WIND EN REGEN hebben tijdelijk plaats gemaakt voor afwisselend "zon en wolken" en potgrijze lucht. Het is voorlopig(?) even stilte nà de storm. Ook bubbelsgewijs is het hier rustiger geworden. Terug van vier naar twee, ook daar moet een mens opnieuw aan wennen. Mis hen precies toch een beetje. Maar goed, dan komt er weer wat tijd vrij en lonkt het vertrouwde levenspatroon van een op rust gestelde. Niks moet, er kan van alles. Zolang het "Corona-proof" is. Thuis een documentaire bekijken via het internet. Geen probleem. Marianne & Leonard, Words of Love. Het verhaal van mister Cohen en zijn "muze" Marianne Ihlen. Had al een biografie gelezen, maar dit geeft nog een bijkomende kijk op zijn leven. Een rasartiest en een 'womanizer' pur-sang. Het verhaal heeft me sterk kunnen bekoren. Gevolg: dan toch nog eens een stapeltje Cohen cd's uit de kast gehaald. Draaien maar, wegdromen en genieten. Ondertussen ook tijd om een andere topper/klassieker onder handen te nemen: Moord in de Oriënt-Expres. Merci Anke voor het uitlenen. Voorheen nooit gelezen, ook de film niet gezien. Nu dus het zoveelste gat in mijn leescultuur gevuld. Zit goed in mekaar, maar dat weten jullie natuurlijk al lang. Moet later misschien nog maar iets van Agatha Christie lezen. Niet vergeten.
Ennio Morricone, dé grootmeester van de filmmuziek, is niet meer. Weer een monument dat het schouwtoneel verlaat. Een leven vol muziek. Zijn composities zorgden ervoor dat de "spaghetti-westerns" een serieuze opgang maakten in de cinématografische hiërarchie. Als ik Spotify opengooi vind ik nog veel meer. Dan maar het 'complete' oeuvre van de grootmeester: urenlang zalige achtergrondmuziek. Veel bekende tunes, ook andere die ik nog niet kende, "soms de haartjes omhoog tussen de kiekeboebelen op m'n armen" dixit mijne Rommezoef maat den Herre. De Peet, uit dezelfde bubbel, zei het dan weer zo: "Als je op je 91ste de wereld moet verlaten met zo'n erfenis, dan heeft het toch wel zin gehad." Dat mag ook gezegd worden over Cohen en la Christie, erfenissen die er mogen zijn. Maar alleen bij de heer Morricone past het welluidende "l'eredità".
Ennio Morricone, dé grootmeester van de filmmuziek, is niet meer. Weer een monument dat het schouwtoneel verlaat. Een leven vol muziek. Zijn composities zorgden ervoor dat de "spaghetti-westerns" een serieuze opgang maakten in de cinématografische hiërarchie. Als ik Spotify opengooi vind ik nog veel meer. Dan maar het 'complete' oeuvre van de grootmeester: urenlang zalige achtergrondmuziek. Veel bekende tunes, ook andere die ik nog niet kende, "soms de haartjes omhoog tussen de kiekeboebelen op m'n armen" dixit mijne Rommezoef maat den Herre. De Peet, uit dezelfde bubbel, zei het dan weer zo: "Als je op je 91ste de wereld moet verlaten met zo'n erfenis, dan heeft het toch wel zin gehad." Dat mag ook gezegd worden over Cohen en la Christie, erfenissen die er mogen zijn. Maar alleen bij de heer Morricone past het welluidende "l'eredità".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten