij. 15 op 16 paaltjes bezet. Ik laat me afleiden, holle wandelpaadjes, echte West-Vlaamse klei, vettig, twee voeten los... en pats, daar lag ik dan. Plat op mijne smikkel, gelukkig in de graskant. Bloedneus en later nog wat stijve schouders, valt goed mee. Maar wat een flater, kan me niet voorstellen dat ik ooit zo ten onder ben gegaan. De leeftijd? Oké, voor alles is een eerste keer. Ook voor een falend laatste wapenfeit. Voor de rest alles in orde, we zijn goed thuis geraakt.
QUA LEZEN SLUIT ik het jaar af met een roman van Anne Delbée, mij totaal onbekend. Camille Claudel, een vrouw. Weet eigenlijk niet goed meer hoe deze in het stapeltje Colibri's is verzeild geraakt. Online impulsaankoop? Wellicht wel, maar ik heb er geen spijt van. Wat een verhaal. Leerling, muze en minnares van Auguste Rodin, de beeldhouwer. Zus van Paul Claudel, de schrijver dichter. Wat een leven. 'Stormachtig' is het minste wat ervan kan gezegd worden. Ben er nog niet helemaal klaar mee, maar vervelen doet het geen moment. Krachtig geschreven, boeiend en meelevend verteld. Mijn laatste aanrader van dit jaar. Hoe dan ook: "fijne feestdagen!"
Ook fijne feestdagen, Marrek.
BeantwoordenVerwijderen