577. Exit Kobe

No more twenty-four

R.I.P. Mister Bryant
1978 - 2020

576. Boekenbal

VOOR DE RUST in deze publicatie haar intrede doet. Een kort bericht, verslag, een overzicht? Een stand van zake(n). De feesten zijn achter de rug. De Sint, Kerst, Nieuwjaar met al zijn brieven, Driekoningen, Onnozele Kinderen tot en met het worstenbrood en de appelbollen van Verloren Maandag. We zijn er doorheen, helemaal uitgevierd. Tijd om weer op adem te komen. Het dagelijks ritme mag weer: of dat nu een werk-, rust- of pensioenritme is maakt niet zoveel uit. Gewoon weer het alledaagse leven, ieder het zijne. Dan kom ik voor mij bij "lezen" uit. Niet te verwaarlozen onderdeel van mijn dagelijks bestaan. Kan er niet omheen, want menigeen die mij ter gelegenheid van de feesten wilde verrassen kwam bij een boek uit. Soms meerdere exemplaren in één handgift. De oogst is rijk en zeer gevarieerd. Voorlopig geen uitleg, doet u het maar met deze foto. Het wordt een hele boeiende klus die hier op klaren staat te wachten. Ben alvast begonnen met THE GRANDPARENT. Merci Wout, een heel leuke surprise. Totaal onverwacht, bij momenten hilarisch, met af en toe een wijze ondertoon en voorzien van jouw heel eigen kijk op onze opa-kleinzoon relatie.  Daarna heb ik heel even Detlef Singer ter hulp geroepen om een vinnige koolmees te definiëren. Met dank aan nonkel Guy: een nieuw bestaan als vogelaar is mogelijk een optie vanaf nu. Ondertussen heb ik ook Het Heelal soldaat gemaakt. Eerlijk is eerlijk: moet toegeven dat ik hier en daar een passage geskipt heb. De heer Hawking mag dan zijn best gedaan hebben om de grote theorieën in 'gewone mensen'-taal om te zetten, dat allemaal begrijpen is nog heel andere koek. Die lat ligt voor mij behoorlijk hoog. Oerknal, uitdijend heelal, zwarte gaten, relativiteitstheorie, de tijdspijlen, chaos en energie, Aristoteles, Copernicus, Galilei, Newton, Einstein. Ik ben nu even aan iets anders toe, luchtiger leesvoer om de rustperiode in te gaan. De volgorde op de foto dient niet gerespecteerd. Weet wel dat ik er mijn tijd voor ga nemen. Waar, wanneer en hoe ligt nog niet helemaal vast. Wel dat ik u van dit bruisende boekenbal op de hoogte wil houden. Dat is bij deze beloofd (aan wie tijd van wachten heeft). 

575. Dulle Madonna

OVER KUNST MET een hele grote 'K' deze keer. Dan halen wij de Museumpassen boven. In onze eigen Koekenstad bevindt zich Museum Mayer van den Bergh. Had ik in een ver verleden (Antwerpen Cultuurstad 1993??) wel eens bezocht, maar hoe en/of wat er te beleven en te zien was is uit het geheugen gewist. De klok, de actuele klepel, een bericht alhier, een oplijsting aldaar. En dan blijkt er nu tot eind 2020 een prachtig project te lopen: Madonna ontmoet Dulle Griet. Met alles der'op en der'aan. Handige audiogids laat collectioneur Fritz Mayer van den Bergh 'himself' aan het woord. Hij leidt ons doorheen de vele kamers van zijn woonst in de Lange Gasthuisstraat, en nu snap ik er al heel wat meer van dan toen in '93. Een ware ontdekkingstocht. Bij de pas gerestaureerde Dulle Griet een extraatje. We volgen de uiteenzetting van een gids voor een lagere schoolklas. Ze weet de kids echt te boeien en ook wij steken er heel wat van op. Hoeveel lagen en facetten zitten er in het verhaal dat dit  werk vertelt? Breugel die zich voor zijn figuurtjes liet inspireren door Hieronymus Bosch. Metaforen à volonté. Verbeelding aan de macht. De hel, de duivel, de wereld in brand. Die gasten werken met hun 'meester' aan een voorstelling voor het eindejaarsfeest. Fantastisch toch?! Ben onder de indruk en kan er maar niet genoeg van krijgen. We doorlopen nog wat zit-, eet- en voormalige slaapkamers. Bewonderen de schitterende verzameling. Komen stilaan tot rust tussen al dat moois.

Tot ik in de laatste zaal (opnieuw!) oog in oog kom te staan met de Madonna van Fouquet. Die herinner ik me van een bezoek aan het Museum van Schone Kunsten. KMSKA dat ondertussen al jarenlang gesloten is wegens restauratie, renovatie en andere traagzame prullerijen zodat kunstminnende inwoners én toeristen op hun honger blijven. Hoe lang nog, stad van 'A'? In 2012 ontmoette ik haar een tweede keer. Toen ook al op tournee: 'Meesterwerken in het MAS'. Kwam dan ook ter sprake in MMP. En nu hebben die van Mayer vdBergh er een tweede mouw aan gepast. De Madonna met Kind mag dit jaar terugkeren naar haar eigenlijke verzameling en doet het daar wondergoed. De knusse sfeer van het museum, de huiselijkheid van de suppoosten, de uitstraling van de verzamelde werken en het feit dat we hier met de Museumpas vrij in en uit kunnen lopen: hier zien ze mij nog terug dit jaar. De Dulle Madonna weze gewaarschuwd. En die Griet ook. 

574. 東京 - Tokyo

ZOU MEESTER PHILIPPE mij niet kunnen helpen? Hij die ons bij wijlen Facebookgewijs doet zweten op Latijnse citaten, dan wel via dezelfde weg Japans getinte gerechten aan de man/vrouw tracht te brengen. Moet het Tokyo of Tokio zijn? En hopelijk sla ik met 東京 de bal niet compleet mis.  Mijn notie van het Japans is helemaal nuts, dus dit kan zomaar eens totaal verkeerd gecopy-pastet zijn.  Wat moet ik ermee, meester Philippe? Maar goed, u hebt het allicht door: dit jaar kijken we met z'n allen sportliefhebbend uit naar de hoofdstad van Japan en wat daar te gebeuren staat.  Van 24 juli tot 9 augustus vinden er de zomerspelen van de XXXIIe Olympiade plaats. Benieuwd wat dat gaat geven. Als ik Frank Deboosere, nog maar eens hij, mag geloven dan worden het vermoedelijk "klimatologisch getormenteerde omstandigheden" daar op Japanse bodem. Het is in mensentermen natuurlijk al even geleden, zo'n 56 jaren om precies te zijn, maar 東京 beschikt wel over ervaring als het om Olympisch sporten gaat. In 1964, heer Polo was net aan zijn tweede Collegejaar toe, zagen we hoe keizer Hirohito de zomerspelen van de XVIIIe Olympiade voor geopend verklaarde. Het had zomaar koning Boudewijn I kunnen zijn, want ook Brussel - met een pak EXPO '58 infrastructuur in de aanbieding - had zich kandidaat gesteld. Niet dus. Toen liepen de spelen van 10 t/m 24 oktober. Nog geen sprake van klimaatopwarming, maar toch al genoeg Japans boerenverstand om de hete zomer te vermijden. Dat is nu, de mondiale uitzend-akkoorden en bijhorende sponsorcontracten terwille, wel helemaal anders. Terug naar toen en wat de Belgen deden: Gaston Roelants (atletiek-3000m steeple) en Patrick Sercu (1000m tijdrit) wonnen goud. Walter Godefroot brons (wegwedstrijd wielrennen). De rest ben ik vergeten, zo gaat dat vandaag de dag. Wie z'n geheugen wil opfrissen kan op Wikipedia terecht, en om de sfeer van toen wat in de verf te zetten (sic) heeft Polo zich een nieuwe hobby aangemeten. Alle begin is moeilijk, maar laat dit alvast een 'ode aan 1964' zijn. Met smos op de ringen, een beetje chaos op de achtergrond, maar met beduidend meer kleur dan in het toenmalige zwart-witte  televisietijdperk. Het aftellen is begonnen. 

573. Wegkijken ?!

JONGEMAN VAN 21 verdwijnt na nieuwjaarsfuif. Zijn lichaam wordt vijf dagen later gevonden. Verdronken. Als de mensen van de Cel Vermiste Personen de vermoedelijke plaats van het onheil bezoeken staat voor hen het scenario al bijna vast. Het wordt alleen niet uitgesproken. Het gaat de laatste jaren om tientallen jonge mannen in gelijkaardige omstandigheden. En zelden of nooit wordt de hete brij geserveerd, neen: er wordt als naar gewoonte heel behoedzaam omheen gefietst. Aan deze ongevallen kan geen bal gedaan worden, zegt iemand in een interview, schrijven ze in de krant. Oorzaak? Velen vermoeden het, weten uit eigen ervaring,  willen het niet gezegd hebben en al zeker niet geschreven zien. Zeker niet benoemen. Schrik dat hieruit een zoveelste niet hard te maken verbod zou voortvloeien? "Ga uit, amuseer u en zorg voor elkaar." Is dat alles wat we te zeggen hebben? Zie ginder, die lichtjes. Wegkijken?

De bosbranden in Australië. Verder van ons bed kan bijna niet. Down under, en dus werd er in het begin ook maar wat weggekeken. Het zou zo'n vaart niet lopen. Ondertussen is die vaart haast niet meer te stoppen. Het wordt een hele klus om dat nog onder controle te krijgen, laat staan bij te werken. Het mag dan al een samenvoeging zijn van satellietbeelden over een hele maand, deze 3D-visualisatie zegt toch genoeg. De wereld staat in brand. Hoe langer ik er naar kijk hoe dramatischer het oogt. Niet te verdragen. Opnieuw wegkijken?

De laatste ontwikkelingen in het Midden-Oosten. Het nabije-oosten klinkt zo dreigend. En is het dat misschien niet? De VS staken de lont aan het kruitvat, uiteindelijk dan toch gezwicht voor de aanhoudende uitdagingen van Iran. Irak onder vuur. Mosul voor de zoveelste keer? Exact een jaar geleden las ik Mijn kleine oorlog van Rudi Vranckx en poste daarover een bericht in MMMP. Het ging toen ook over zappen en wegkijken. Maar ook over herwonnen aandacht en respect. Nu neemt hij in een korte reeks telkens twee BV's mee naar oorlogsgebieden. Neus op de feiten. De menselijke feiten, de drama's. De angst, de overlevingsdrang, de hoop op en het geloof in een toekomst. Hij zorgt met Tussen oorlog en leven voor de broodnodige eye-opener. Wegkijken kan niet meer.

572. MMXX

LAAT ME DIT vooreerst met u delen. U, die enkeling die nog de weg naar de 564 gevonden heeft. De opvolger van MMP en MMMP, en vanaf nu in een ruime bocht omheen het geschutsveld van de Facebook-censuur . Waarom die "links" de toegang tot het sociaal platform geweigerd worden blijft mij een raadsel. Maar daarom niet getreurd. Hier is ie dan: het laatste boek van mijn 2019-lijst. Getipt en van hand tot hand overgeleverd door "ons Bie" en na vier dagen uitgelezen en doorgegeven aan "den Bram". Het blijft (voorlopig) in de familie. Het moois dat we delen, van de choreograaf-danser-schrijver-presentator Ish Ait Hamou. Een boek, een verhaal, een leeservaring die ik absoluut moet delen. Leest u er de recensie in hebban.nl maar op na, en vergeet ook niet even door de reacties te scrollen. Was mijn beste boek om het voorbije leesjaar af te sluiten en meteen de eerste supersterke aanrader voor 2020. Staat dit al op de leeslijst van onze middelbare scholieren?  Minister van onderwijs, dit is iets voor de eindtermen. Maak er dringend werk van a.u.b.

En ik heb nog een aanrader in de aanbieding. Vandaag heeft Polo de draad terug opgenomen. Zoals al de vorige keren hoor ik u luidop denken. Klopt: na ruim twee weken eindelijk weer op de hometrainer. Doet goed aan de benen, den tikker, de mens. Het uur is voorbij gevlogen. En als ik dan nog iets van waarde kan meepikken. Een Afrika-epos van Sir David Attenborough. Laatste episode van de Seven Worlds, One Planet serie. Naar mijn bescheiden mening een "must see" voor elk levend mensenwezen. Wij zijn uiteindelijk ook maar een van de 100.000 hogere organisme-soorten op aarde. Ook hier is werk aan de winkel. Met dank voor de subtiele kijktip aan May & Jean.

Dat ik het gevecht met de slimme software van Facebook verloren heb is ondertussen een vage nota in de kantlijn. Neem ik er met de glimlach bij. Het gaf mij nog meer tijd en vrijheid tijdens ons jaarlijks familie-isolement. Een Landal Park-huis in Zutendaal. Goed gekozen Pola. Niet teveel poeha. Beperkte internetactiviteiten, zelfs niet teveel gelezen. Wel wandelen en spelletjes gespeeld. Een week apart, Kaaiman-tijd en terugvallen op mezelf. Even alleen op de wereld? Klaar om 2020 aan te vatten. Wordt het een evenwichtig 20-20 gelijkspel, een perfecte 20/20 of toch vanop een berg nostalgie terugdenkend aan mijn humaniora-jaren een Romeinse cijfercombinatie? MMXX.

571. Mensenwensen

HET IS DAN toch gebeurd. We hebben 2020 gehaald, u en ik, wij. 2020, het jaar, dat wel. Maar niet de doelstellingen. Niet die van het klimaat, de zuivere lucht, het begrotingsevenwicht. Ook een federale regering kunnen we tot nader order op onze bleke winterbuik schrijven. Maar de klok tikt onverbiddelijk verder. Klokslag twaalf was het rond: 2019 op de schop, 366 dagen 2020 voor de boeg. Ook nu een overstap in goud op zwart, in een klasse- en stijlvol decor. Nu nog meer dan vorig jaar reken ik op de tijd om ons te vertellen waar 2020 toe zal leiden.  Na een donker 2018 bracht het afgelopen jaar de eerste ruimte voor verwerking, bleven we van bijkomend zwaar verdriet gespaard en was er al plaats voor echt heuglijke momenten. Vingers kruisen, hout afkloppen en duimen dat het zo mag blijven doorgaan. En als het toch tegen zit kunnen rekenen op steun en begrip van vrienden en verwanten. Net als een jaar geleden wil ik me niet wagen aan voorspellingen en al helemaal geen beloftes maken. Verwachtingen, en de hoop op een goede afloop voor u en mij, voor ons samen, die wil ik blijven koesteren. Vertrouwen hebben in de toekomst. Keep the Faith. 

En mocht het dan eens nodig blijken - u weet maar nooit - geldt ook in 2020 en nu ten derde male het oersterke "Kom hier dat ik u draag..."