583. Wie we zijn

NOOIT TE OUD om te leren. Krijg hier via de reacties op deze blog af en toe ook wetenswaardigheden toegespeeld die me anders nooit zouden bereiken. Mooi meegenomen natuurlijk. In een chat met Rwanda-biker Tom ging het plots over Muphry's Law. Muphry? Murphy bedoelt hij?!! En ik dacht: dat moet zeker een tikfout zijn. Maar daar ging het nu net over, en professor Tom zou er zichzelf toch niet aan laten vangen. Inderdaad, hij legde me fijntjes uit wat er aan de hand was. En dat ik er maar niet te zwaar aan moest tillen. Blij dat ik dit mag vernemen. Wederom iets bijgeleerd. Merci, meester Tom. 

Misschien moeten we dat "foutjes over het hoofd zien" maar deel laten uitmaken van onze identiteit. Hoe we ons opstellen tegenover anderen, hoe we omgaan met onszelf. Zonder melig te worden, maar ook zonder krampachtig vast te houden aan het ideaal van de absolute perfectie. Laat dit nu de geknipte overgang zijn naar het volgende item. Wie we zijn van en door Fien Leysen. Gisteravond troonde La Pola haar Polo nog eens mee naar den Arenberg in 't Stad. In de Kleine Zaal stond Fien ons én nog 90 anderen op te wachten. Vollen bak dus. Net als in haar eerste productie, Wat (niet) weg is, neemt ze ons op sleeptouw doorheen haar gedachten-, woorden- en beeldenwereld. Deze keer vooral op zoek naar wie we zijn, of tenminste welk beeld we daarvan hebben voor onszelf en/of hoe we ons willen presenteren aan de anderen. Ook nu weer spelen videobeelden een grote rol, en daarin de geïnterviewden die vanuit verschillende hoeken kijken naar deze vraag der vragen: Wie ben ik? En omdat het zo persoonlijk en dus nog moeilijker wordt, de verzachtende vorm: Wie zijn we? Sterk van mevrouw Leysen om ons daaromtrent zo in de ban te houden. Zelf ben ik met meer vragen dan antwoorden terug de nacht ingegaan. Weet niet hoe het de rest van het publiek is vergaan, ik heb er alleszins een opener kijk aan overgehouden. Voor de zekerheid het minuscule tekstboekje aangeschaft: TEKST #526. Zoiets helpt het geheugen om theaterherinneringen mee te nemen. Door de jaren heen. Of toch zeker een jaar. Waar liggen die A4'tjes van de eerste voorstelling ook weer? Blijven zoeken, want ook dat was zeer de moeite. Merci, mevrouw Leysen.