JONGEMAN VAN 21 verdwijnt na nieuwjaarsfuif. Zijn lichaam wordt vijf dagen later gevonden. Verdronken. Als de mensen van de Cel Vermiste Personen de vermoedelijke plaats van het onheil bezoeken staat voor hen het scenario al bijna vast. Het wordt alleen niet uitgesproken. Het gaat de laatste jaren om tientallen jonge mannen in gelijkaardige omstandigheden. En zelden of nooit wordt de hete brij geserveerd, neen: er wordt als naar gewoonte heel behoedzaam omheen gefietst. Aan deze ongevallen kan geen bal gedaan worden, zegt iemand in een interview, schrijven ze in de krant. Oorzaak? Velen vermoeden het, weten uit eigen ervaring, willen het niet gezegd hebben en al zeker niet geschreven zien. Zeker niet benoemen. Schrik dat hieruit een zoveelste niet hard te maken verbod zou voortvloeien? "Ga uit, amuseer u en zorg voor elkaar." Is dat alles wat we te zeggen hebben? Zie ginder, die lichtjes. Wegkijken?
De bosbranden in Australië. Verder van ons bed kan bijna niet. Down under, en dus werd er in het begin ook maar wat weggekeken. Het zou zo'n vaart niet lopen. Ondertussen is die vaart haast niet meer te stoppen. Het wordt een hele klus om dat nog onder controle te krijgen, laat staan bij te werken. Het mag dan al een samenvoeging zijn van satellietbeelden over een hele maand, deze 3D-visualisatie zegt toch genoeg. De wereld staat in brand. Hoe langer ik er naar kijk hoe dramatischer het oogt. Niet te verdragen. Opnieuw wegkijken?
De laatste ontwikkelingen in het Midden-Oosten. Het nabije-oosten klinkt zo dreigend. En is het dat misschien niet? De VS staken de lont aan het kruitvat, uiteindelijk dan toch gezwicht voor de aanhoudende uitdagingen van Iran. Irak onder vuur. Mosul voor de zoveelste keer? Exact een jaar geleden las ik
Mijn kleine oorlog van
Rudi Vranckx en poste daarover een bericht in MMMP. Het ging toen ook over zappen en wegkijken. Maar ook over herwonnen aandacht en respect. Nu neemt hij in een korte reeks telkens twee BV's mee naar oorlogsgebieden. Neus op de feiten. De menselijke feiten, de drama's. De angst, de overlevingsdrang, de hoop op en het geloof in een toekomst. Hij zorgt met
Tussen oorlog en leven voor de broodnodige eye-opener. Wegkijken kan niet meer.
JONGEMAN VAN 21 verdwijnt na nieuwjaarsfuif. Zijn lichaam wordt vijf dagen later gevonden. Verdronken. Als de mensen van de Cel Vermiste Personen de vermoedelijke plaats van het onheil bezoeken staat voor hen het scenario al bijna vast. Het wordt alleen niet uitgesproken. Het gaat de laatste jaren om tientallen jonge mannen in gelijkaardige omstandigheden. En zelden of nooit wordt de hete brij geserveerd, neen: er wordt als naar gewoonte heel behoedzaam omheen gefietst. Aan deze ongevallen kan geen bal gedaan worden, zegt iemand in een interview, schrijven ze in de krant. Oorzaak? Velen vermoeden het, weten uit eigen ervaring, willen het niet gezegd hebben en al zeker niet geschreven zien. Zeker niet benoemen. Schrik dat hieruit een zoveelste niet hard te maken verbod zou voortvloeien? "Ga uit, amuseer u en zorg voor elkaar." Is dat alles wat we te zeggen hebben? Zie ginder, die lichtjes. Wegkijken?
De bosbranden in Australië. Verder van ons bed kan bijna niet. Down under, en dus werd er in het begin ook maar wat weggekeken. Het zou zo'n vaart niet lopen. Ondertussen is die vaart haast niet meer te stoppen. Het wordt een hele klus om dat nog onder controle te krijgen, laat staan bij te werken. Het mag dan al een samenvoeging zijn van satellietbeelden over een hele maand, deze 3D-visualisatie zegt toch genoeg. De wereld staat in brand. Hoe langer ik er naar kijk hoe dramatischer het oogt. Niet te verdragen. Opnieuw wegkijken?
De laatste ontwikkelingen in het Midden-Oosten. Het nabije-oosten klinkt zo dreigend. En is het dat misschien niet? De VS staken de lont aan het kruitvat, uiteindelijk dan toch gezwicht voor de aanhoudende uitdagingen van Iran. Irak onder vuur. Mosul voor de zoveelste keer? Exact een jaar geleden las ik Mijn kleine oorlog van Rudi Vranckx en poste daarover een bericht in MMMP. Het ging toen ook over zappen en wegkijken. Maar ook over herwonnen aandacht en respect. Nu neemt hij in een korte reeks telkens twee BV's mee naar oorlogsgebieden. Neus op de feiten. De menselijke feiten, de drama's. De angst, de overlevingsdrang, de hoop op en het geloof in een toekomst. Hij zorgt met Tussen oorlog en leven voor de broodnodige eye-opener. Wegkijken kan niet meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten