616. Troost

VIJFENDERTIG GRADEN CELSIUS. Een top zomerse dag. Ben niet al te kieskeurig in deze tijden, dus pakken wat zich aanbiedt. Midden al de bizarre situaties en discussies over maatregelen en timing  pik ik troost waar het maar kan. Een bezoek aan de pedicure, zalig. Evy W., een topmadam die ik volgaarne met m'n voeten laat spelen. Dit verhaal begon een klein jaar geleden toen onze gezamenlijke vriend Gie H. mij bij haar introduceerde. Nu is het een moment van herinnering aan Gie, slachtoffer van de eerste Corona-golf. Wat hem overkwam bepaalt mede mijn voorzichtig volgzame kijk op het hele Covid 19-verhaal.  Ondertussen voelen mijn onderdanen als nieuw, en loop ik - om het met mijne maat zijn woorden te zeggen - "weer op wolkjes".  In de aanloop naar deze hondshete dag heb ik ook komaf gemaakt met de dubbele van Geert Mak. In Europa I & II, zeer de moeite waard. Heel aangrijpend, historisch met naast de hoofdfiguren ook vaak de verhalen van de kleine man. Kop koffie, bak troost. Passages die mij vol raken,  meermaals als een stomp in de maag. Aan kant leggen, wandelen of fietsen, bekomen. En toch met veel goesting gelezen. De epiloog zit zo vol af- en overwegingen met uitzicht op wat komen kan, met hoopvol realisme.  Die slotbeschouwing ga ik nog meerdere keren moeten herlezen. De natuur heeft ook een handje toegestoken. In de persoon van Sebastiaan, de spin. Was het steeds dezelfde of toch eentje uit de "bubbel"? Onvermoeid blijven weven, het ene web na het andere. En dan geduldig wachten. Ook iets om over na te denken, met of zonder tas koffie. En het blauw van vandaag. Verschillende tinten groen, maar één blauw van het allerblauwste dat er bestaat. De achtergrond van de fotocompilatie, het blauw van Vermeer, le bleu de Yves Klein, de blauwe polderlucht vandaag. Troost zoeken, blijven zoeken en hopelijk vinden? Gevonden.