616. Troost

VIJFENDERTIG GRADEN CELSIUS. Een top zomerse dag. Ben niet al te kieskeurig in deze tijden, dus pakken wat zich aanbiedt. Midden al de bizarre situaties en discussies over maatregelen en timing  pik ik troost waar het maar kan. Een bezoek aan de pedicure, zalig. Evy W., een topmadam die ik volgaarne met m'n voeten laat spelen. Dit verhaal begon een klein jaar geleden toen onze gezamenlijke vriend Gie H. mij bij haar introduceerde. Nu is het een moment van herinnering aan Gie, slachtoffer van de eerste Corona-golf. Wat hem overkwam bepaalt mede mijn voorzichtig volgzame kijk op het hele Covid 19-verhaal.  Ondertussen voelen mijn onderdanen als nieuw, en loop ik - om het met mijne maat zijn woorden te zeggen - "weer op wolkjes".  In de aanloop naar deze hondshete dag heb ik ook komaf gemaakt met de dubbele van Geert Mak. In Europa I & II, zeer de moeite waard. Heel aangrijpend, historisch met naast de hoofdfiguren ook vaak de verhalen van de kleine man. Kop koffie, bak troost. Passages die mij vol raken,  meermaals als een stomp in de maag. Aan kant leggen, wandelen of fietsen, bekomen. En toch met veel goesting gelezen. De epiloog zit zo vol af- en overwegingen met uitzicht op wat komen kan, met hoopvol realisme.  Die slotbeschouwing ga ik nog meerdere keren moeten herlezen. De natuur heeft ook een handje toegestoken. In de persoon van Sebastiaan, de spin. Was het steeds dezelfde of toch eentje uit de "bubbel"? Onvermoeid blijven weven, het ene web na het andere. En dan geduldig wachten. Ook iets om over na te denken, met of zonder tas koffie. En het blauw van vandaag. Verschillende tinten groen, maar één blauw van het allerblauwste dat er bestaat. De achtergrond van de fotocompilatie, het blauw van Vermeer, le bleu de Yves Klein, de blauwe polderlucht vandaag. Troost zoeken, blijven zoeken en hopelijk vinden? Gevonden. 

615. In dubio

ZAL IK ZUS of zal ik zo?  Zal ik nu of misschien toch maar straks? Zou ik wel of zou ik gewoon helemaal niet? Mijn twijfels voor ik aan de blog van de week wil beginnen. Klein triviaal probleem. De omstandigheden leiden tot onzekerheid. Ook het weer kwakkelt tussen hoog en laag drukgebied.

Maar ik ben niet alleen. Er bestaat twijfel alom. De corona-crisis weet u wel. Beleidsmensen en gezondheidsexperten raken het weer niet eens. Overleg brengt discussies mee en mondt tegenwoordig steevast uit in een rondje zwarte pieten. Schuld en boete. Nu in deze niet aan de orde, besef en gezond verstand daarentegen. En dan plots toch een vervroegde nationale veiligheidsraad. Het moest wel, rug tegen de muur. De creativiteit waarmee een deel van onze medeburgers omsprong met de eerder versoepelde maatregelen. Het eist z'n tol en we zullen het geweten hebben. Corona steekt ten tweede male haar kop op. Unstoppable deze keer? 

We gaan er iets aan doen. Beslissingen nemen. Ook hier een kwestie van voortschrijdend inzicht? Eindelijk? Toch weer een of enkele etmalen te laat. Onze bureaucratie zorgt ervoor dat het kleine vieze beestje elke keer opnieuw een dag of meer voorsprong krijgt. Waarom niet kort op de bal zoals het zou moeten? Als ik de uitspraak van Koen Geens nog eens beluister snap ik het helemaal: "De politiek is relatief snel geweest." Een giller van formaat. Met die mindset lukt het natuurlijk nooit. Zichzelf goedpraten, als het kan wat in de schijnwerpers paraderen en dat dan liefst in gezelschap van een reeks zelfgeschoten kemels. Als na de vergadering de "excellenties" voor de microfoon meer uitleg mogen geven over de getroffen maatregelen is alle klaarheid zoek. 

Over de "nieuwe" bubbel dus. Vijf, ja vijf onder je eigen dak. Niet iedereen leeft met vijf onder een dak, maar goed. Vijf. En dan uitbreiden met vijf vaste klanten. Vier weken lang dezelfde. Dus met tien. Ja, en bovenop je bubbel van vijf mag je met tien losse contacten verder. Als je wil gaan eten, met collega's. Ja, en dat is dan met vijftien. Of toch niet? Maar hier moet je weer hygienische regels respecteren. Met tien extra, en dat kunnen steeds anderen zijn? Ja, die wel maar de vaste niet. Jambon, De Block, Geens... ze trappen er toch maar in, iedere keer weer. Hebben die mensen mediatraining gehad? Jazeker, die worden geleerd om oeverloos te oreren zonder een zinnige uitleg te formuleren. Met hun ingestudeerd rond de pot draaien missen zij telkens de bal en is er van scoren al helemaal geen sprake. Klare taal is hun vreemd, zij raken steevast de trappers kwijt. Dan toch een gebrek aan dossierkennis? Geen uitleg of verduidelijking. Zij geven "duiding" en dat staat voor "geen antwoord".  Een spoedoverleg, een persconferentie, een dag om de hele boel in besluiten vast te leggen, ondertussen tijd om nog een reeks botsende verklaringen af te leggen. Ze slagen er telkens weer in om ons in totale verwarring achter te laten. Daarover bestaat dan weer géén twijfel. Nu maar hopen dat er na een nachtje slapen (?) duidelijkheid komt en héél de bevolking zich daarachter wil scharen. In woord en daad. 

614. Twee aanraders

NEGENENZESTIG JAREN DIENST. Zeer trouwe dienst. Mijn lichamelijke staat van paraatheid heeft er bijna zeven decennia lang 'mede' voor gezorgd dat ik een fijn en spannend leven heb kunnen leiden. Tot mijn genoegdoening (en hopelijk niet al te zeer ten koste van uw gemoedsrust?!). Sinds enige tijd doen zich wat ongemakken voor. Ouderdoms- en andere kwalen, maar die horen erbij. Zand in het raderwerk of de 'kathedraal' die op instorten staat? Toch gaan we vrolijk fluitend verder, niet panikeren, geen man over boord. Voor veel bestaat een pilleke of ander medicijn. Ook toegewijde en zeer vaardige verzorgenden die mij en mijn onvolkomenheden bij regelmaat onder handen nemen. La Pola aan mijn zijde en de kring van klein- en andere kinderen om me heen: beter kan een mens het zich niet wensen. Daar voeg ik af en toe een scheutje zelfvertrouwen, enthousiasme en doorzettingsvermogen van eigen makelij aan toe. Indien mogelijk ook een druppel gezond verstand. Mag ik op u allen rekenen om mij aan dat laatste op tijd en stond te herinneren?   

In deze gekke tijden moet een mens alert blijven. We leken even goed op weg maar de cijfers stijgen  opnieuw. Naast de halsstarrige vasthoudendheid van het virus heeft de mensheid dat natuurlijk ook aan een deel van zichzelf te danken. De versoepelingen in de protocols werden met meer overgave omarmd dan waar de uitvaardiging van de richtlijnen ooit op kon rekenen. We zullen de maatregelen opnieuw veel meer ter harte moeten nemen. #wasjehanden #houdafstand #teruginonskot #zorggoedvoorjezelf #zorgvoorelkaar. Zoniet gaan we terug naar 'af'. Dan dreigt de situatie van 13 maart zich te herhalen. De Corona-bal is er sowieso, maar schiet niet te snel op de werper. Zorg er mee voor dat wij als kegels ver genoeg uit elkaar staan. Een strak en sober maar schitterend cartoon van Yuval Robicheck. Van wie zegt u? Van Y-u-v-a-l  R-o-b-i-c-h-e-c-k !! Kende hem ook niet, had er nog nooit van gehoord. Een illustrator van magazines, boeken, maker van muurschilderingen en veel meer. Vanuit Tel Aviv voorziet hij ons van zeer spitse doordenkers.  Met dank aan vriend Raf W. voor het delen via Facebook. Raf geeft wel eens meer een knappe voorzet. Niet alleen vanop het podium, dat hij nu zo lang moet missen. Het kan ook vanaf een piepklein eilandje ergens in de Egeïsche zee. Merci!

Terug naar de tekening nu, die ondertussen aan betekenis blijft winnen. Zie niet alleen de kegels op een kluitje, maar denk ook aan de bowlingtermen die van toepassing zijn op wat ons Covid-matig overkomt: de eerste golf mag dan al geen 'strike' opgeleverd hebben voor het beestje, de kans op een 'spare' én een 'extra bal' blijft bestaan. "People all over the globe" hoedt u voor deze pandemie. 

Twee aanraders dan maar: #neusmondmaskerop  en  #somerobicheckadaykeepsthedoctoraway.

613. Say no more

612. Wat we denken

BEETJE BIJ BEETJE komt de zomer er opnieuw door. Het doet deugd en da's voor sommigen moeilijk onder controle te houden. De remmen worden gelost. Blijkbaar kan het voor diezelfde sommigen niet snel genoeg gaan. De "ruimtes" worden weer ingenomen: winkelstraten en -centra, parken en pleinen met of zonder terrassen, restaurants en cafés. Op sommige momenten en meerdere plaatsen druk-druk-druk. Mensen lijken het steeds moeilijker te hebben om de regels te respecteren, laat staan toe te passen. Zo mocht een dansfeest ingericht worden maar liep uit de hand. Den Tourist opende in de AB, blijkbaar zonder problemen en met correct gedrag van het publiek.  En dus geen headline in de nieuwsgaring. Het gaat nog steeds om onze strijd tegen dat klein geniepig coronabeestje. Het is nog niet gedaan, maar die stelling krijgen de virologen steeds moeilijker verkocht. Politiek denkt weg van onpopulaire maatregelen en wil liever versoepelen. De kiezer dient gepaaid. De communicatie blijft 'ne moeilijke'. Wat en hoe, welke cijfers en wanneer, van wie en voor wie? De 'wellicht-en' en 'waarschijnlijk-en' zijn niet uit de lucht. Wetenschap blijft zoeken en aftasten, voortschrijdend inzicht kan steeds moeilijker op begrip en de nodige tijd rekenen. 't Gaat over wat we denken, wat we weten en wat we denken te weten. Zoeken naar oplossingen, speculaties, statistieken, krommingen, curves. Afvlakken, dalen en standhouden. Blijkt nu moeilijker dan ooit. Wie vertrouwt wie nog? Wat gebeurt er in Antwerpen? Denken we misschien da't "kleir" is? OeKanDaNa. AléGast. DoeDisKalm. 

En ondertussen, geloof het of niet, zijn er ineens een paar die een regering willen vormen. Federaal dan nog. En nu komt het pas: het zijn de "drie koningen" die dat gaan regelen. Wie vindt zoiets uit? Welke hippe columnist dacht hiermee te scoren? Was misschien al lachend bedoeld, maar 't werd overgenomen en nu zitten we ermee. Die gasten zijn dat van zichzelf gaan geloven. Zie ze paraderen door de Wetstraat. Een lachertje, toch? Inderdaad: een Lachaertje! 

Gelukkig zijn er ook boeken die mijn pad kruisen. Het knisperend 'Beginboekje' van mijn jongste kleindochter. Een kind kan er niet vroeg genoeg mee starten. En dan doet 'den bompa' graag mee. Maar ook het corona-essay van Paolo Giordano - In Tijden van Besmetting. Met beide benen op de grond een verslag vanuit het door corona geteisterd Italië. 27 korte hoofdstukjes, flarden, over alle mogelijke facetten van deze besmetting. Ben er door gevlogen. En herlees nu elke dag een of meerdere stukjes. Het had misschien meer kunnen zijn, maar op deze manier is het een zeer toegankelijk essay geworden waar een mens iets aan heeft. Licht verteerbaar en hoopgevende aanrader. En omdat ik wat achtersta met klassiekers deze keer James M.Cain - The Postman Always Rings Twice. Maar dan in het nederlands en Colibri-formaat, te weten 10 x 15 cm. Kende de titel, maar verder niks. Ver weg ging een lichtje branden als ik hoorde dat het meerdere keren verfilmd is. Jack Nicholson, yes. Heb nu ook, buiten het boek om, de spreekwoordelijke betekenis van deze titel geleerd: 'Aan het lot valt niet te ontkomen." Waarvan acte. En bovendien iets om over na te denken. 

611. L'eredità

WIND EN REGEN hebben tijdelijk plaats gemaakt voor afwisselend "zon en wolken" en potgrijze lucht. Het is voorlopig(?) even stilte nà de storm. Ook bubbelsgewijs is het hier rustiger geworden. Terug van vier naar twee, ook daar moet een mens opnieuw aan wennen. Mis hen precies toch een beetje. Maar goed, dan komt er weer wat tijd vrij en lonkt het vertrouwde levenspatroon van een op rust gestelde. Niks moet, er kan van alles. Zolang het "Corona-proof" is. Thuis een documentaire bekijken via het internet. Geen probleem. Marianne & Leonard, Words of Love. Het verhaal van mister Cohen en zijn "muze" Marianne Ihlen. Had al een biografie gelezen, maar dit geeft nog een bijkomende kijk op zijn leven. Een rasartiest en een 'womanizer' pur-sang. Het verhaal heeft me sterk kunnen bekoren. Gevolg: dan toch nog eens een stapeltje Cohen cd's uit de kast gehaald. Draaien maar, wegdromen en genieten.   Ondertussen ook tijd om een andere topper/klassieker onder handen te nemen: Moord in de Oriënt-Expres. Merci Anke voor het uitlenen. Voorheen nooit gelezen, ook de film niet gezien. Nu dus het zoveelste gat in mijn leescultuur gevuld. Zit goed in mekaar, maar dat weten jullie natuurlijk al lang. Moet later misschien nog maar iets van Agatha Christie lezen. Niet vergeten.

Ennio Morricone, dé grootmeester van de filmmuziek, is niet meer. Weer een monument dat het schouwtoneel verlaat. Een leven vol muziek. Zijn composities zorgden ervoor dat de "spaghetti-westerns" een serieuze opgang maakten in de cinématografische hiërarchie. Als ik Spotify opengooi vind ik nog veel meer. Dan maar het 'complete' oeuvre van de grootmeester: urenlang zalige achtergrondmuziek. Veel bekende tunes, ook andere die ik nog niet kende, "soms de haartjes omhoog tussen de kiekeboebelen op m'n armen" dixit mijne Rommezoef maat den Herre. De Peet, uit dezelfde bubbel, zei het dan weer zo: "Als je op je 91ste de wereld moet verlaten met zo'n erfenis, dan heeft het toch wel zin gehad." Dat mag ook gezegd worden over Cohen en la Christie, erfenissen die er mogen zijn. Maar alleen bij de heer Morricone past het welluidende "l'eredità".

610. Na 111 dagen

DE GROTE VAKANTIE is begonnen. Op een zowel vertrouwde als heel aparte manier. Het gebeurt wel meer in onze contreien dat de weergoden er voor de schoolgangers en bouwvakkers een soepje van maken. In juni stralend weer, en als het verlof begint gaan de hemelsluizen open. Ook deze keer niet echt verrast daardoor, en dus zeker geen klaagzang van mijnentwege. Plant en dier kunnen wat extra regen gebruiken. Het heel aparte bij het begin van dit zomerreces is dat er voor velen al maandenlang een relatief nietsdoen aan vooraf is gegaan. De Corona-lockdown, het isolement, het afstand houden en de voorzichtige heropstart, het stilletjes opnieuw komen piepen. Dàt zijn we niet gewoon. Hebben wij, die pas na WO II deel uitmaken van deze maatschappij, nog nooit meegemaakt. Benieuwd naar de toekomst.

Is het daarom dat ik net nu Geert Mak's In Europa tracht te lezen? Deel I, met een blik op de eerste helft van de 20ste eeuw. WO I, de Spaanse griep, de Oktoberrevolutie, opkomst van het nazisme, fascisme en communisme, Spaanse burgeroorlog, WO II, begin van de Koude Oorlog. Ik doe m'n best, ik probeer. Lukt niet altijd even goed. Heb er tijd voor nodig. En focus. Vooral de combinatie van de twee. Ga er nog even mee door en wil daarna weer op iets regelmatiger basis verslag uitbrengen. Van de dagelijkse besognes, van de dromen en de plannen, van wat gelukt is en wat niet. Er is hier maandenlang gehaperd en gekrasseld, getypt en gedeleted, opnieuw gedraft en uiteindelijk met twijfel gepubliceerd. Hopelijk kan ik blijven rekenen op m'n zelfvertrouwen, of krikken jullie dat een beetje op, dan gaat het zeker lukken. Geen kop in het zand, wel af en toe wat 'worries', maar zeker geen paniek. Laat ons maar doorgaan, ons verstand goed gebruiken en dapper vooruit blikken. Ons niet laten vangen aan zotte feestjes. Wat we voorlopig bereikt hebben niet zomaar te grabbel gooien door hals over kop de controle te verliezen. We doen verder, we houden ons aan de bubbel-meetings, deugddoend maar bizar, ietwat onwezenlijk. Maar we gaan er aan (moeten?) wennen, ons best blijven doen. Niet opgeven maar volhouden: we deden het al 111 dagen.