584. Grenzen (v)erkennen

MIJN HAND OVERSPEELD. Die term uit het pokerspel is van toepassing op mijn laatste leesavontuur. Hoog ingezet, té hoog deze keer. Te veel gevraagd, en toch maar weer gewaagd. Lang volgehouden, mij laten meeslepen, niet meer terug kunnen en dus ook niet willen. Koppig doordoen en finaal toch moeten passen. Dit overkwam me bij een poging tot lezen van STEM, het kunsthistorisch romandebuut van Daan Esch. Zat bij het immense boeken-geschenken-pakket met  kerst en nieuwjaar en leek op het eerste zicht en volgens de intro op de achterflap een meer dan lezenswaardig werk. Bewust even achtergehouden, eerst een (toen nog Corona-vrij?!) Tenerife-verblijf met lichter leesvoer ingelast. Dacht dat ik er dan wel klaar voor was. Zou geweest zijn. Niet dus. Barok tot de vierde macht, dat is de schrijfstijl. Voor mij duidelijk een kwadraat teveel. Het was allicht anders verlopen als ik deze rake recensie eerder onder ogen had gekregen. Zou mijn blind enthousiasme getemperd hebben en mij met de beide voeten... inderdaad: stevig op de grond gehouden hebben. Voor dit proza volstaan mijn kaarten duidelijk niet. Moet erkennen dat het te hoog gegrepen was. Heb het eerder meegemaakt met De Stelling van de Papegaai. Een bijzondere kijk op de geschiedenis van de wiskunde. Ruim een jaar geleden heb ik die tijdelijk aan de kant moeten leggen wegens "te zwaar". Daarvan ligt nog de helft ongelezen op mij te wachten. Nu wilde ik beter doen. Had de nodige moeite met de eerste 100 pagina's. Doorgebeten, concentratie, online muziekstream - speciaal voor dit werk samengesteld - helpt en is zeer genietbaar. Maar het werd steeds moeilijker. De heer Esch lijkt er plezier in te scheppen als hij je kan versmachten in zijn onnavolgbaar en op de duur niet meer te ontwarren barokproza. Wat de ontknoping had moeten worden ga ik niet weten. Misschien ooit van horen zeggen? Iemand van jullie? Heb het orgelpunt gemist, de kers op de taart aan mij voorbij laten gaan. Afgehaakt op 70 bladzijden van het einde. Toch geen kater aan overgehouden|: blij dat ik mijn grenzen heb verkend, blijkbaar mijn limieten bereikt, bijhorende beperkingen ervaren en erkend. Lesje geleerd.

583. Wie we zijn

NOOIT TE OUD om te leren. Krijg hier via de reacties op deze blog af en toe ook wetenswaardigheden toegespeeld die me anders nooit zouden bereiken. Mooi meegenomen natuurlijk. In een chat met Rwanda-biker Tom ging het plots over Muphry's Law. Muphry? Murphy bedoelt hij?!! En ik dacht: dat moet zeker een tikfout zijn. Maar daar ging het nu net over, en professor Tom zou er zichzelf toch niet aan laten vangen. Inderdaad, hij legde me fijntjes uit wat er aan de hand was. En dat ik er maar niet te zwaar aan moest tillen. Blij dat ik dit mag vernemen. Wederom iets bijgeleerd. Merci, meester Tom. 

Misschien moeten we dat "foutjes over het hoofd zien" maar deel laten uitmaken van onze identiteit. Hoe we ons opstellen tegenover anderen, hoe we omgaan met onszelf. Zonder melig te worden, maar ook zonder krampachtig vast te houden aan het ideaal van de absolute perfectie. Laat dit nu de geknipte overgang zijn naar het volgende item. Wie we zijn van en door Fien Leysen. Gisteravond troonde La Pola haar Polo nog eens mee naar den Arenberg in 't Stad. In de Kleine Zaal stond Fien ons én nog 90 anderen op te wachten. Vollen bak dus. Net als in haar eerste productie, Wat (niet) weg is, neemt ze ons op sleeptouw doorheen haar gedachten-, woorden- en beeldenwereld. Deze keer vooral op zoek naar wie we zijn, of tenminste welk beeld we daarvan hebben voor onszelf en/of hoe we ons willen presenteren aan de anderen. Ook nu weer spelen videobeelden een grote rol, en daarin de geïnterviewden die vanuit verschillende hoeken kijken naar deze vraag der vragen: Wie ben ik? En omdat het zo persoonlijk en dus nog moeilijker wordt, de verzachtende vorm: Wie zijn we? Sterk van mevrouw Leysen om ons daaromtrent zo in de ban te houden. Zelf ben ik met meer vragen dan antwoorden terug de nacht ingegaan. Weet niet hoe het de rest van het publiek is vergaan, ik heb er alleszins een opener kijk aan overgehouden. Voor de zekerheid het minuscule tekstboekje aangeschaft: TEKST #526. Zoiets helpt het geheugen om theaterherinneringen mee te nemen. Door de jaren heen. Of toch zeker een jaar. Waar liggen die A4'tjes van de eerste voorstelling ook weer? Blijven zoeken, want ook dat was zeer de moeite. Merci, mevrouw Leysen.

582.Stormen & Dromen

TUSSEN TWEE STORMEN, Ciara en Dennis, speelde een nieuwe periode van cardiale grilligheid mij parten. Was het die eerste windstoot en de opgewaaide lei die de loodband mee opduwde? De jacht van de wind? Het blijvend blazen, rukken en jagen boven de Polder? Stress. Mijn tikker kreeg een klap van de molen en wat volgen zou meende ik te kennen. Pilleke extra, even afwachten, geen resultaat, contact cardioloog. Consult, ritmestoornissen die zich gaan organiseren. Dus toch een variatie op het thema. Afspraak voor een elektrische cardioversie, middels een "shockske" de aansturing van het hart opnieuw normaliseren. Voor het zover komt zorgt mijn eigen lijf voor een spontaan herstel. Eerst het tempo afgezwakt van 120 naar 60 slagen per minuut. Paar uur later pik ik ook het regelmatig sinusale ritme weer op. Om zeker te zijn blijft de afspraak staan, wordt er gecheckt en mag ik terug naar huis. Akkefiet afgesloten, electro terug in orde maar het blijft een onvoorspelbaar iets. Tante Kaat? Goede raad: leer ermee leven, dat duurt het langst. Eerlijk? Wil het maar al te graag geloven. 

Ondertussen zijn er de vrienden en hun reisverhalen. Rudi & Frie strepen hun 'zoveelste' biketour af. Deze keer rondom Marrakech. Een karrenvracht aan fotografische impressies doen Facebook net niet vastlopen. Was het daarom dat heer Zuckerberg weer eens in Brussel moest zijn vandaag? En er is Tom die zich inschreef voor de Race around Rwanda, de klus klaarde in vier dagen en er een prachtig stuk proza aan wijdde. Deed mij sterk terugdenken aan wat ene Wouter P vorig jaar uit zijn mouw schudde: de Cape Epic 2019. Misschien kunnen deze beide heren inspiratie opdoen bij elkaars verhalen. Je weet maar nooit: op naar nieuwe uitdagingen, jongens?! En dan is er Hans die een jaar op wereldreis gaat met zijn Kimberley. Voor de eerste periode monsterde hij aan op een zeiljacht en stak zo de Atlantische Plas over. Ongeveer een maand onderweg: Kaapstad, Walvisbaai, St Helena, Salvador de Bahia. Ook hij schrijft er een schitterend blog over. Een jaar op reis. "Minstens een jaar" corrigeert hij zichzelf al in een van zijn eerste posts. Wanneer zien we die terug? Iedereen bedankt voor de inspirerende verhalen, jullie zorgen ervoor dat hier een opgewekt persoon voor het scherm zit. Met enorm veel respect voor hen die hun dromen waarmaken. Chapeau !!!

581. Raymond 70

"Goeiemorgen ouwe rotkop"

(foto nr 14: toeval bestaat niet !?)

580. Ciara, Emily & Plantin

HET EERSTE BLOGEPOS van heer Polo, bestaande uit exact 23 afleveringen, zag het licht tijdens een rondreis doorheen Yucatan. Zomer 2005, Polo nog aan het Pito-werk, maar ook aan het begin van een gepland basketbal-sabbatjaar. Tijd zat? Alleszins tijd genoeg om er eens deftig op uit te trekken. Vier weken toeren op het Mexicaanse schiereiland. Wie herinneringen wil oproepen kan op deze toepasselijke 2005 Yucatan - link klikken en zit zo weer in het verhaal van toen. Reden van dit teruggrijpen is de komst van storm Ciara, die vanmiddag over onze contreien wordt aangekondigd. Windstoten van 100, 120, tot plaatselijk 130 km per uur. Kan tellen. Een mens wordt er voorwaar wat zenuwachtig van. Hopelijk niet teveel stoffelijke schade en bijhorende rompslomp, maar in de eerste plaats geen slachtoffers. We kunnen dat missen. En dus gingen in aanloop van dit gebeuren mijn gedachten terug naar 2005, toen we tijdens die trip een aantal keren aan de ergste kuren van een  dolende orkaan ontsnapten. De verslaggeving van toen was meer een geruststelling voor het thuisfront dat alles ok was met ons. Wat we er toen op toeristisch vlak van bakten bleek eerder bijzaak. Dat besef kwam bij mij pas veel later. Nu dus. Toen was het Emily die ons parten speelde, nu maakt Ciara zich op voor 24 dolle uren. We zien wel, houden de vingers gekruist en duimen.  

Dat was dus gisteren en blijkbaar zijn we er nog niet vanaf. In de stilte voor de storm was er wel nog tijd om u een aanrader toe te zenden. Een bezoek aan het Museum Plantin-Moretus in onze eigenste Koekenstad. Van storm was er nog geen sprake, dus kon ik met de fiets naar de Vrijdagmarkt. Zalige plek, zeker op vrijdag -veiling-markt-dag. En een schitterend museum. Sluit qua locatie perfect aan bij Mayer van den Bergh. Kleine drie uur zoet geweest, in de ban van de drukkers. Als je dan nog een ter plekke gedrukt sonnet van de heer Plantin meekrijgt kan de dag niet meer stuk. Ze zien mij daar nog terug. Een uurtje lezen op een bank in de klassiek Vlaamse-renaissance tuin, een babbeltje met de drukker en de vele portretten geschilderd door PP Rubens himself in alle rust bewonderen. Zolang ik maar niet moet schuilen voor de storm. 

579. Op reis gelezen

VANDAAG IS KANKERDAG. Neen, ik zit niet in een rotperiode. Ik moet geen extra stoom aflaten. Geen opgekropte frustratie, noch woede een uitlaatklep bieden. Het is wat het is, en ik weet voor een deel wat het betekent. Ieders situatie is anders, de mijne is de mijne. Doe m'n best om er iets van te maken. Van te blijven maken, want heb het zelf al 11 jaar zitten. Neen, het is vandaag 'gewoon' wereldwijd kankerdag. Om er 'even' aandacht aan te schenken. In de flow van al die andere "waar-gaan-we-het-vandaag-nog-eens-over-hebben"-dagen mocht deze natuurlijk niet ontbreken. Dus ook hier vermelden. Geen niks aan de hand, geen kop in het zand. Morgen op met dezelfde kanker. Maar nu wel over naar de orde van de 564.ev-dag. 

Ben even weggeweest, dat wist u al. En net als bij het geheugenspelletje met de kinderen in de vakantie-auto: "Mijn tante ging op reis, en ze nam mee..." volgt hier een lijstje. Mijn lijstje.

1. Godfried Bomans, kon ik niet laten liggen. Op de keper beschouwd was het een goede zaak dat ik deze kort voor vertrek nog uit de boekencontainer van het recyclagepark heb opgepikt. Hergebruik, met overgave en in de zuiverste betekenis van het woord. Het betere stukjeswerk uit mijn jeugdjaren. Heerlijke taal en wat een thema’s. Sterke metaforen, Nederlandse jaren zestig in beeld. Bourgondisch schilderproza. Een jubilerende 50 jarige aan het woord die op pagina 54 extra verrassend uit de hoek komt. Een "bal- of duimscheerder", dat kan alleen bij Bomans.
2. Michel van Egmond's Wim Kieft II - De Terugkeer. Het vervolg op deel 1 van enkele jaren geleden waarin de drugs- en alcoholverslaving van Kieft aan bod kwam. Nu het verhaal van de terugkeer, met vallen en opstaan, maar ook de terugkeer naar zijn Italiaans voetbalverleden. Herstelde zelfwaardering, en toch de blijvende angst om te hervallen. Besef dat een verslaving nooit helemaal voorbij is. Het verhaal, minder beklijvend dan het eerste boek. Gebeurt wel meer bij die vervolgverhalen. Razendsnel gelezen, op een dag tussen Bomans en Mak.
3. Geert Mak, Hoe God verdween uit Jorwerd. Geschiedschrijving van het gewone leven. Nostalgie, want zo herkenbaar voor deze dorpsjongen. Friesland of de Noorderkempen, waar ligt het verschil? Was ook de juiste plek om dit te lezen: op het dakterras van een rustig hotelletje in San Miguel de Abona, ergens op weg van de kust naar de  hoogste ‘Spaanse’ berg op Tenerife. 

4. 2019 Het jaar van de kaaiman, Koen Meulenaere. Een verzameling "gemene" columns waarmee tussendoor wat gaatjes gevuld werden. Scherp, snedig en uiteraard razend actueel.

578. 02.02.2020

DE PALING DROOMT. Dat was het ezelsbruggetje waarmee ik in mijn Collegejaren de dure benaming voor het verschijnsel "van voor naar achter en van achter naar voor hetzelfde lezen" trachtte te onthouden. Da's toen redelijk gelukt, en ook nu wist ik meteen waarover het ging. Met deze datum gaat het natuurlijk om een cijfermatige vorm van een palindroom, maar ook dat blijkt te tellen. Zelfs voor achtergestelde regio's zoals de VS, waar men de maand voor de dag aangeeft in de datumnotering. Wereldwijd prijs dus. Voor mij was dat in Rotterdam. Gisteravond laat, geland vanuit Tenerife, waar we een poging hebben ondernomen om in alle rust onze batterijen weer wat op te laden en ons hoe dan ook te wapenen voor de Belgische kwakkelwinter. Vakantie, winterbreak, afzondering, u noemt maar wat. Heer Polo heeft inderdaad afstand genomen, ook van het bloggen. Het enige feit dat de berichtenstilte placht te doorbreken was het overlijden van Kobe Bryant. Waarvan melding in een geantidateerd "577". R.I.P.  Champ.

Maar vannacht dus, in de auto op weg naar huis: "palindroomdag" in het nieuwsoverzicht op radio1. 02022020 en omgekeerd: 02022020. Bingo. Verder is het vandaag de 33ste dag van het jaar, en hebben we er dankzij de schrikkel nog 333 te gaan. Straf! Wie bovendien ook nog verjaart en 11, 22, 33, 44 (Annick M.!!!), 55, 66, 77, 88 of 99 wordt doet nog beter. Straffer dus!! Maar wat dan te zeggen van die oude knarren die vandaag 111 kaarsjes mogen (laten) uitblazen. "Strafsten toebak ooit!!" zeg ik dan.