621. Respect

ES GEHT LOS !! Had mij bij de heropstart van deze 564-blog nog voorgenomen om me alhier niet meer met politiek en/of aanverwante spielereien in te laten. Dat lukt grotendeels, hoewel. Sinds een half jaar leven we in de schaduw van Covid-19. Een nieuwkomer in virus-land die het vele experten noch beleidsvoerders gemakkelijk heeft gemaakt. Onze maatschappij is er tegenwoordig op ingesteld dat alles onmiddellijk kan geleverd en opgelost worden. Maakt niet uit waar het over gaat: hier en nu moet het voor mij in orde zijn. Bleek nu dat deze C19-variant in de Corona-familie daar niet van gediend was.  Een sterke opponent voor viro- en epidemiologen. Dat maakte dat eerdere onderzoeksresultaten meermaals dienden bijgesteld en dus ook de daaraan gekoppelde maatregelen werden aangepast. Versoepelen, verstrengen, aanpassen. En ondertussen zoeken naar een vaccin of zelfs geneesmiddel. Het is een lang verhaal geworden en ik vrees dat het einde nog niet in zicht is. Dat alles zorgt voor wrevel en commotie in de samenleving. En daar hoor je het meest over. Een groot deel van de bevolking levert dan weer wél inspanningen om naar de opgelegde maatregelen te leven, maar da's minder interessant nieuws. De klassieke tweespalt en het gekende verhaal. Van mening verschillen moet blijkbaar tot verhitte discussies leiden. Een visie accepteren wordt door andersdenkenden al snel vertaald in partij kiezen tegen hun overtuiging. Het moet blijkbaar héél zwart-wit gespeeld worden. Heb er net zo eentje achter de rug. Waar "sociale" media toch goed voor zijn. Voor alle duidelijkheid: het ging om mijn respect voor Marc Van Ranst. Viroloog en een hele tijd spreekbuis in de Corona-debatten. Heeft daar wellicht zijn hand overspeeld want in de medische wereld is de concurrentie keihard. Ook uit andere hoeken werd weerwerk geboden. Terecht of onterecht? Ik geloof niet dat de mens ons met opzet het donkere bos wil inloodsen. Die complottheorieën laat ik over aan anderen. Het heeft misschien wat lang geduurd, maar ik wil aan hem en zijn wijze van handelen hier expliciet respect betuigen. En voor alle duidelijkheid: hij is niet mijn "vriend".

620. RIP Robbe

Robbe De Hert ( 1942 - 2020 )
"Sloppel schat !"

619. Lucht

DE GROOTSTE HITTE lijkt weer even voorbij. Toch duurt het opnieuw zeven volle dagen voor ik aan schrijven toekom. De drukte van de voorbije week ziet u. De opruim en het inleveren van de oude feesttent. Doe daar bovenop nog een hoeveelheid reguliere rommel. Die mag gelijk mee, want deze mens probeert natuurlijk steeds orde te scheppen in z'n huishouden. Met wat pas- en meetwerk krijg ik alles in de auto. De afspraak klopt, de containers zijn bijna vol, mijn auto leeg. Voor even toch. Korte stop thuis. Opnieuw meten, inschatten, checken op enkele websites, en... gaan die wel in de auto kunnen? Nieuwe planken en latten om de daklijsten van het tuinhuis te vervangen.  Verf om het geheel van een paar verse lagen te voorzien. Hoeveel vierkante meters? Dan heb ik drie bussen nodig. Schuurpapier, handschoenen en nieuwe borstels. Die vegen goed. Geldt dat ook voor het schilderen? We gaan ervoor. Het lukt net. De planken en latten vereisen wel een open zijraam, maar met dit zomerse weer is dat geen probleem. Het worden hectische dagen. Wederom. Samen met La Pola vlieg ik erin. Het werk verdeeld en goed gepland. Zij verft het nieuwe hout terwijl ik de oude daklijsten sloop. Tweede laag, en ik ontvet de wanden van ons tuinpaleis. 10% Ammoniak doet wonderen. Samen plaatsen we de nieuwe daklijsten. Meteen een heel ander zicht. De heleboel opschuren: niet teveel woorden aan verspillen. Bijna loopt onze samenwerking op de klippen. Maar we herpakken ons, en in mekaar gezwind opvolgende en proper getimede aflossingsbeurten ondergaat ons staycation paviljoen een ware revival. Hard gewerkt, resultaat mag gezien worden, wij content. Gelukkig was er tussentijds voldoende ruimte voor wat lucht. Letterlijk en nog veel letterlijker. Voor de derde keer - 2005 en 2006 staan reeds genoteerd achteraan in het boek - lees ik LUCHT van Bart Koubaa. Een losse opmerking van zoon Bram deed het bekende belletje rinkelen Goesting om te herlezen. Hij sprak over Kudo Yamamoto. Die was ik totaal vergeten. Net als veel andere aspecten van het lichtvoetige maar o zo doortastende verhaal. Of schrijf ik toch beter "verhalen"? Poëtische gedachten verpakt in Japanse bloemenpracht. Maar ook in taal die soms tekort schiet, of voor verwarring zorgt. Nagasaki 1945. Tokyo 1964. Liefde en verlies. En finaal de allesomvattende zeventien lettergrepen:

Zag hij een bloesem 

naar zijn tak terugkeren? 

Ach,'t was een vlinder. 

Merci Bart Koubaa voor de lichte luchtigheid van je geschrift. Bedankt Bram voor het vlammetje. Laat dit een aanrader zijn. Ik lees je vast nog een vierde keer. Tot dan, Yamamoto-san. 

618. Verkoeling

HET WAS GEWOON veel te warm om te schrijven de afgelopen week. En toen er verkoeling kwam moest ik van hot naar her hollen. De wind steekt op. Ramen en deuren open om groene ventilatie te vangen. Moet niet naar stand twee of drie switchen, dat doen die koudefronten zelf wel. Paar  windstoten om de boel op gang te trekken. Daarna een vlaag die er een ferme ruk aan geeft. Opnieuw hollen: dakramen aan de windkant sluiten of 'op kip' blokkeren? Dat tweede, dan blijft de verkoeling werken. Terug onderweg naar het gelijkvloers moet ik snel een fototoestel meepikken. Die wolkenberg achteraan blijft maar groeien. Moet ik zeker genoeg pixels aan spenderen. Ondertussen vallen de eerste druppels. Lekker fris. En de wind doet er nog een schepje bovenop. Terug de ronde van het huis. Nu deuren dicht aan de windkant, en snel een beetje als het kan. En ook die dakvensters. Spurtje naar de slaapkamers. Partytent in de tuin gaat het houden, maar niet zonder de nodige deuken en kraken in het buiswerk. Staat al drie maanden op post: laatste diensttermijn. Nog rap een paar lijnen bijspannen. Dat spul wil ik nu niet in de lucht zien gaan. Wind beukt en zwiept het regenwater over de dorstige poldernatuur. Dat houdt zo'n kwartiertje aan. Heb toch die indruk. En dan is het gedaan, zo snel als het gekomen is. Opnieuw de trappen op en de kamers langs om alles open te zetten. Het moet nog steeds vooruit gaan. De tent hangt behoorlijk scheef, einde verhaal. Maar de verkoeling is een feit. Een uur na deze passage lees ik de laatste bladzijden van Jo Claes' Race tegen de klok. Na de Europa's van Geert Mak en de Holocaust-docu van Pieter van Os was ik aan lichtere kost toe. Dan zit je goed bij Claes. 'Leuke' misdaadroman zonder meer. Niet speciaal, klassieke opbouw, redelijk belerend bij momenten, wel spannend. Niet vermoeiend, ondanks het vermoeden dat de titel zou kunnen wekken. Die titel:wel toepasselijk op wat er met zo'n stormmoment van de burger verwacht wordt. Overal op tijd bij zijn om niet verrast te worden. Alles goed verlopen, en bovenop een deugddoende verfrissing. Wat wil een mens nog meer? Maar nu is het tijd voor de opruim. Afspraak boeken - zo gaat dat in Corona-tijden - bij het recyclagepark. En uitkijken naar een nieuwe tuintent. Om het ook in de toekomst koel te houden.

617. Lezen in de schaduw

BEN DAN TOCH niet de enige die schrijfmoeite ondervindt bij dit hoogzomerse weer. Dat lees ik zonet in Het klokje van Thuys en stel vast dat het daar van hetzelfde laken een heel korte broek is. De warmte, weet je wel. Dat "klokje" doet hier sinds enkele corona-maanden bij regelmaat een belletje rinkelen. Prachtig geschreven, dagelijkse kost zonder drukdoenerij. Het kan mij iedere keer weer bekoren, Mieke. Graag blijven schrijven. En dan toch maar een parasol bestellen zeker? Kan nu ook online. Er wordt momenteel net als in jouw laatste bijdrage veelvuldig verwezen naar de zomer van 1976. Toen was ik er ook al bij. En had, de leeftijd indachtig, heel wat minder problemen met subtropische temperaturen in eigen land. Denk zelfs dat we anno '76 nog behoorlijk actief waren met een bende kersverse vrienden in een nieuwe woonwijk. De wijk is nog grotendeels dezelfde, het adres van toen bestaat nog. Veel vrienden zijn vertrokken. Wij wonen nu enkele straten verder, paar jaartjes ouder en iets meer bezadigd. Hoewel sommigen daar allicht anders over denken. 

Corona dus, en de hittegolf. De maatregelen om het ene in te dijken en de aanwijzingen om het andere goed door te komen.  De bubbel van vijf, de avondklok, het aangezichtsmasker. Voor de een al wat makkelijker/moeilijker te verteren dan voor de ander. Bescherming tegen de zon, koele ruimtes opzoeken, voldoende hydrateren, geen zware inspanningen leveren. Deze laatste zouden ons als muziek in de oren kunnen klinken. De combinatie van dit alles zorgt er echter voor dat hier en daar de stoppen doorslaan. Heethoofden hebben sowieso al niet veel extra warmte nodig voor zij vonken geven. Anderen hebben dan weer moeite om de boel de baas te blijven en niet mentaal weg te smelten. Het is niet altijd even makkelijk om onder deze omstandigheden overeind te blijven. 

Ondertussen las ik Liever dier dan mens van Pieter van Os.  Een keiharde documentaire rond het thema van de Holocaust. Was voor mij een stevige aansluiter op Europa I & II. Geert Mak zelf noemt het "een verpletterend boek". De levensloop van de hoofdpersoon:  het getto van Warschau via de donkerste uithoeken van zuidoost Polen, de grensgevallen met Oekraïne. Vluchten, onderduiken, identiteitswissels van Joods tot Pools, over Volksduits naar joods-Pools en weer Joods: alles om te overleven. Bij momenten vond ik het iets té journalistiek ondersteund, het mocht voor mij af en toe wat minder. Maar het deed me wel de warmte vergeten en hielp zeker om onze huidige "omstandigheden" te relativeren. Niet een om voor je plezier te lezen, wel om nooit meer te vergeten. Beklijvend is té zacht uitgedrukt. Nazi-Duitsland, Sovjet-Unie, Polen. Beurtelings en opeenvolgend er overheen. Uitroeiing, transporten, vernietiging, kampen. Afrekening, wraak en opnieuw onderling afrekenen. Antisemitisme, nazisme, communisme, zionisme. Alles passeert de revue. Tot en met "het beloofde land" en de Palestijnen die daar dan weer de dupe van worden. Een boek dat me nog lang gaat bijblijven, doen nadenken over "identiteit" en wat dat voor een mens kan betekenen. Of voor een dier?